To Σημειωματάριο και η Έκλειψη...

Πιστεύετε πως από ένα φαινομενικά ασήμαντο γεγονός, μπορεί να γεννηθεί κάτι πολύ όμορφο; Συμπτώσεις... Και όμως χωρίς αυτές τις περίεργες συμπτώσεις τα πάντα θα ήταν διαφορετικά...

Θα σας πω μια Ιστοριούλα λοιπόν: 

"Μια Φορά και έναν καιρό, σε ένα νησί, ζούσε ένα μικρό κορίτσι... Μαθήτρια στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου... Αρκετά περίεργο άτομο. Λίγοι το συμπαθούσαν και ακόμα πιο λίγοι έκαναν παρέα μαζί της. Ακόμα και σήμερα αν την ρωτήσετε, θα δυσκολευτεί να σας πει τι ακριβώς ήταν αυτό που την έκανε τόσο περίεργη, ίσως η αύρα της, ίσως τα αλλόκοτα ενδιαφέροντά της, αλλά το γεγονός ήταν ένα. Τα περισσότερα από τα άτομα με τα οποία ερχόταν καθημερινά σε επαφή, μάλλον την απόπερναν ή την αντιπαθούσαν. Ξέρετε πώς είναι αυτές οι ηλικίες... Τα παιδιά και οι έφηβοι είναι απίστευτα σκληροί και ειλικρινείς ... Ότι δεν τους κολλάει απορρίπτεται και κρίνεται καταδικαστέο, σε αντίθεση με τους ενήλικες που απλά φοράνε την μάσκα τους και το παίζουν "καλοί" και "προχώ"... Έτσι λοιπόν και αυτό το κορίτσι, ήταν μάλλον η περιθωριακή φιγούρα... Δεδομένου και του ότι και η ίδια ήταν αρκετά κοινωνικά αδέξια, πολύ περήφανη, και κατά βάθος ευαίσθητη και ανασφαλής (όσο και αν υποκρινόταν το αγοροκόριτσο και το σκληρό καρύδι), τα πράγματα ήταν καταδικασμένα να πάνε εξ αρχής να πάνε στραβά. Είχε κάποιες παρέες. Λίγα παιδιά που γνώριζε από, την Πρώτη Δημοτικού, παιδιά που είχε μάθει να αγαπάει σαν φίλους. Δεν ταίριαζαν. Αυτό είναι η αλήθεια. Ήταν καλά παιδιά, αλλά απλά, όσο περνούσε ο καιρός, και οι προσωπικότητες άρχιζαν να διαμορφώνονται, ήταν προφανές, πως δεν μπορούσαν πλέον να είναι κοινοί οι δρόμοι τους, αλλά η μικρή μας αντι-ηρωίδα, δεν ήθελε να αποκοπεί απ'αυτούς! Θα έμενε τελείως μόνη. Γαντζωνόταν λοιπόν με κάθε τρόπο, βρισκόταν σε μια άρνηση, και προσπαθούσε να δώσει ζωή σε κάτι νεκρό... Όπως ήταν αναμενόμενο, προέκυψε η τερατογένεση, και η το τέλος ήταν μάλλον εκρηκτικό και επώδυνο. Η μικρή έμεινε μόνη,χωρίς παρέες, με μια σακατεμένη περηφάνια. Εκουσίως στο περιθώριο, είχε αποφασίσει πως δεν χρειαζόταν κανέναν άλλο στην ζωή της πέραν του εαυτού της. Ο εαυτός της είναι το μόνο άτομο που άξιζε να αγαπά και να στηρίζει και να εμπιστεύεται... Οργή, οργή, οργή... Αυτό ένιωθε μόνο. Οργή για τον εαυτό της, οργή για τον περίγυρό της... Για όλα.


Κάπως έτσι, περνούσε ο καιρός. Η, κλεισμένη στο καβούκι της, και επιθετική με όλους, αντι-ηρωίδα μας, είχε την συνήθεια να κρατάει ένα σημειωματάριο στο σχολείο, για να γράφει τις παραδόσεις και τις ασκήσεις για το σπίτι. Στις πρώτες σελίδες αυτού του σημειωματάριου είχε επίσης την συνήθεια να γράφει ένα δυο λόγια για τον εαυτό της. Αγαπημένες της ταινίες, μουσική, φιλοδοξίες, όνειρα για το μέλλον, και πάει λέγοντας. Όχι για τους άλλους! Συνήθως δεν άφηνε άλλους να το αγγίξουν....

Ήταν ώρα αγγλικών. Στο γκρουπ των προχωρημένων το κορίτσι της ιστορίας μας καθόταν μόνο του, στο θρανίο, και ζωγράφιζε στο σημειωματάριο. Από μπροστά της πάντα, καθόταν ένα άλλο κοριτσάκι. Είχε έρθει στο νησί εκείνη την χρόνια. Πότε δεν έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στην πρωταγωνίστρια μας, και ποτέ καμία απ τις δύο δεν μπήκε στον κόπο να μιλήσει η μια στην άλλη... Και η κατάσταση συνεχιζόταν έτσι για κοντά 6 μήνες... Μέχρι εκείνη την "μοιραία" μέρα. Το άγνωστο κοριτσάκι, σε κάποια στιγμή γυρνάει να ζητήσει κάτι, και το μάτι της πέφτει στο σημειωματάριο...


"Ωραίο σημειωματάριο! Μπορώ να του ρίξω μια ματία;"
Η μικρή μας, αμέσως υιοθέτησε την γνωστή αμυντική της στάση.
"Όχι." Ήταν η κοφτή και επιθετική απάντηση που έλαβε το άγνωστο κοριτσάκι. 


Δεν επέμεινε άλλο. Απλά επέστρεψε στα γραπτά της λίγο ξαφνιασμένη από την ξαφνική επιθετικότητα.


Ούτε όμως και στην πρωταγωνίστρια μας άρεσε αυτή η συμπεριφορά. Δεν την ήξερε καν την κοπέλα στο κάτω κάτω! Ενώ έβριζε τον εαυτό της από μέσα της για αυτό που πήγαινε να κάνει, έσφιξε τα δόντια, πήρε βαθιά ανάσα, σκούντηξε το άγνωστο κοριτσάκι, και της έδωσε το σημειωματάριο... Και εκείνη άρχισε να το ξεφυλλίζει. Το μάτι της έπεσε στην εισαγωγή, και άρχισε να την διαβάζει, ενώ κάθε τόσο έριχνε περίεργες ματιές πίσω της, προς το μέρος της αντι-ηρωίδας, η οποία φυσικά τσίτωσε και είχε ήδη σκαρώσει μια καυστική απάντηση, στην επικείμενη επίθεση που ήξερε πως θα δεχτεί!


