"Κλείνω τα μάτια και βλέπω Φαντάσματα. Ανοίγω τα μάτια και είναι ακόμα εκεί...
Όσο και αν προσπαθώ, δεν μ'αφήνουν.
Κοιτάω πίσω.
Ένα σάπιο μονοπάτι.
Διαλυμένο.
Άσχημο.
Κοιτάζω μπροστά.
Ένα γκρίζος τοίχος.
Τέλος Δρόμου.
Μακάρι να μπορούσα να τον γκρεμίσω, αλλά έχω κουραστεί.
Αυτά τα γόνατα δεν με βαστάνε πια, και τα χέρια κρέμονται άψυχα στο πλάι.
Έχω μείνει με ένα ερωτηματικό και πολλές απορίες.
Εγώ με οδήγησα σ'αυτό το μονοπάτι.
Εγώ πρώτα απ'όλα... Και οι άλλοι.
Μακάρι να έβλεπαν πίσω από τα ρυπαρά πανιά που κρύβουν τη ψυχή.
Δεν υπάρχει κανένα κενό κουφάρι εκεί στο βάθος.
Ίσως η αποφορά της σήψης είναι στα ίδια τα μυαλά τους.
Δεν υπάρχει κανένα κενό κουφάρι εκεί στο βάθος.
Ίσως η αποφορά της σήψης είναι στα ίδια τα μυαλά τους.
Κάποτε...
Κάποτε εκεί μέσα μαινόταν μια πυρκαγιά που ήθελε να τυλίξει και άλλους στην ορμή της.
Να κάψει την σάρκα, να χαϊδέψει τα οστά, να σκορπίσει τις στάχτες στον κρύο αέρα.
Να δώσει φτερά.
Να ελευθερώσει ψυχές.
Μια φωτιά βαθιά κλειδωμένη στα σκοτάδια, αθέατη από Θεούς και Δαίμονες.
Έπνιγε. Έκαιγε.
Αθέατη και εμφανής.
Τι τα θες όμως;
Λένε πως στο Κράτος των Τυφλών βασιλεύει ο Μονόφθαλμος...
Χωρίς τροφή, χωρίς πνοή η φλόγα μίκρυνε.
Χάθηκε.
Ότι έμεινε δεν είναι παρά ένα καύκαλο, σακατεμένο.
Να στέκεται ηττημένο μπροστά στον τοίχο.
Να σωριάζεται στο χώμα.
Να κλαίει.
Ο κύβος ερρίφθη.
*************
Βλέπω το πιστόλι με την άκρη του ματιού μου, πεταμένο εκεί, στην άκρη του τραπεζιού.
Πώς τραγουδάει το όνομά μου...
Πόσο ποθώ το ατσάλι του να γράψει τον επίλογο...
Η σφαίρα να διαπεράσει το κρανίο, σε μια κόκκινη βροχή.
Να δώσει λύτρωση.
Ο Αέρας.
Κάποιος ρούφηξε όλο τον αέρα απ'το δωμάτιο.
Δεν υπάρχει ήχος για ν'ακούσω.
Δεν υπάρχει οξυγόνο ν'ανασάνω.
Μόνο Ατσάλι, ατελείωτο ατσάλι.
Είναι βαρύ στο χέρι μου, παγωμένο το πιστόλι.
Πιο βαρύ απ'όσο το θυμόμουν.
Ο ήχος που κάνει καθώς το οπλίζω εκκωφαντικός.
Οι σκέψεις χορεύουν σαν τρελές και όμως τόσο καθαρές σαν κρύσταλλο, σε μια νηφάλια μέθη.
Η κάννη, τι σκληρή και κρύα που είναι, χτυπάει στα δόντια και πληγώνει τον ουρανίσκο και πονάει.
Γεύομαι μέταλλο.
Είναι το πιστόλι ή το αίμα;
... Ή και τα δυο...;
Από κάπου ακούγονται δαιμονισμένες τυμπανοκρουσίες... Τι ταιριαστό για την αυλαία που πέφτει!
Αρνούμαι να δεχτώ πως είναι η καρδιά μου!
Ιδρώτας που τρέχει σε ρυάκια στο μέτωπο, στο λαιμό, στο στήθος, πάνω από μια καρδιά που σφυροκοπάει.
Μια τελευταία ανάσα.
Τρεμάμενη.
Διάολε.
Η σκανδάλη είναι πιο σκληρή απ'όσο θυμόμουν και πώς να τη τραβήξω;
Υποχωρεί αργά.
Βασανιστικά.
Με κοροϊδεύει.
Δεν πάει άλλο...
Μια στιγμή.
Ένας αιώνας.
Δεύτερες σκέψεις;
ΟΧΙ.
Κρότος.
ΣΟΚ.
Κόκκινο Σκοτάδι.