Εγώ το έχω το πρόβλημα ή όλοι οι άλλοι;

Όπως είπα, εγώ έχω το πρόβλημα ή όλοι οι άλλοι; Πιθανότατα εγώ, δεδομένου του έχω την τάση να ξεμένω στο παρελθόν! Να'μαι λοιπόν καθισμένη Σε ένα μπαράκι να ακούω τα τελευταία χιτάκια του κλαμπ και όχι μόνο (γαμώ τους Βέγκας! Πραγματικά δν τους μπορώ), με παλιούς και νέους φίλους, και να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου... Κάθονται όλοι, σκορπισμένοι σε παρεούλες, ψιλολικνίζονται στην μουσική, και ανταλλασουν καμια δυό κουβεντούλες... Δεν συγκινούμαι. Δεν υπάρχει κανένας αυθεντικός ενθουσιασμός, απ'αυτούς που είναι μεταδοτικοι, και ξεσηκώνουν και εσένα. Αναρωτιέμαι τώρα εγώ: ζουν πραγματικά; Διασκεδάζουν; Ή απλά αυτή είναι η ιδέα που τους έχει επιβληθεί από παντού για την έννοια της διασκέδασης; Η κοινωνία μας, οι επιρροές που μας ασκεί, ως ενός σημείου μας επιβάλλει κάποιες σταθερές... Διασκέδαση= κλάμπ λόγου χάρη... Δεν ξέρω πιθανότατα εγώ να έχω το πρόβλημα, αλλά αύτος ο τρόπος διασκέδασης ουδέποτε με συνεπαιρνε... Είναι... Υπερβολικά τυποποιημένος θα έλεγα... Και εγώ βασίζω την διασκέδαση σε μια καλή επικοινωνία με τον άλλο, κάτι που απλά δεν μπορει να επιτευχθεί έτσι... Έτσι αναρωτιέμαι, ζουν; Γυρνάνε σπίτι και αισθάνονται γεμάτοι; Ή απλά είναι για αυτούς ένα και το αυτό;
Ας αλλάξω όμως λίγο θέμα. Με βλέπω με τους φίλους μου, και όσο μας βλέπω συνειδητοποιώ ποοοόσο έχουν περάσει τα χρόνια. Έχουμε αλλάξει όλοι απίστευτα. Από κάθε άποψη! Ακόμα τους λατρεύω, αλλά αισθάνομαι πως αρχίζουμε να απομακρυνόμαστε... Δεν μιλάω φυσικά με την κυριολεκτική έννοια της λέξης! Αλλά με την πιο εσωτερική έννοια, δεν υπάρχει το ίδιο δέσιμο που υπήρχε παλιά... Δν ξέρω πως να το πω αλλά ας πούμε πως υποσυνείδητα νιώθω πως κάτι δεν είναι σωστό... Κάτι λείπει... Δεν μου αρέσει αυτό... Τα vibes έχουν αλλάξει... Όπως είπα παραπάνω κατά πάσα πιθανότητα είναι δικό μου το πρόβλημα, που δεν μπορώ να δεχτώ τις αλλαγές που επιφέρει ο χρόνος, αλλά έχω την αίσθηση πως χάνουμε σταδιακά την ταυτότητά μας, αλλοτριωνόμαστε, και γινόμαστε μια από τα ίδια... Χμμμ... Η μουσική και το πληκτρολόγιο του κινιτού δεν με βοηθάνε καθόλου στο να γράψω κάτι με ειρμό, αλλά απλά ήθελα να γράψω κάποιους προβληματισμους μου...
Τέλος πάντων σταματάω το παραλλήριμα πρίξιμο πριν με πάρουν με τις λεμονόκουπες οι ελάχιστοι αναγνώστες μου :-P! Άντε καληνύχτες λοιπόν!

The Eternal

The Eternal
Frozen in time 2 figures embraced.
The Night and the Day.
Decades and Centuries passed without a trace.
Can't you hear my Heart?
I'm frozen,
You've welcomed the White Oblivion.
The Stars are shining above the vastness of Time…
The Great Ocean of Memory is calling my name.
Can't you hear me crying?
*The Silence is like a knife,
And I welcome the night…
2 souls dancing the Eternal Dance…
Yet we are apart!
10 million years of loneliness,
And I'm still waiting for you…*
A distorted visage, and a Frozen heart.
Shards of a love that will never exist.
A sharp pain that shall never cease…
Can't you see my tears?
A wish for salvation.
I wish you would return…
The Spring turns to winter,
The Centuries pass.
The Hesperus gleams above a Tragedy.
Can't you feel the Eternity approaching?