Η άγνωστη του μπροστινού θρανίου, τέλειωσε την ανάγνωσή της, γύρισε προς το μέρος της, την κοίταξέ από πάνω ως κάτω και είπε:
"Μα πού ήσουν κρυμμένη εσύ τόσο καιρό;;;"


Μα τι έγινε τώρα; Η μικρή μας περίμενε χίλια και ένα σχόλια, αλλά το  "Μα πού ήσουν κρυμμένη εσύ τόσο καιρό;;;" δεν ήταν σίγουρα στην λίστα της. Αιφνιδιάστηκε, και για πρώτη φορά μετά από καιρό χαμογέλασε, έστω και αχνά, σε κάποιον άγνωστο, και την ρώτησε σιγανά τι εννοούσε. Τελικά όπως αποδείχτηκε, η Χριστίνα (γιατί έτσι μαθεύτηκε πως ονομαζόταν το άγνωστο αυτό κοριτσάκι), μέσα από το σημειωματάριο, ανακάλυψε πως είχε υπερβολικά πολλά κοινά ενδιαφέροντα και όνειρα με την πρωταγωνίστριά μας, και πραγματικά κανείς από τους δύο δεν το περίμενε...


Ο καιρός περνούσε, και τα δυο κορίτσια, αντάλλασσαν περιστασιακά καμιά κουβεντούλα, όμως τίποτα παραπάνω. 


... Και τότε ήρθε η έκλειψη. 29 Μαρτίου του 2006, θα γινόταν ολική έκλειψη ηλίου, ορατή από το νησί εκείνο. Η αντι ηρωίδα μας, που ήταν εκείνη την εποχή πωρωμένη με την αστρονομία και τους πλανήτες, είχε κατορθώσει να προμηθευτεί ειδικά γυαλιά για την θέαση της έκλειψης από τον "τρελό επιστήμονα" θείο της! Εκείνη την μέρα, ήρθε η  Χριστίνα, και την ρώτησε αν θα μπορούσαν μετά το σχολείο να βρεθούν κάπου, ώστε να δουν μαζί την έκλειψη, μιας και η ίδια δεν είχε γυαλιά.


Κάπως έτσι, μέσα στο ημίφως της έκλειψης, γνώρισε και ήρθε πιο κοντά με την Χριστίνα και την Ανθή, την κολλητή της. Ένα ακόμα κορίτσι, τόσο διαφορετικό από την ίδια και όμως τόσο όμοιο. Την συμπάθησε αμέσως (όσο άφηνε τον εαυτό της, γιατί ακόμα τότε ήταν πεπεισμένη πως ήταν ανεπίτρεπτο και ανούσιο να συμπαθείς άλλους), και οι 3 τους άρχισαν να κάνουν σταδιακά περισσότερη παρέα, στα διαλείμματα και στην ημερήσια εκδρομή...


Το καλοκαίρι πέρασε χωρίς απρόοπτα και τα τρία κορίτσια συναντήθηκαν μια δυο φορές... Τον Σεπτέμβρη όμως τα πράγματα θα άλλαζαν δραστικά. Πρώτη λυκείου σημαίνει δραστικές αλλαγές! Αλλάξαν τάξεις, και η μικρή μας βρέθηκε στο ίδιο τμήμα με την Χριστίνα, και μάλιστα διπλανές στο θρανίο... Τις ώρες του μαθήματος, λίγο από βαρεμάρα, λίγο γιατί δεν μπορούσε να φοράει την μάσκα της συνεχώς, και μετά την ώρα του διαλείμματος, άρχισε να ανοίγεται όλο και περισσότερο στις άλλες δυο, και σιγά σιγά μια αδέξια φιλία άρχισε να ανθίζει... Στο μεταξύ, στην παρέα που είχε σχηματισθεί είχε προστεθεί και ο Γιάννης, ένα παιδί από την Δευτέρα Λυκείου... Τα πράγματα, πήγαιναν όλως παραδόξως καλά για την αντι ηρωίδα μας!


Ο ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ: Και πώς έσπασε και εντελώς ο πάγος στις σχέσεις τους;  Μπορεί να φανεί αστείο, αλλά η λύσις ήτο εκ Φινλανδίας ορμώμενη και άκουγε στο όνομα Nightwish! Μέσα απ' την μουσική τους, που την λάτρεψαν, μυήθηκαν στα καλά της metal και της rock μουσικής. Υπό την υπόκρουση τους περνούσαν ώρες στο σχολείο, χαλαρά, πάντα με μια στοχαστική ονειροπαρμένη διάθεση... Επίσης, μέσω των Nightwish, γνωρίσαν και τον Θανάση, που αργότερα μεταβαπτίσανε σε Θάνο ή Θανούλη (προς μεγάλη του αγανάκτηση)... Κάπως έτσι η Παρέα σχηματίστηκε... Ήταν αρκετά διαφορετικά άτομα μεταξύ τους, αλλά είχαν αρκετά κοινά για να έχουν μια εκρηκτική χημεία... Κύριο κοινό όμως; Η τρέλα! Η ανεμελιά!


Σταδιακά, η πρωταγωνίστρια συνειδητοποίησε πως με αυτά τα άτομα κολλούσε. Πως νοιάζονταν για αυτήν. Για αυτό που είναι. Όλο και περισσότερο, έσπαγε τον πάγο που είχε τοποθετήσει στον εαυτό της, και όλο και περισσότερο ξανάβρισκε τον παλιό της, περίεργο εαυτό. 
Και οι καινούριοι φίλοι της; Δεν φαίνονταν να ενοχλούνται! Μάλλον το διασκέδαζαν!


Η πρώτη λυκείου πέρασε, σε μια θολούρα από γέλιο, και καλή παρέα... Οι πεντάδα, ήταν αυτοί που ήταν, και δεν τους ένοιαζε τίποτα! Περνούσαν τον καιρό τους, με τόση τρέλα, αθωότητα, και ανεμελιά, που ομολογώ, δεν βίωσαν άλλοι στην ηλικία τους! Ήταν οι πάντοτε αχώριστοι Πέντε! H Πρωταγωνίστρια, η Χριστίνα, Η Ανθή, ο Θανάσης και ο Γιάννης. Τόσο απλό!


