Don't take your Dreams to the Cemetery. VI

Τώρα ξέρεις. Κατάλαβες. Το γνωρίζω και το γνωρίζεις. Τα Φαντάσματα της Ζωής που Σου έλεγα... Υπάρχουν, και είναι τα Νεκρά Όνειρα. Αυτά που δολοφονείς εσύ, με το μυαλό και την αμέλειά σου. Είναι τα φαντάσματα που θα δημιουργήσεις εσυ, και θα το συνειδητοποιήσεις όταν θα είναι πια πολύ αργα... Δεν σου μιλάνε οι Νεκροί. Η Ψυχή σου, σου μιλάει! Αυτή σε ικετεύει! Μην αφήσεις ποτέ τα όνειρά σου ανεκπλήρωτα, γιατί έτσι θα γίνουν φαντάσματα... Μην τα πάρεις μαζί σου στο Νεκροταφείο, υλοποίησέ τα, και θα φυγεις με ικανοποιση, σαν το Ψαρά. Η Ζωή είναι απρόβλεπτη... Πάρε οσο περισσότερα μπορεί να σου προσφέρει... Αλλά, πάνω απ' όλα, μην δημιουργήσεις Φαντάσματα Ζωής...
Σε βλέπω. Κάθεσαι γονατιστός δεν σε νοιάζει που είσε μέσα στις λασπες, που η βροχή σε βρεχει και ο αέρας σε παγώνει... Κάθεσαι εκεί, γονατιστός, με το βλέμα σου να κοιτά παντού και πουθενά, αλλά κρυφά να ειναι στραμμένο στην ίδια σου την ψυχή... Περνάει πολλή ώρα που κάθεσαι έτσι... Η βροχή εξασθενεί και ο ανεμος κοπάζει... Τα σύννεφα διαλύονται και ο ήλιος βγαίνει πιο φωτεινός απο ποτε... Η Καταιγίδα τελείωσε.
Έλα. Πάρε το χέρι μου, και πάμε να φύγουμε. Τώρα κατάλαβες τι εννοώ. Δεν υπαρχει λόγος πια να βρίσκεσαι στο Νεκροταφείο των Ονείρων...
Έτσι φύγαμε... Περάσαμε την Πύλη του Θανάτου, και επιστρέψαμε στον κόσμό της Ζωής και των Υποσχέσεων.
Τέλος.

Memento Mori: Θυμήσου πως θα πεθάνεις.
Tempus Fugit: Ο Χρόνος πετά
Carpe Diem: Άδραξε την Μέρα.

(Όταν ημουν μικρή, και πήγαινα στο νησί μου στην Κάρπαθο τα καλοκαίρια, θυμάμαι πως οποτε πηγαινα στο κεφαλοχώρι, τα πηγάδια, περνούσα μπροστά απο μια έκθεση ζωγραφικής, και απ'εξω είχε κρεμμασμένο ενα μεγάλο πανί, πανω στο οποίο ηταν ζωγραφισμένη μια γυναίκα με με φτερα αγγέλου, και ματωμενο σπαθι. Ήταν μέσα σε κατι σαν κατακόμβη, και στα ποδια της βρισκόταν ενα σκοτωμένο φιδι. Δίπλα στν αγγελο εγραφε με κοκκινα γραμματα ''Don't take your Dreams to the Cemetary". Αυτή η εικόνα μου είχε μεινει στο μυαλό, και ετσι, σήμερα που την ξαναθυμηθηκα αποφασισα να γραψω αυτό το.... Διήγημα? Πραγματικά, επροκειτώ για brainstorm... Δεν έκατσα καν να το σκεφτώ. Το πέρασα αμέσώς απο το μυαλό μου στο ιστολόγιο μεσω του κινητου! )