Ένα από τα παλιάάά μου τραγούδια (?)! Τότε που έγραφα στα αγγλικά! Είπα αφού τα έχω που τα έχω, να τα ανεβάζω που και που! Μέχρι να μου ρθει η επιφοίτηση και γράψω τίποτα καινούριο τουλάχιστον! :P

Καταραμένες Αυπνίες... (Ή αλλιώς, εγώ που καίω εγκεφαλικά κύτταρα!)

I write like
Mary Shelley

I Write Like by Mémoires, Mac journal software. Analyze your writing!

Είμαι παντελώς άχρηστη με αυτά τα badge-σκατουλάκια, αλλά ελπίζω να εμφανιστει. Με άλλα λόγια; Εγώ, προσπαθώντας να σκοτώσω την ώρα μου, έπεσα πάνω σε ένα σάιτ, που ανέβαζες ένα αγγλόφωνο κείμενό σου, και ανέλυε το συγγραφικό σου στιλ, και εβγαζε με ποιού συγγραφέα μοιάζει. Ευτυχώς, είχα ένα αγγλόφωνο τραγουδοποίημα μου απο παλίά, ανεβασμένο σε ένα άλλο σάιτ (το "scarlet dreams" note to self: να το ανεβάσω και εδώ κάποια στιγμη), και το έκανα απλά 'αντιγραφή-επικόλληση' σε εκείνη την σελίδα... Τα αποτελέσματα ήταν κατ'εμέ μάλλον διασκεδαστικά.... Η γραφή μου, στ αγγλικά, μοιάζει με της Mary Shelley... Αυτή είναι μορφή φίλε! Που κολλάω εγώ με το αγγλικό που είναι δευτερη γλώσσα μου;;;
Όπως λέω, απείρως διασκεδαστικό... :P
Αν παλι έχει κάποια βάση ο συσχετισμός, θα πω απλά: ΑΥΤΆ ΕΙΝΑΊΙΙΙ!!!! Χαχαχαχαχα! :Ρ

Διαμάντια

Τα διαμάντια έχασαν την αξία τους.
Κείτωνται στους Δρομους,
βρώμικα στις λάσπες.
Αλλά ποιός να νοιαστεί;
Κοίτα γύρω σου!
Πού είναι οι Χρυσαφένιοι Πύργοι
και οι πλούσιες κοιλάδες;
Τσιμέντο, και γυαλί και μέταλλο σε κυκλώνει...
Τόσο παγωμένο, όσο οι καρδιές των φαντασμάτων,
που περνάν από δίπλα σου!
Άνοιξε τα μάτια σου!
Πού είναι οι Πρίγκηπες και οι όμορφες Κυράδες;
Δεν είν'ο καιρός τους...
Τα κόκκαλά τους σαπίζουν, αιώνες τώρα,
στους ανήλιαγους τάφους....
Είν'η εποχή των Τσαρλατάνων του Δρόμου,
με τα κούφια θαυματά τους.
Είν'η εποχή των Ιερόδουλων,
με την πλαστική ομορφιά τους....
Αφουγκράσου.
Ακούς κρυστάλινα γέλια;
Σπαρακτικούς θρήνους;
Αυτά ήταν παλιά...
Τώρα τα γέλια είναι ξύλινα.
Τα δάκρυα κροκοδείλεια...
Και τα Διαμάντια δεν έχουν πια αξία...
Κανείς δεν τα κοιτά...
Γιατί άλλωστε;
Αφού υπάρχουν άφθονες, οι φθηνες απομιμίσεις;


Κούφιοι καιροί...

Ταξιδιώτες.

"Φύγε μακρια, μικρέ μου ταξιδιώτη...
Πέτα μακρια...
Αυτός ο κόσμος, δεν είναι φτιαγμένος για μας...
Ώρα να βρούμε μια νεα Ιθάκη.
Τι να μας κάνει αυτός ο κόσμος,
ο φτιαγμένος από λάσπη;
Εμείς είμαστε τα παιδιά των αιθέρων.
Πάντα Ελεύθεροι, χωρίς συμβιβασμούς.
Μην σε πείθουν τα θελκτικά τους χαμόγελα.
Αν μείνεις, θα γίνεις σαν και αυτούς (από πέτρα).
Άνοιξε τα φτερά σου, μικρέ μου ταξιδιώτη...
Αφέσου στον Άνεμο...
Αυτός ξέρει...
Θα σε πάει σε έναν άλλο, πιο όμορφο κόσμο.
Αυτός ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για μας..."

Αφιερωμένο, σε μια πολύ αδικημένη ψυχή, και γενικά, σε όσους νιώθουν πως "αυτός ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για μας..."