Το καλοκαίρι ήρθε, και η Χριστίνα θα έφευγε Αθήνα μόνιμα. Στην αρχή, η μικρή, νόμιζε πως η Παρέα θα διαλυόταν μετά απ'αυτό, αλλά κάτι τέτοιο δεν ίσχυε τελικά... Η γενική τρέλα στο Νησί συνεχίστηκε, και η επικοινωνία με το ξενιτεμένο μέλος δεν χάθηκε!
 Οι φιλίες που απέκτησε η μικρή με αυτά τα παιδιά, ήταν απ' αυτές τις ουσιώδεις φιλίες, τις βαθιές, που σου αφήνουν πράγματα... Η Μάσκα της επιτέλους είχε ξηλωθεί και η ίδια δεν νοιαζόταν να την επιδιορθώσει. Έγινε καλύτερος άνθρωπος, άνθισε....


 Από κοπάνες στα μαθήματα, που περνιούνταν  σε εγκαταλελειμμένες ξεχασμένες από τον Θεό σοφίτες, με παγωτό και κρέπες και αθώα γέλια, σε ατέλειωτες ώρες εξερευνήσεων, σε σκοτεινές υγρασιασμένες στοές, υπό το φως των φακών (και την πανταχού παρούσα μουσική των Nightwish και άλλων metal συγκροτημάτων). Από ατέλειωτες ώρες ψυχανάλυσης από το msn, σε κλαμένες κοπάνες και αγκαλιές παρηγοριάς, σε άραγμα στην τάφρο κάτω απ'το μεγάλο δέντρο, αγκαλιά με Μαυροδάφνη, και σε ΄φουσκωμένους λογαριασμούς από κλίσεις σε υπεραστικά νούμερα, δημιούργησε ένα ιδιαίτερο με κάθε ένα από τα παιδιά... Πήρε και έδωσε κάτι...


Αλλά το Κυριότερο; Βρήκε τον Εαυτό της, και την εμπιστοσύνη της στον Κόσμο...."


Είναι περίεργο. Έχουν περάσει 5 Χρόνια από τότε, και ακόμα αναρωτιέμαι, πόσο διαφορετική θα ήμουν τώρα, αν δεν είχα κάνει αυτή την απλή κίνηση. Να δώσω το Σημειωματάριο... Αν δεν είχα δεχτεί να δανείσω τα γυαλιά της έκλειψης στην Ανθή και την Χριστίνα... Αν δεν είχαμε ανακαλύψει τους Nightwish, ένα συγκρότημα απ'την Φινλανδία.... Ίσως αν δεν είχαν γίνει όλα αυτά εγώ να μην ήμουν ένα τελείως διαφορετικό άτομο τώρα, και ίσως και η ζωές των άλλων να διέφεραν πάρα πολύ! Είναι τρομακτικό αν το σκεφτεί κανείς...


Έχουν περάσει 5 χρόνια, έχουμε αλλάξει τρομακτικά, από τότε... Η Παρέα δεν υπάρχει με την έννοια που υπήρχε τότε. Με άλλα άτομα έχουν χωριστεί οι δρόμοι μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν κατέχουν ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι στην ζωή μου! Αυτά τα άτομα τα αγαπάω απίστευτα πολύ. Τους χρωστάω τόσα πολλά!


Υπάρχουν στιγμές, που ένας θαμμένος εαυτός μου βγαίνει στην επιφάνεια... Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις φίλους, και ίσως καμία φορά να αναρωτιέμαι αν άξιζε τον κόπο... Μέτα όμως σκέφτομαι όλες αυτές τις υπέροχες στιγμές που έχουμε μοιραστεί (και ακόμα και τις πιο δυσάρεστες), και καταλήγω πάντα στο εξής συμπέρασμα....


Άξιζε, και με το παραπάνω..."

Έχουν περάσει 5 ακριβώς χρόνια από την έκλειψη εκείνη. Πέντε Χρόνια,από τότε που άρχισα να γνωρίζω αυτά τα υπέροχα άτομα.

29-3-2006/ Present

Σας ευχαριστώ για όλα και σας αγαπώ! Να το ξέρετε! 

(Είμαι απίστευτα γλυκανάλατη τελικά...)

Είναι κρίμα που δεν μπόρεσα να βρω φωτογραφία που να είμαστε και οι 5 μάζι... Και από κάτω φυσικά ένα χαρακτηριστικό τραγούδι εκείνης της αξέχαστης εποχής!

Γκρίνιους Μέγιστους! (Ή Πόσος Σουρεαλισμός Χωράει σε ένα Social Network...)

Ναι! Σήμερα ήταν η ΜΈΡΑ! Αισθανόμουν τόσο έτοιμη να γράψω μια εντυπωσιακή ανάρτηση! ΜΑ ΝΑΙ! Η ΈΜΠΝΕΥΣΗ ΉΤΑΝ ΤΟΣΟ ΜΕΘΥΣΤΙΚΉ! Ανοίγω που λέτε τον Μπλόγκερ για να γράψω... "Μπλουπ!"... Chat στο facebook... Who Gives a $h*t! Τώρα έχουμε έμπνευση λέμε! Πάω να γράψω, τα δάχτυλά μου αιωρούνται πάνω από τα πλήκτρα έτοιμα να γεννήσουν κόσμους και ιστορίες... Μια στιγμή, πώς αρχίζω; Α, βέβαια...
...
... 
"ΜΠΛΟΥΠ ΜΠΛΟΥΠ ΜΠΛΟΥΠ!"
....
...
...
Μα ποιός στο διάολο είναι; Α, ναι... Ένας από τους γνωστούς πρήχτες των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης! Σας το λέω, πραγματικά, με το που είδα το όνομα του γραμμένο πάνω στο παραθυράκι της συνομιλίας και είδα τι ήθελε, κάθε λαμπρή ιδέα που υπήρχε στο κεφάλι μου, έφυγε πανικόβλητη από το παράθυρο, καβάλα στην υπερμεγεθή μου Νυχτερίδα όνοματι Βλάντ, και πήγε διακοπές στην Τανγκανίκα, ενώ ο εγκέφαλός μου μετατράπηκε σε ωραιότατο πουρέ για Zombie! Αλίμονο... 


