I walk the path of the Lost Souls,
thorns across my way.
When did the sun become so dark?
It was the brightest day!
I'm lost in the world of the living ones...
No more words are left to say.
All the paths before me closed,
but the path of memories.
Forsaken before too long...
I revel for what I've lost...
Dancing in the dark...
Going mad....
Following the only path...
It hurts!
To execute a dream,
taken by the wind.
Oh, how it hurts!
I'm never going back!
I follow the remnants of the Death.
I leave behind me all these fools.
I cross the bridge of now and then.
Weightless, like the Thousant Souls.
Disappointed by what I've left behind.
Craving to break all the Rules!
So much pain.
So much fear.
No more hope...
Nothing more is left for me,
but to follow, the Burial Road.
Ενδιαφέρουσες πληροφορίες (ίσως): Αυτό, ναι, το από πάνω είναι προφανώς γραμμένο από εμένα, όταν πήγαινα ακόμα Λύκειο! Δεν ξέρω αν μου αρέσει ακόμα σαν τραγούδι (;), ποίημα (;), αλλά σίγουρα είμαι πολύ δεμένη μαζί του.
Τώρα σχετικά με τον τίτλο. Burial Road, τι είναι αυτό πάλι θα ρωτήσει κάποιος. Οι Burial Roads (ή Bier Roads, ή Coffin Roads, ή Corpse Roads) ήταν κάποιοι τελετουργικοί δρόμοι, που υπήρχαν κάποτε στην Αγγλία, οι οποίοι οδηγούσαν τους νεκρούς στο Αβαείο όπου θα γινόταν η ταφή. Ήταν δρόμοι οι οποίοι χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά για αυτή την δουλειά, και ήταν φτιαγμένοι έτσι ώστε να εξασφαλίζεται πως το πνεύμα του νεκρού δεν θα μπορούσε να επιστρέψει πίσω στο σπίτι του και να το στοιχειώσει. Παραδείγματος χάριν συνήθως ο δρόμος δεν ακολουθούσε μια ευθεία και περνούσε από τρεχούμενο νερό. Επίσης τα φροντιζόταν ώστε τα πόδια του νεκρού να μην είναι ποτέ στραμμένα προς το σπίτι του, έτσι ώστε να μην μπορεί να "επιστρέψει εκεί"....
Κοντολογίς, όταν διάβασα σχετικά με τους Δρόμους της Ταφής, όντας γνωστή πεθαμενατζού, μου άρεσε η ιδέα, και δεν μπορούσα να ησυχάσω αν δεν έγραφα κάτι σχετικό... Το αποτέλεσμα ήταν αυτό... Τα Συμπεράσματα δικά σας! ;D