Don't take your Dreams to the Cemetery V

Πλησιάζω τον ταφο από τον οποίο μιλάει το κοριτσάκι. Πάνω του είναι τοποθετημένα φθαρμένα υγρασιασμένα, βρώμικα παιγνίδια. Και ένα μουσικό κουτί... Το κουρντίζω και το αφήνω στην θέση του. Η γλυκιά κρυσταλινη μουσική απλώνεται στην ατμόσφαιρα. Χλωμιάζεις ακομα περισσότερο. Αυτή η μελωδία είναι φτιαγμένη για να νανουριζει τα παιδιά, σε ζεστα δωματια, και να ποτίζει τα όνειρά τους. Όχι, για να τα νανουριζει, στο κρυο του νεκροταφειου,στον αιώνιο υπνο τους, σ' αυτόν που δεν χωράνε όνειρα. Ο Αέρας εχει δυναμώσει. Δεν ψυθηρίζει πια απαλά στα αυτιά σου! Κάνει τα μαλλιά σου να μαστιγώνουν το προσωπό σου. Οι νεκροι πλέον δεν σου μιλάνε. Ουρλιάζουν! Θρηνούν! Αναρριγεις. Τους ακους να θρηνούν, και να σε παρακαλούν να τους ακουσεις! Έχεις ακόμα κλειστά τα ματια σου! Ακούς τις εικεσιες τους, τόσο δυνατά που Σε ξεκουφαίνουν! Σου μιλάνε σε αρχαια γλώσσα πια, νεκρή όπως και οι ίδιοι. Δεν βγαζεις νοημα απ' όσα λένε, ουρλιαζουν όλοι μαζί πλέον. Ο αέρας κοντεύει να σε παρασύρει. Τα δεντρα λυγίζου κατω από την βαναυση επίθεσή του...
Τότε, καταλαβαίνεις ψίγματα από τις κραυγές σου.
"MEMENTO MORI!"
"TEMPUS FUGIT."
"CARPE DIEM..."
Σου θυμίζουν πράγματα που επέλεξες να ξεχάσεις. Να αγνοήσεις, οπως και αυτοί πριν από εσένα.
Ενας κεραυνος πεφτει σε ενα δέντρο εκει κοντά, ο τρομακτικός του κρότος λες και θέλει να εμφασίσει και άλλο τις απελπισμένες κραυγές των νεκρών....
Ανοιγεις απότομα τα μάτια σου. Η βροχή αρχίζει να πέφτει ορμητικά. Το βλέπω στα μάτια σου. Κατάλαβες. Συνειδητοποίησες. Το φως μιας αστραπής, λουζει το σκηνικό με το απόκοσμο φως της, και σε εκεινα τα κλάσματα του δευτερολέπτου, γραφεται η τελευταία πράξη του δράματος. Βλέπεις; Το φως πώς ζωντανευει τις μορφες στις φωτογραφίες των ταφων; Τα ματια τους, ολα, ειναι στραμμένα πάνω σου. Σε κατηγορούν, που έκανες ίδια λάθη με αυτούς? Τους βλέπεις πως Σε κοιτάζουν; χοντρές σταγόνες της βροχής πεφτουν στο πρόσωπό σου, και κρυβουν τα δακρυα που κυλούν απ'τα μάτια σου.