Τώρα, θα ρωτήσει κανείς,και με το δίκιο του, γιατί στο δαίμονα,  κρατάω τέτοια άτομα, την στιγμή που    υπάρχει εκείνη η ωραιότατη επιλογή "block"! Σίγουρα θα την γνωρίζω! Ναι, ναι, είναι αλήθεια, και την γνωρίζω, και την έχω χρησιμοποιήσει κιόλας! Και είναι ολίγον μαζοχιστικό αυτό που θα πω, αλλά είναι κάποια άτομα που απλά, δεν μου πάει η καρδιά να τα αποκλείσω! Όχι από καλοσύνη φυσικά! Οι λόγοι είναι τόσο ιδιοτελείς, όσο και αυτοί του Κ. Ιδιοτελή όταν αποφασίζει να κατέβει στις εκλογές ως Πρόεδρος του Κόμματος, "Ιδιοτελής Ένωση Ιδιοτελών Καθαρμάτων Ελλάδος"! Πώς να το θέσω τώρα; Θα παραθέσω την αυθεντία του Λόρδου Black Adder: 
"Well, it is said, that a civilised man seeks out good and intelligent company, so that, through learned discourse, he may rise above the savage and closer to God.

Personally, however, I like to start the day with a total dickhead to remind me I'm best."

Τώρα αν ανάγετε το παραπάνω απόφθεγμα, σε όλο το 24 αντί για τα πρωινά, έχετε την άποψή μου επί του θέματος! Κακία το ξέρω, αλλά δυστυχώς  η αλήθεια είναι κακομούτσουνη! Προφανώς δεν αναφέρομαι στον κάθε άνθρωπο που προσπαθεί να γνωρίσει καινούριο κόσμο με κοινά ενδιαφέροντα. Εκεί είμαι οκ, φέρομαι και πολύ πολιτισμένα μάλιστα, και ναι, έχω γνωρίσει αξιόλογα άτομα έτσι, μέχρι και από Μεξικό, με τα οποία επικοινωνούμε ακόμα! Μιλάω για εκείνες τις τραγικές υπάρξεις, με την νοημοσύνη ενός λαχανόφυλλου, το ταμπεραμέντο σάπιου κούτσουρου, και το νεύρο πεθαμένου!  Ξέρεις, βλέπουν μια ωραία φωτογραφία στο προφίλ, κάνουν αίτημα φιλίας, και προσπαθούν να συνουσιασθούν, ενω παράλληλα τρέφουν αυταπάτες πως είναι οι Υπέρτατοι, Υπερcool, το όνειρο της κάθε γυναίκας και πάει λέγοντας! Αυτούς που επειδή αποφάσισες να το παίξεις μεγαλόψυχη και να τους μιλήσεις μια φορά, το έδεσαν σχοινί κορδόνι πως είσαι τρελά ερωτευμένη μαζί τους, και πως σε λίγο καιρό θα παντρευτείτε μάλιστα, και όλα αυτά ενό παράλληλα κορτάρουν και την κολλητή σου, χωρίς να γνωρίζουν πως γνωρίζεστε με την εν λόγω κοπελιά! Ή Ακόμα χειρότερα, όταν ένας άκυρος, σε κάνει άίτημα φιλίας, επειδή κορτάρει την φίλη σου, την οποία δεν γνωρίζει προσωπικά, και η οποία απλά δεν γουστάρει, αλλά αυτός αρνείται να το συνειδητοποιήσει, και προσπαθεί να σε βάλει να κάνεις την τσατσά! Οπώς έχω ξαναπεί, είναι άξιον απορίας, το πόσος σουρεαλισμός χωράει μέσα σε ένα social network!  

Συνήθως, η αντιμετώπισή μου προς τέτοιου είδους περιπτώσεις, είναι μάλλον αυτή της γαϊδουρινής υπομονής σε συνδυασμό με το απόλυτο δούλεμα! Ναι, έχω περίεργη αίσθηση του χιούμορ, αλλά κάτι τέτοια άτομα, με τους κατάλληλους χειρισμούς μπορούν να σου προσφέρουν άπειρες ώρες ψυχαγωγίας και γέλιου! Και το γέλιο κάνει καλό στην υγεία! Ποιά είμαι εγώ τέλος πάντων που θα αρνηθώ μια ευκαιρία για να βελτιώσω την υγεία μου και να κάνω κοιλιακούς χωρίς γυμναστήριο; Δωρεάν γυμναστική λέμε! Μάλιστα, κρατάω και αρχείο με καμένες σημειώσεις, και όσοι τυχεροί το έχουν διαβάσει, συμφωνούν μαζί μου, πως είναι μαργαριτάρια των πλέον cult συνομιλιών, ενώ μου έχουν πει πως επιβάλλεται να τα ανεβάσω, με αλλαγμένα ονόματα εδώ πέρα (πριν αρχίσουν να σας τρέχουν τα σάλια, δεν πρόκειται κατά πάσα πιθανότητα! 1. Θα ευτελισθεί το ήδη ευτελισμένο επίπεδο του blog μου {ναι, απίστευτη αυτοεκτίμηση πάλι}, και 2. δεν ξέρω κατά πόσο νόμιμο είναι κάτι τέτοιο, οπότε άστο!)!

Όλα ωραία και καλά λοιπόν, αλλά υπάρχουν και στιγμές, όπως καλή ώρα, όπου κάτι τέτοιοι τύποι αποτελούν τρελή ενόχληση και pain in the @$$... Και εδώ έρχεται το ερώτημα. Τελικά, εγώ είμαι τόσο έξυπνη και βλέπω τους άλλους τόσο βλάκες, ώστε να ισχύει αυτό που λέει και ο εφηβικός μου έρωτας ο Βαρτιμαίος ο Δαίμονας (πάρτε τα ΒΙΒΛΊΑ ΡΕ :Ρ): 

"Το διανοητικό μας χάσμα είναι απροσμέτρητο (μεταξύ δαιμόνων και θνητών), είναι σαν να βάζεις ένα δελφίνι να διαλεχτεί με έναν γαιοσκώληκα. Τεχνικά Αδύνατον!";;;

Ή απλά όντως έχουν πήξει τα Social Networks στους ηλίθιους στερημένους; Ή μήπως τα Social Networks και γενικά το διαδίκτυο και ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχουν κάνει την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, ηλίθιο και στερημένο; Ή μήπως πάντα ο πιο πολλοί έτσι ήταν και απλώς βρήκαν την ευκαιρία να βγουν στην επιφάνεια εκμεταλλευόμενοι την ανωνυμία που τους προσφέρεται;;;;; 

ΙΔΟΥ Η ΑΠΟΡΊΑ! Κλείνω αυτό το μάλλον άσκοπο βιτριολικό post-κράξιμο, και σας αφήνω να το σκεφτείτε με την ησυχία σας! 

