Μαθήματα γευσιγνωσίας της μνήμης σε δυο λεπτά.

Ώρα δυο παρά κάτι θύμησες.

Θολός αέρας και αψύς καπνός,

να γδέρνουν καυτά μονοπάτια στη γλώσσα.
Έξω, στιλπνό, μαύρο τ΄ αγιάζι, μα μέσα ζεματά η προσμονή.
Νικοτινούχος ζάλη.
Γεύση, πικρή.

Χρυσός λυκίσκος και οινόπνευμα.
Ένα κοφτό ανατρίχιασμα, χωμάτινο νανούρισμα.

Ζεστές αναπνοές και παγωμένες ψευδαισθήσεις.
Μαζί.
Γεύση, στυφή.

Αλκοολικό ταξίδι, πρόσθιος λοβός – αμυγδαλή,

Χωρίς επιστροφή.

και εκεί, σκιές οικείες σαρκώνονται νωχελικά.
Γραπώνονται στην άκρη του λογισμού και περιπαίζουν.

Επίγευση, γλυκόπικρη.

Ώρα, δύο ακριβώς.

Ozymandias

By Percy B. Shelley:

 I met a traveller from an antique land 
Who said: "Two vast and trunkless legs of stone 
Stand in the desert. Near them, on the sand, 
Half sunk, a shattered visage lies, whose frown, 
And wrinkled lip, and sneer of cold command, 
Tell that its sculptor well those passions read 
Which yet survive, stamped on these lifeless things, 
The hand that mocked them and the heart that fed: 
And on the pedestal these words appear: 
'My name is Ozymandias, king of kings: 
Look on my works, ye Mighty, and despair!' 
Nothing beside remains. Round the decay 
Of that colossal wreck, boundless and bare 
The lone and level sands stretch far away." 

 By Horace Smith:

In Egypt's sandy silence, all alone, 
Stands a gigantic Leg, which far off throws 
The only shadow that the Desert knows:
— "I am great OZYMANDIAS," saith the stone, 
"The King of Kings; this mighty City shows 
"The wonders of my hand."— The City's gone,— 
Nought but the Leg remaining to disclose 
The site of this forgotten Babylon. 

We wonder,—and some Hunter may express 
Wonder like ours, when thro' the wilderness 
Where London stood, holding the Wolf in chace, 
He meets some fragment huge, and stops to guess 
What powerful but unrecorded race 
Once dwelt in that annihilated place.

Μέρες Αργίας.

VIII

"Κάποτε γίνεται ο φόβος του θανάτου

 ύπνος βαθύς και τον σκεπάζει ο Τειρεσίας· 

 σαν νυχτοφύλακας σε ώρα υπηρεσίας 

 που αποκοιμήθηκε στην άγρυπνη σκιά του. 

 Γι' αυτό προσφεύγουμε στη λύπη των ονείρων 

 μ' ένα υπόλοιπο ντροπής κι αθανασίας, 

 κι ο μελανόπτερος επάνω μας σωσίας 

 άλλοτε σκύβει λυρικός κι άλλωτε είρων.

 Κι όταν βραδιάζει σαν αθώωση του ασώτου, 

 κι ο ουρανός μετεωρίζεται και παίρνει 

 όλο το μέσα της ζωής για να νυχτώσει, 

 είναι επόμενο να στρέφουμε με τόση 

 πνοή στη μαντική του δύναμη, ωσότου 

 ο σπαραγμός του την καινούρια μέρα σπέρνει. "

~Δ. Καψάλης - Μέρες Αργίας.(Απόσπασμα)

Κονιάκ Μηδέν Αστέρων.

ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ
 Χαμένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων.
Ὅταν μιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη σωπαίνει
-ἔχει μεγάλη πεῖρα ὁ χαμός.
Τώρα πρέπει νὰ σταθοῦμε στὸ πλευρὸ
 τοῦ ἀνώφελου.
Σιγὰ σιγὰ νὰ ξαναβρεῖ τὸ λέγειν της ἡ μνήμη
νὰ δίνει ὡραῖες συμβουλὲς μακροζωϊας
σὲ ὅ,τι ἔχει πεθάνει.

 Ἂς σταθοῦμε στὸ πλευρὸ ἐτούτης τῆς μικρῆς
 Φωτογραφίας
ποὺ εἶναι ἀκόμα στὸν ἀνθὸ τοῦ μέλλοντός της:
νέοι ἀνώφελα λιγάκι ἀγκαλιασμένοι
ἐνώπιον ἀνωνύμως εὐθυμούσης παραλίας.
 Ναύπλιο Εὔβοια Σκόπελος;
Θὰ πεῖς καὶ ποὺ δὲν ἦταν τότε θάλασσα.

Κική Δημουλά.

Adieu jusqu'à l'éternité, où vous et moi ne doit pas nous retrouver ensemble.

 Farewell to eternity, where you and I should not find ourselves together.

Comte de Lautréamont.

ENJOY

Venus in furs.

Το soundtrack της ημέρας.