Dont' take your Dreams to the Cemetery... IV

Χλώμιασες. Το κατωχειλη σου τρέμει ελαφρά... Καταλαβαίνεις τι σου έλεγα... Ο αέρας δυναμώνει... Η καταιγίδα πλησιάζει... Αλλά εσύ δεν έχεις ακόμα παρατηρήσει την αλλαγή του καιρού... Ακούς, επιτέλους, ακούς με ιερό δέος... Είναι μια φωνή λεπτή, αθώα, μια φωνή που δεν είχα ακούσει πριν...
Γεννήθηκε με τόσα όνειρα, λεει, πόση αθωότητα, ποση γλυκεια αφέλεια κουβαλάει αυτή η φωνή! Ζούσε την ζωή της λες και ήταν παραμύθι. Δεν ειχε γνωρίσει ακόμα την ασχημη πλευρά της ζωής... Ήθελε να κάνει τόσα πολλά... Ούτε η ίδια δεν ήξερε τι ήθελε! Αλλά δεν πρόλαβε τίποτα... Το παραμύθι της, ο κρυστάλινος, ευθραυστος κόσμος της καταστράφηκε ένα ηλιόλουστο μεσημερι, λεει, και η φωνή της σπάει, καθως διηγείται την δική της ιστορία, ήταν τόσο αθώα. Όταν σχολούσε απ το νήπειο και την πλησιασε ένας κύριος, και της είπε πως τον εστειλε η μαμά της για να την παει σπίτι, τον πιστεψε. Γιατι, αλλωστε να μην τον πιστεψει; Ήξερε πως οι κακοί είναι οι λύκοι και οι μαγισσες... Δεν ήξερε ομως πως οι λυκοι των παραμυθιών της εχουν ανθρώπινη μορφη... Όταν την βρήκαν, 4 μέρες μετά, ήταν κακοποιημένη και νεκρή σε έναν καδο, 12 χιλιόμετρα από το νήπειό της... Μια βδομάδα πριν είχε κλείσει τα 5... Έτσι, καταλήγει η φωνούλα, τελείωσε το παραμύθι μια για πάντα. Αλλα ακόμα δεν καταλαβαίνει γιατι; Γιατί δεν την άφησαν να ζήσει;

Don't take your Dreams to the Cemetery III

Αρχιτέκτονας ήθελε να γινει, αλλα ποιός εβρισκε δουλειά ως αρχιτέκτονας στην εποχή του; Αφού είχε δουλειά στρωμένη στην οικογενειακή επιχείρηση; Δεν ήταν εποχή για όνειρα ειπε στον εαυτό του... Άκου την θλίψη στην φωνή του καθώς σου μιλάει...
Άκου τώρα και τον άλλο, ναί, αυτον που κειτεται σε εκείνον τον φτωχό τάφο, κάτω απο το δέντρο. Δεν έζησε μέχρι τα βαθιά γεράματα, λέει, αλλά έφυγε γεμάτος ικανοποίηση. Φτώχός ήταν, αλλά δεν τον πείραζε. Ειχέ την γυναίκα και τα παιδιά του, που τα λατρευε, και τον λάτρευαν. Καλους φιλους που τον στήριζαν. Ναυτικός ήταν. Η θαλασσα ηταν η δευτερη αγαπη του μετα την γυναίκα τουν. Τελικά αυτή τον πήρε στο τέλος στα βάθη της αγκαλιάς της, αλλά δεν μετανιώνει για τις επιλογες του. Έζησε την ζωή του. Το μόνο που τον θλιβει λεει, ακου τον, ειναι που δεν προλαβε να δει τα παιδια του να μεγαλωνουν...
Γιατι σκοτεινιασε ετσι ξαφνικα το πρόσωπό σου; Μην μου πεις. Ξέρω. Ρητωρική η ερώτησή μου... Α! Ακου! Θελει και άλλος να σου μιλήσει! Αυτός, που ο τάφος του βρίσκεται εκεί στο βάθος! Ακούς; Ήταν πλούσιος λέει. Θα μπορούσε να έχει ό,τι επιθυμούσε στα πόδια του... Αλλά επέλεξε τις εφήμερες ανούσιες απολαύσεις, την οκνηρία και τον δρόμο της αυτοκαταστροφής... Ναρκωτικά. Ασε τις φιλοδοξίες και τα ονειρα για αλλη μέρα... Η ζωή ειναι μπροστά μου! Και βυθιζόταν σ'ενα ακόμα τοξικό ονειρο... Και αύριο μέρα είναι... Η ζωή είναι μεγάλη... Μια μέρα βρήκαν το άψυχο σώμα του, λέει με πικρία, στο δωμάτιο του, στο σπίτι του, μεσά στην χλιδή. Υπερβολική δοση αποφάνθηκε ο ιατροδικαστής. Ήταν μόλις εικοσιδυό. Ακούς την απελπισία στην φωνή του; Από τότε προσεύχεται να του διδόταν μια ακόμα ευκαιρία... Αλλά καμία απαντηση δεν περνει...