Καληνύχτα λοιπόν σε όλους σας!


Bay Bay, από το bye bye! Ξέρω εγώ τι λέω!

Η Μικρή Μπερδεμένη Amaris (που περνάει κρίση μισανθρωπίας και παραληρεί)!


ΥΓ: Κάπου εδώ να διευκρινίσω πως δεν είμαι σε γενικές γραμμές τόσο κακιασμένη και σκατόψυχη όσο ίσως να φαίνομαι σε αυτή την ανάρτηση! Απλά που και που πρέπει να γκρινιάξω! Δεν γίνεται, είμαι προγραμματισμένη να γκρινιάζω εντελώς στο άσχετο για ότι θυμηθώ!

Apologiae: I. Il Principe

Πεθαίνω... Το νιώθω μέσα βαθιά στο γέρικο σώμα μου. Ο καιρός πλησιάζει. 
 Πώς το ξέρω;  Κατ' αρχάς η αδυναμία του σώματος, το γήρας, η φθορά στον Κολοφώνα της... Μετά...Κρύο... Το κρύο που με αγκαλιάζει μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο. Η αίσθηση, τις νύχτες, πώς οι τοίχοι της κάμαράς μου πλησιάζουν σταδιακά προς το μέρος μου, σαν να θέλουν να με συνθλίψουν... Πνίγομαι... Περίεργο. Συνήθως, λένε πως του θανάτου προηγείται γαλήνη... Είμαι τελικά τόσο υλιστικό πλάσμα, που υποσυνείδητα, γαντζώνομαι στην ζωντανή μου ύπαρξη, τόσο που αρνούμαι στον εαυτό μου την γαλήνη της παράδοσης στο αναπόφευκτου; Πολύ πιθανό... Ποιός ξέρει τι σόι κόλαση με περιμένει μετά τον θάνατο... Μια χαρά έχω βολευτεί εδώ.


Ύστερα είναι, αυτή η περίεργα, παρανοϊκή ευκρίνεια που έχει αποκτήσει η όρασή μου τις τελευταίες ώρες... Μια περίεργη αντίληψη του χώρου...Ψυχωτική. Ξαφνικά τα πάντα μέσα στην ημισκότεινη κάμαρά μου είναι λές και τα βλέπω πρώτη φόρα. Ανακαλύπτω λεπτομέρειες που τόσα χρόνια αγνοούσα. Είτε επειδή δεν ενδιαφερόμουν να τις μάθω, είτε επειδή δεν είχα χρόνο να κοιτάξω πιο καλά. Είναι όπως όταν βλέπεις ένα αγαπημένο πρόσωπο, και ξέρεις πως αυτή θα είναι η τελευταία φορά που το βλέπεις. Δεν είναι περίεργο; Το πώς ξαφνικά το βλέμμα σου ανακαλύπτει τα πιο ανεπαίσθητα, τα πιο μικρά χαρακτηριστικά, όπως εκείνο το λακάκι στο μάγουλο, τις μικρές αδιόρατες φλεβίτσες κάτω από τα μάτια, εκείνο τον αποχρωματισμό του δέρματος στην βάση του λαιμού,  και προσπαθεί να τα αποθηκεύσει στην μνήμη σου, έτσι ώστε να έχει την πιο λεπτομερή εικόνα αποθηκευμένη για πάντα στον εγκέφαλο... 



Ναι, πεθαίνω... Δεν υπάρχει αμφιβολία πια. Είναι θέμα χρόνου. Είναι αργά την νύχτα, αλλά δεν με πιάνει ύπνος. Αισθάνομαι τα αυτιά μου να βουίζουν... Ένταση. Αλλά γιατί; Κοιτάζω άσκοπα στην κάμαρά μου. Εκεί πάνώ στο τραπέζι, δίπλα στο αναμμένο κερί, βρίσκεται η πένα μου, φθαρμένη και αυτή, και ετοιμόρροπη σαν και εμένα ,(πόσα χαρτιά έχει υπογράψει όλα αυτά τα χρόνια; Θα μπορούσε να πει κανείς πως έχει γράψει αυτή μέρος της Ιστορίας... Το δίχως άλλο θα πεταχτεί μετά τον θάνατό μου, είναι πλέον σχεδόν άχρηστη), και δίπλα της ένα κομμάτι βρώμικο χαρτί... Η ματιά μου καρφώνεται εκεί. Η πένα, και το χαρτί μου τραγουδάνε, τα ακούω να λένε το όνομά μου. Είναι υπνωτική η μελωδία. Μεγάλος ο πειρασμός, πώς να αντισταθεί κανείς; Ποτέ δεν ήμουν ο άνθρωπος που αντιστεκόταν στους πειρασμούς. Κάθομαι στο γραφείο μου, και πέρνω την πένα στο χέρι μου. Καθώς την βουτάω στο μελάνι συνειδητοποιώ πόσο τρέμει το χέρι μου. Τα γράμματά μου δεν είναι σε καμία περίπτωση ευανάγνωστα... Τι καλά που αυτά που γράφω δεν προορίζονται για τα μάτια κανενός, πέραν των δικών μου...


Και έτσι λοιπόν αρχίζω να γράφω. 


"Πεθαίνω. Κάπου εδώ τελειώνει η Ιστορία μου. Δεν παραπονιέμαι όμως. Θα θρηνήσει τον χαμό μου πολύς κόσμος.... Πάρα πολύς. Λένε πως μπορεί μετά τον θάνατο να αγιοποιηθώ κιόλας. Ακόμα και τότε ανάμεσα στην Ελίτ.  Ναι, ένα ολόκληρο έθνος έχει να μιλάει για την αρετή μου. Για τις αγαθοεργίες μου. Για το πώς ποτέ δεν υπήρξε κανένας που να με αμφισβητήσει. Ένας Θεόσταλτος Σωτήρας δεν είναι ποτέ δυνατό να έχει εχθρούς! 
Όλοι ακολουθούν τον λόγο μου δίχως καμία αντίρρηση, για να το λέω εγώ δεν έχω άδικο. Είμαι φωτισμένη ύπαρξη... Η παρακοή θα είναι ολέθρια. Και κάπως έτσι έχω τους πάντες κάτω από το δάχτυλό μου, έτοιμους να κανούν τα πάντα για την αγιότητα μου. Η εξουσία μου, απόλυτη...


Είναι αλήθεια. Είμαι το δώρο μιας ανώτερης οντότητας σε αυτόν τον κόσμο, και μου αξίζει να χαίρω της λατρείας και του σεβασμού όλων.


Σαχλαμάρες, λέω εγώ!


Δεν είμαι κανένας Μεσσίας. Δεν είμαι Άγιος. Να! Το είπα. Το παραδέχτηκα. Ένα υποκείμενο σαν όλους τους άλλους είμαι και εγώ! Βρώμικο. Σάπιο. Και μ'αρέσει που είμαι έτσι, δεν μ' αρέσει; Μα βέβαια! Όλα είναι τόσο εύκολα από την κορυφή! Πώς κατέληξε μια απάτη να λατρεύεται, σαν ότι πιο κοντινό υπάρχει στο Θείο, πώς κατέληξε να έχει τόση Δύναμη, θα ρωτήσει κανείς... Σε ένα κήρυγμα θα απαντούσα πως, οι "απάτες" δεν εξελίσσονται. Στις απάτες, η μόνη μοίρα που πρέπει είναι, η πυρά, και ο θάνατος αντάξιος ενός Αιρετικού, αλλά εδώ που έφτασα δεν έχει νόημα να ψεύδομαι... Όχι στον εαυτό μου.


Εγώ ήμουν μια απάτη, που ήξερε πολύ καλά να παίζει τα χαρτιά της... Ήξερα να κινούμαι στα παρασκήνια, να λειτουργώ κοιτώντας το δικό μου συμφέρον και να το προβάλω σαν το συμφέρον όλων. Πειθώ, διπλωματία και φυσικά ευφυΐα και έμφυτη πανουργία, είναι απαραίτητα χαρίσματα. Έγω τα κατείχα... Λίγο οι παθιασμένοι λόγοι, λίγο η μάσκα της ενάρετης προσωπικότητας που φορούσα, και οι ευνοϊκές συγκυρίες, και κατά πολύ οι ικανότητες χειραγώγησης που κατείχα... Όλα έπαιξαν τον ρόλο τους, και σύντομα ανήλθα στα ύψη που βρίσκομαι τώρα. Ένα απελπισμένο πλήθος πάντα αναζητά μεσσιανικές φιγούρες, και εγώ φρόντισα να πληρώ όλες τις προδιαγραφές... Θέλουν να βλέπουν τον κόσμο ως ασπρόμαυρο, Δισδιάστατο, και αυτό με συνέφερε. Άστους λοιπόν στα παραμύθια τους!


Φυσικά και είχα εχθρούς. Ποιός δεν έχει; Υπήρχαν και άτομα που ήταν επικίνδυνα για εμένα. Για αυτούς ύφανα έναν πολύ ωραίο ιστό, και μια πολύ ωραία οφθαλμαπάτη για τους λοιπούς. Οι εχθροί μου στιγματίζονταν, τους καταδίκαζα ως τους 'κακούς' του παραμυθιού που είχα πλέξει! Οι άλλοι τους μισούσαν, χωρίς να κατανοούν και τόσο τον λόγο η αλήθεια... Στο τέλος όσοι μου αντιτάσσονταν, κατέληγαν με τον τίτλο του Αιρετικού. Παρίες της κοινωνίας, και στην χειρότερη απανθρακωμένοι...


Ναι, αλλά πως τα κατάφερνα όλα αυτά μόνος μου, θα ρωτούσε πάλι κάποιος, και υπό άλλες συνθήκες θα απαντούσα, πώς κάποια ανώτερη δύναμη μου έδινε την δύναμη... Στη πραγματικότητα, είχα τους βοηθούς μου... "Φίλους" θα αποκαλούσαν εκείνοι τους εαυτούς τους, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά τα τρόπαια μου... τα υποχείρια μου, που θα αναλάμβαναν τις βρομοδουλειές μου ευχαρίστως, νομίζοντας πώς επιτελούν θεϊκό έργο... Δεν είχα πολλά τέτοια τρόπαια, δεν με ενδιαφέρει να συλλέγω πολλά τρόπαια στο κάτω κάτω. Θέλω μόνο τα πιο ισχυρά, καθότι αυτά είναι και τα πιο χρήσιμα!


Και τώρα πεθαίνω. Η Ιστορία μου τελειώνει κάπου εδώ. Χάρηκα στην ζωή μου δόξες και τιμές, πάνω σε έναν θρόνο ριζωμένο σε νεκρά σώματα και ψέμματα. Ακόμα και μετά τον θάνατό μου, θα με τιμούν, όπως δεν τιμήθηκε ποτέ κανείς άλλος. Είναι περίεργο που δεν γαληνεύω λοιπόν; Μετά τον θάνατο ποιός ξέρει τι θα με βρει; Σίγουρα πάντως όχι η ίδια πολυτέλεια που βιώνω τώρα. Μερικές φορές αισθάνομαι στον ύπνο μου  ένα ρίγος να με διαπερνά, νιώθω την οσμή της καμένης σάρκας, τα ουρλιαχτά των καιόμενων θυμάτων μου. Ένα ένα τα πρόσωπα τους περνάνε μπροστά από τα κλειστά μου μάτια, και όταν ξυπνάω, αναρωτιέμαι αν είμαι πράγματι τόσο μακάριος, όσο νομίζω, τυλιγμένος στο κουκούλι με τα ψέμματα που ο ίδιος έχω πλέξει... Αυτή η αμφιβολία βέβαια κρατάει πολύ λίγο. Έχω όσα δεν έχει κανείς άλλος, πώς να μην είμαι μακάριος...;"


Αυτό ήταν. Δεν έχω τίποτα άλλο να γράψω. Η πένα πέφτει από τα χέρια μου, με ένα σιγανό 'κλάκ' πάνω στο τραπέζι... Ξαναδιαβάζω τι έγραψα. Μια τελευταία ανεπίσημη εξομολόγηση πριν τον Θάνατο... Αυτά που γράφτηκαν είναι πολύ επικίνδυνα. Δεν προορίζονται για τα μάτια άλλου... 