Don't take your Dreams to the Cemetery II.

.... Δεν καταλαβάινεις ακόμα... Ρωτας γιατί δεν σου εξηγώ λοιπόν. Ω, μα τα λόγια είναι ενίοτε περιττά... Κοίτα γύρω σου! Ακου! Δεν καταλαβαίνεις ακόμα... Τι να δεις και τι να ακούσεις ρωτάς... Δεν σε παρεξηγώ. Οι ανθρωποι εχουν το κακό συνήθειο να κοιτάνε αλλά να μην βλέπουν. Να ακούν αλλά να μην αφουγκράζονται. Οχι, δεν θα σε κρίνω, μιας και εγω εχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου ένοχο του ίδιου ακριβώς παραπτώματος...
Θα σε βοηθήσω λοιπόν.
Κοίτα γύρω σου.
Τους τάφους, κοίτα ομως! Μην ρίχνεις απλά φευγαλέες ματιές... Διαβασε τις επιγραφές στο κιτρινισμένο μάρμαρο... Αυτες οι πλάκες στεγάζουν από κάτω τους λείψανα ανθρώπων. Ανθρώπων σαν εμενα και εσένα... Δες τα ειδωλα τους, αποτυπωμένα αιωνίως στο ξεθωριασμένο φωτογραφικό χαρτί... Άλλοι οταν ήρθαν εδώ ήταν ήδη σε σεβάσμια ηλικία.... Άλλοι πάλι απελπιστικά νέοι... Άλλοι ήρθαν εδώ ευτυχισμένοι, και αλλοι βουτιγμένοι στην δυστυχία... Τόσες αντιθέσεις! Και όμως όλοι έχουν μια ιστορία να σου πούν... Την Ιστορία τους...
Βλέπω αρχίζεις να καταλαβαίνεις πού το πάω. Χαίρομαι! Οχι, όχι, σε παρακαλώ μην μπαίνεις στον κόπο να το αρνηθείς! Αρχίζεις να καταλαβαίνεις. Φαίνεται ξεκάθαρα στο βλέμμα σου!
Οι Νεκροί λοιπόν, έχουν ο καθένας απο μια ιστορία να σου πουν... Ακουσε τους! Οχι! Όχι, μην μου γυρνάς την πλάτη! Ακου με! Αν φύγεις τώρα, θα το μετανιώσεις αργά ή γρήγορα! Άκου τους!
Κλείσε τα μάτια σου... Δεν ακούς τίποτα; Συγκεντρώσου! Ακου τον ήχο του ανέμου καθώς περνάει απαλά ανάμεσα απ' τις ταφόπλακες. Άκου το ήσυχο θρόισμα από τα αγριόχορτα, και από τα κλαδία των κυπαρισιών... Είναι οι νεκροί, που σου λένε την ιστορία τους! Άκουσέ τους!
Ο Ένας, αυτός, που ο τάφος του βρίσκεται ακριβώς μπροστά σου, σου μιλαει. Λέει πως πέθανε σε πολύ μεγάλη ηλικία! Είχε όσα πλούτη θα μπορούσε να ονειρευτεί κανεις. Αλλά πολύ αργά συνειδητοποίησε πως η ζωή του ήταν κενή... Είχε πέσει με τα μουτρα στην δουλειά. Να πετύχει, να βγάλει χρήματα! Χρήματα... Αυτό ειναι το μονο που αξίζει στην κοινωνία μας. Αγάπη; Δεν εχω χρονο για ανοησίες! Έτσι έλεγε. Ο Χρόνος είναι χρήμα, και τετοια βασικά αισθήματα είναι σπατάλη χρονου. Ολη του η ζωή ενα γραφειο. Χαρτία. Αριθμοι. Συμβόλαια. Αρχιτέκτονας ήθελε να γίνει, αλλα

Don't take your Dreams to the Cemetery....