Έχει περάσει η ώρα, και το κερί κοντεύει να σβήσει πια... Με έναν αναστεναγμό, σιγά σιγά το χέρι μου απλώνεται προς το χειρόγραφό μου, ακόμα πιο σιγά, ευλαβικά σχεδόν, το μεταφέρει λίγα εκατοστά πάνω από την θερμή κίτρινη φλόγα του κεριού... Ένας στιγμιαίος δισταγμός... Ο καρπός μου λυγίζει, ανεπαίσθητα, αλλά αρκετά για την φλόγα, που γραπώνει, την άκρη της σελίδας....


Βλέπω σαν υπνωτισμένος, την φωτιά να κατατρώει σιγά σιγά το χαρτί και τα λόγια μου... Μένω εκεί μέχρι που η εξομολόγησή μου, δεν είναι πάρα μια στοίβα από στάχτες στο πάτωμα της κάμαράς μου.


Αυτά που έιχαν γραφτεί δεν προορίζονταν για τα μάτια άλλων... 


Με έναν τελευταίο αναστεναγμό, σηκώνομαι απ'την καρέκλα μου, και ξαπλώνω στο κρεβάτι, τα κόκκαλά μου, το σώμα μου, τα πάντα πονάνε... Ξάπλωμένος, αισθάνομαι το κρύο της κάμαρας πιο έντονο από πριν... Βυθίζομαι στον ύπνο, και ξέρω πώς αυτή την φόρα δεν θα ξυπνήσω για να δω το φως του επόμενου πρωινού... Καθώς το σκοτάδι με τυλίγει, μια μυρωδιά με γεμίζει. Είναι άραγε το καμμένο χαρτί; Αν ναι, τότε γιατί μου θυμίζει καμένη σάρκα; Και ο άνεμος; Πότε άρχισε να ουρλιάζει τόσο... Ανθρώπινα; Με τόση αγωνία; Πίσω απ΄τα κλειστά μου μάτια εισβάλλουν ανθρώπινα πρόσωπα,  άγνωστα, και ταυτόχρονα τόσο περίεργα οικεία... Παραμορφωμένα, από τον πόνο και τις φλόγες... Σκαμμένα....


Πέρνω μια όσο πιο μακάρια έκφραση μπορώ... Δεν κάνει να χαλάσω το παραμύθι τώρα...

Αλίμονο, ακόμα και στον Θάνατο, με μια Μάσκα πάω....

~ΤΕΛΟΣ~

"My plans unfold
these truths I've sold

From God I'm sent

or so I'm told..."

Johnny Hollow~Rasputin

 Απ'αυτό το τραγούδι μου ήρθε ή όλη ιδέα για τα Apologiae... Το παραθέτω λοιπόν!
Καλή σας Μέρα (γιατί μέχρι να το τελειώσω, ξημέρωσε! :P )

Apologiae: II. L'eretico

 "Δεν έχω πολλές ώρες μπροστά μου. Με το πρώτο φως της αυγής, με περιμένει η πυρά και ο θάνατος. Ο θάνατος ενός Αιρετικού. Πριν με εκτελέσουν θα με ρωτήσουν όπως κάνουν πάντα, αν μετανοώ, δεν θα αλλάξει και τίποτα, και πάλι θα με ρίξουν στην πυρά, απλά θέλουν να νιώσουν πως είναι αυτοι οι νικητές. Φυσικά δεν θα τους δώσω την χαρά! Δεν πρόκειται να αλλάξω γνώμη, ο θάνατος δεν με τρομάζει πλέον, και δεν σκοπεύω να τους πω ψέμματα για την δήθεν μετάνοιά μου,τώρα πια η ζωή, έτσι όπως έχει γίνει με τρομάζει... Δεν αλλάζω γνώμη. Αισθάνομαι τόση γαλήνη...


Το μόνο που μου ταράσσει αυτή την ηρεμία είναι πως κάνεις δεν με γνωρίζει πραγματικά. Αυτή την στιγμή όλοι με μισούν. Είμαι ο Αιρετικός. Αυτό τους φτάνει για να με μισήσουν. Μια 'ταμπέλα'. Ένα στίγμα, που μου έβαλαν κάποιοι, φτάνει για να με μισήσουν όλοι... Αν υπάρχει κάτι που δεν ανέχομαι, αυτό είναι, η άγνοια. Βέβαια, ήμουν απειλή για τα ψεύδη τους, όποτε έπρεπε να 'φύγω'... Ίσως για αυτό να γράφω τώρα και αυτό το κείμενο. Ξέρω πως είναι δώρον άδωρον, αλλά δεν θέλω να χάσω την ελπίδα πως ίσως κάποιος αξιωθεί να διαβάσει την 'Απολογία του Αιρετικού'... Ποιος ξέρει; Ίσως τότε να δει κάτι περισσότερο από την Ταμπέλα, ίσως δει τον Άνθρωπο... Ίσως, αν η τύχη είναι με το μέρος μου να κατορθώσω να τον μεταστρέψω και αυτόν. Ποιός ξέρει;


Έζησα σε περίεργους καιρούς, σε μυστήρια μέρη. Μ' αρέσει να αποκαλώ αυτόν τον τόπο ως "Η Χώρα του  Πρέπει".Έτσι και εμείς οι Αιρετικοί είμαστε οι Περίεργοι στα μάτια Περίεργων. Οι Ανώμαλοι στα μάτια των Ανώμαλων. Οι αξίες, το σωστό, το λάθος, το πρέπον; Αυτά έχουν εκφυλιστεί. Έχουν γίνει πλέον μια μεγάλη θολή μουτζούρα, και κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να καθαρίσει την κατάσταση. Όχι. Υπάρχουν μόνο Κανόνες. Κανόνες γραπτοί, κανόνες άγραφοι, κανόνες που πρέπει, πάση θυσία να ακολουθούνται. Έτσι υπάρχει κώδικας, για το πώς πρέπει να είσαι, τι πρέπει να κάνεις, πώς πρέπει να ζεις, τι πρέπει να επιλέγεις, και κυρίως ποιους "θεούς" πρέπει να λατρεύεις, ποιους "δαίμονες" πρέπει να μισείς... Αν δεν κάνεις ό,τι πρέπει; Αν τολμήσεις ψάξεις να βρείς την ανύπαρκτη βάση του κώδικα; Στιγματίζεσαι ως Αιρετικός. Όπως εγώ. Αλλά φυσικά, λίγοι είναι αυτοί που θα κάτσουν να ψάξουν... Ποιός ο λόγος άλλωστε; Οι πολλοί είναι ευτυχισμένοι με την κατάσταση αυτή... Το πρέπει είναι απλό. Η επιλογή θέλει σκέψη και κουράζει χωρίς λόγο...


Όσο το σκέφτομαι, τόσο συνειδητοποιώ πως δεν έχω και πολλά να πω για τον εαυτό μου. Δεν είμαι κάτι αξιοσημείωτο. Άλλος ένας άνθρωπος που έκανε κάποιες επιλογές στην ζωή του, και το πλήρωσε, επειδή δεν ήταν οι αναμενόμενες, οι αποδεκτές. Είμαι, ο Αιρετικός. Τιμή μου αυτός ο τίτλος. Για να τον αποκτήσω, σημαίνει πως έκατσα, και σκέφτηκα, και επέλεξα.  Όποιες και αν είναι οι συνέπειες, τις δέχομαι με το κεφάλι ψηλά. Δεν είμαι το Τέρας που βλέπουν όμως όλοι στο πρόσωπό μου. Ίσως η διαφορετικότητα τους φοβίζει, άλλα πρέπει να το καταλάβουν κάποια στιγμή... Αυτός είναι και ο λόγος που περνάω τις τελευταίες μου ώρες, γράφοντας... 


Προς Θεού, δεν λέω πως είμαι κανένας άγιος, ή κανένας οσιομάρτυρας. Έχω κάνει πράγματα στην ζωή μου που για αυτά και μόνο, ίσως και να μου αξίζει ο Θάνατος.Απλά καταδικάζομαι για τους λάθος λόγους... Σε έναν γκρίζο κόσμο, είμαι και εγώ άλλη μια απόχρωση... Όπως όλοι οι άλλοι."


Ξημέρωσε. Το φως μπαίνει απ'το καγκελόφρακτο παραθυράκι του κελιού μου. Ήρθε η ώρα. Η πόρτα του κελιού ανοίγει με ένα τρίξιμο, και ο εκτελεστής μου μπαίνει μέσα. Κρύβω αυτό το βρώμικο κομμάτι χαρτί, το τόσο σημαντικό για εμένα,στην χούφτα μου, και δεν το εγκαταλείπω καθώς τα χέρια μου δένονται με αλυσίδες. Οδηγούμαι έξω στο φως, στον καθαρό αέρα. Έχει σηκωθεί άνεμος κατά την διάρκεια της νύχτας, και χτυπάει το πρόσωπό μου καθώς προχωρώ στην ύπαιθρο, κατευθυνόμενος προς τον τόπο της πυράς, σαν ένας τελευταίος καθαρμός.... 

Φτάσαμε. Έχει μαζευτεί πλήθος, πολλά ζευγάρια μάτια, όλα καρφωμένα πάνω στον "Αιρετικό" με μίσος. Το χαρτάκι στα χέρια μου με  τροφοδοτεί με κουράγιο. Είναι ως ενός σημείου, ότι πρόκειται να μείνει από  εμένα, από εδώ και πέρα... Με σέρνουν μπροστά, στους ηγεμόνες και τους δικαστές, και αρχίζει το γνωστό 'παιχνιδάκι'... Όχι, λοιπόν, δεν μετανοώ! Δεν έκανα τίποτα άξιο μετάνοιας!

Οδηγούμαι, στην πυρά. Αρνούμαι να σκύψω το κεφάλι, όσο και να φοβάμαι, (γιατί άνθρωπος είμαι, και κανείς λογικός άνθρωπος δεν μένει ανεπηρέαστος στην ιδέα του επικείμενου θανάτου του), δεν το δείχνω. Η περηφάνια μου αγγίζει τα όρια της αλαζονείας, έτσι μου είχαν πει κάποτε. 

Ήρθε η ώρα. Καθώς με δένουν στον πάσσαλο, αφήνω το χαρτί, να φύγει από το χέρι μου, το βλέπω να χορεύει στον αέρα, ελεύθερο. Αυτό τουλάχιστον είναι ελεύθερο. Δεν το αφήνω απ'τα μάτια μου. Αγνοώ τον κόσμο που γιουχάρει, που με φτύνει... Όλα αυτά είναι ασήμαντα, το μόνο που έχει σημασία, είναι τα λόγια μου που πετάνε... Πετάνε... Αν μόνο τα διαβάσει κάποιος... Θα είναι αρκετό για εμένα!

Ένα χέρι, απλώνεται, και πίανει το χαρτί. Μπαίνει σε μια τσέπη. Δεν βλέπω πρόσωπο. Δεν με ενδιαφέρει το πρόσωπο. Αυτό αρκεί... Γαλήνη. Αυτή την φορά απόλυτη παράδοση στο αναπόφευκτο. 

Έτσι, κοιτάζω ευθεία μπροστά, σε όσους μέσα στην άγνοιά τους με περιπαίζουν... Και τους δείχνω το είναι μου. Έμενα. Δεν φόρεσα ποτέ μου μάσκα, και τους το δείχνω! Και όταν οι φλόγες αρχίσουν να κατατρώγουν την σάρκα και το κρανίο μου, θέλω να καταλάβουν, να νιώσουν πως αυτό το φλεγόμενο κουφάρι, δεν είναι ούτε το Τέρας, το Παράδοξο της Φύσης, ο Αιρετικός, αλλά ο Άνθρωπος....

Ο Πυρσός πέφτει....

Η φωτιά φουντώνει... 

Τετέλεσθαι...

 "Withen this spell my soul to sell

I'll carve your winding path to hell

Saint or sinner, friend or foe?

I am the saviour you'll never know"

Johnny Hollow ~ Rasputin

Λοιπόν, αυτό είναι το πρώτο μέρος... Σύντομα (όταν ολοκληρωθεί) θα αναρτηθεί και ένα ακόμα κείμενο, το οποίο είναι μάλλον συμπληρωματικό-παρεμφερές! Λυπάμαι για την απουσία μου! Καλό σας Μήνα! :)