Ξέρεις τι λένε για τα Νεκροταφεία...
Έχει Φαντάσματα εκει, δεμένα για πάντα σε τούτη την γη... Καταδικασμένα αιωνίως να πλανιούνται μεταξυ φθοράς και αφθαρσίας, χωρίς καμία απολύτως ελπίδα λύτρωσης...
Γελάς; Σιγουρα τώρα με θεώρεις ανόητη, για να πιστεύω σε τετοια παραμύθια...
Ίσως, λεω ίσως, και να εχεις δίκιο. Δεν σε κατηγορώ. Ξέρω πως από την στιγμή που τα χείλη μου πρόφεραν την λέξη 'φαντάσματα', το μυαλό σου αμέσως πήγε στις υπόλευκες οπτασίες που έμαθες να αναγνωρίζεις ως φαντάσματα, απο τα διάφορα βιβλία και ταινίες...
Εγώ όμως δεν μιλάω για τα Φαντάσματα του Θανάτου τώρα. Έτσι και αλλιώς δεν ξέρω τι γίνεται με αυτά. Εγώ σου μιλάω για τα φαντάσματα της Ζωής.
Μπερδευτηκες;
Ευχαρίστως να σου εξηγήσω! Ας πάμε μια βόλτα! Έλα. Πάρε το χέρι μου, και θα σε οδηγήσω. Ο προορισμός μας;
Το Νεκροταφείο...
Είμαι σίγουρη πως δεν υπάρχει πιο ταιριαστό μερος για να συνεχίσουμε την κουβέντα μας...
Για να νιώσεις τι εννοώ... Δεν θα δώσώ όνομα στο Νεκροταφείο. Ειν απλά το Νεκροταφείο! Ξέρεις, πολλες φορες δεν χρειάζεται να δίνεις ονόματα στα πράγματα, το να ξέρεις την ουσία τους αρκεί.
Πού είχαμε μείνει; Α! Ναι... Πρέπει να σου εξηγήσω τι εννοώ... Έλα, ακολούθησέ με! Μπές στο Βασίλειο των Νεκρών και μην διστάζεις. Μην φοβάσαι, Νεκροι 'ζουν', δεν θα σε βλάψουν! Τους ζωντανούς να φοβάσαι! Αυτοί ειναι πιο δόλιοι απ'οποιοδήποτε φάντασμα έχεις ακουστά!
Μην φοβάσαι...
Τα Φαντασματά μου να σε διδαξουν θέλουν...
Κάπως έτσι περάσαμε τις σκουριασμένες πύλες του Νεκροταφείου.
Τώρα περπατάς δίπλα μου στους διαδρόμους, ανάμεσα στους χορταριασμενους τάφους... Αλλοι παλιοί και αλλοι καινούριοι, και αλλοι κενοί. Μια μαυρη τρύπα, να σε κοιταει, και να περιμενει τον επόμενό που θα φιλοξενίσει στην αδηφάγα χωμάτινη αγκαλιά της... Η ατμοσφαιρα παραξενα ησυχη και κατανυκτική... Ο ελαφρύς απογευματινος αέρας φέρνει την μυρωδία του θυμιάματος... Απο πάνω ο ουρανός ειναι χαμηλωμένος. Ανταριασμένος. Έρχεται μπουρίνι... Πραγματικά, δεν θα μπορούσα να διαλέξω καλύτερη στιγμή για να σου εξηγήσω. Τα πάντα συμμαχούν μαζί μου για να εντυπωθεί για πάντα η ουσία από τα λόγια μου στα βάθη της ψυχής σου...
Με λοξοκοιτάς. Πού το πάω αναρωτιέσαι...