Forme of Curry...

Πώς καταλαβαίνεις πως η Geekίασή σου έχει αρχίσει να αγγίζει ανησυχητικά επίπεδα:
1. Ψάχνεις στο Internet μεσαιωνικές μαγειρικές συνταγές
2. Η Έρευνα έχει αποτέλεσμα! *gasps*
3. Προσπαθείς να βρεις το εν λόγω έγγραφο σε ψηφιακή μορφή για να το κατεβάσεις!
4. Το κατεβάζεις και ας είναι στα Μέσα Άγγλικά.
5. Σκέφτεσαι πως πρέπει να βρεις ένα γλωσσάρι Μεσαιωνικών Αγγλικών για να καταλάβεις επιτέλους τι διάολο λέει εκεί μέσα (ουφ! Το έγγραφο έχει μέσα γλωσσάρι)!
6. Σκέφτεσαι πως όταν κατέβεις Ρόδο, πρέπει να φέρεις πάνω τα Oxford λεξικά σου, γιατί απλούστατα, ακόμα και η εξήγηση του γλωσσάριου, θέλει εξήγηση...
... και τέλος... 
7. ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΑΙ ΓΙΑΤΙ ΜΠΗΚΕΣ ΚΑΝ ΣΤΟΝ ΚΟΠΟ! ΕΔΩ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΜΑΚΑΡΟΝΑΔΑ! ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΚΑΤΣΕΙΣ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΟΥ 12ΟΥ ΑΙΩΝΑ!!!!!! 

Γιατί κάνω τέτοια ανάρτηση εγώ; Γιατί βαριέμαι την ζωή μου και με έχω κατατρομάξει με τις παραξενιές μου... Αυτά μέχρι να σκεφτώ τίποτε πιο έξυπνο να ανεβάσω... 
Χαιρετώ σας!

Let it snow, let it snow... (πολύ πρωτότυπος τίτλος)

 Επιτέλους καταλάβαμε λίγο χειμώνα! Η θερμοκρασία έπεσε αισθητά, ο χριστουγεννιάτικος διάκοσμος αρχίζει να φαίνεται εντός τόπου και χρόνου, και επιτέλους θα φορέσω και το παλτό μου (είχα αρχίσει να απελπίζομαι! Άδικα το αγόρασα δηλαδή;)! Έτσι λοιπόν, να μαι σήμερα κατά τις τρείς τα ξημερώματα, να φοράω τις ζεστές πιτζαμούλες μου και να ετοιμάζομαι να πάω στο κρεβατάκι μου... Μέχρι που ρίχνω μια ματιά απ' το παράθυρό μου...  Εκεί, στο φως της λάμπας του δρόμου στροβιλιζόταν... Χιόνι είναι αυτό; Πρώτη φορά στην ζωή μου βλέπω χιόνι (αναμενόμενο όταν μένεις σε νησί στο Νότιο Ανατολικό Αιγαίο όλη σου την ζωή)...
 Αλλαγή σχεδίου. Διπλό πουλόβερ; Check. Κασκόλ; Check. Σκουφάκι; Check. Ζεστό παντελόνι και το ΠΑΛΤΌ μου; Check! Αντίο πιτζαμούλες προς το παρόν! Γάντια, κινητό, ακουστικά, και κλειδιά και έξω από την πόρτα! Χαμογελάω καθώς θυμάμαι την αντίδραση της Φωτεινής από το msn... "Eisai treliiiiiiiiiii??????". Ίσως και να είμαι! Αλλά, τι πιο ωραίο από μια βόλτα στην κοιμισμένη πόλη, μόνο παρέα  με το χιόνι και την μουσική; Μήπως αυτές οι ξαφνικές αποφάσεις, αυτές οι μικρές τρέλες, δεν είναι και αυτά που θα μείνουν στο τέλος; Τι και αν κατά πάσα πιθανότητα αύριο μεθαύριο θα είμαι πουντιασμένη;  Εγώ χάρηκα την βόλτα μου! Είναι όμορφο συναίσθημα, αυτή η ελευθερία που νιώθεις... Ίσως κάποιοι να λένε πως είμαι περίεργη, αλλά τι να πω; Εγώ γύρισα σπίτι χαμογελαστή... 

Ω, ναι... C'est moi! (και τώρα με αυτό το τελευταίο το έκανα το post να θυμίζει διαφήμιση από από άρωμα... Τι να πει κανείς... :P)




EDIT: Τελικά, μετά απ' αυτή την εξόρμησή μου, πέρασα όλες τις διακοπές των Χριστουγέννων κρεβατωμένη με οξεία λαρυγγίτιδα, αγκαλιά με αντιβιοτικά και αντιφλεγμονώδη... Είμαι psycho που ακόμα και έτσι, μια τέτοια βολτούλα θα την επαναλάμβανα ευχαρίστως;;;;

Take Time to Appreciate Life...

Δεν έχω να γράψω κάτι ιδιαίτερο αυτή την φορά. Κανένα μακρύ κείμενο, και καμιά αλληγορία. Απλά δυο λόγια....
Μην μπορώντας να κοιμηθώ, καθόμουν στο σκοτάδι, και τριγυρνούσα σε διάφορα, τυχαία forum. Το μάτι μου πέφτει σε ένα θέμα με τίτλο 'Τι θα ζητούσατε για τα χριστούγεννα;'. Μπήκα μέσα να διαβάσω. Άλλοι ήθελαν διάφορα gadgets, άλλοι ακριβά ρούχα και προιόντα φίρμες, άλλοι βιβλία, άλλοι συλλεκτίκα αντικείμενα από ταίνιες... Έβλεπα όλες αυτές τις ευχές με ήπιο ενδιαφέρον, μέχρι που το μάτι μου επέσε σε μια απάντηση. Ήταν μικρή, ανάμεσα σε όλες αυτες τις λίστες με δώρα, εύκολα θα μπορούσε να 'χαθεί'. Μια πρόταση μόνο: 'I wish to live though my cancer.'
Δεν έκατσα να διαβάσω τίποτα παραπάνω. Δεν ξέρω αν αυτός-ή που απάντησε ήταν ειλικρινής, ή αν απλά κάποιος-α που ήθελε να τραβήξει την προσοχή, όπως και να χει πάντως την προσoχή μου την τράβηξε. Προσγειώθηκα. Έχω χάσει αγαπημένο πρόσωπο από καρκίνο, και ξέρω πολύ καλά, πόσο ψυχοφθόρα και άσχημη είναι η κατάσταση και για τον ασθενή, και για τους κοντινούς του ανθρώπους. Μετά σκέφτομαι πως επικεντρονώμαστε τόσες φορές σε πράγματα ανούσια, εξεζητημένα, υλικά, και ξεχνάμε να εκτιμήσουμε τα απλά πράγματα στην ζωή... Είναι πράγματα απλά, που τα θεωρούμε δεδομένα, όπως το σπίτι στο οποίο ζούμε, το φαγητό, τα αγαπημένα μας πρόσωπα, διάολε, η ίδια η υγεία μας, τα οποία άλλοι τα στερούνται! Όλο γκρινιάζουμε, και γκρινιάζουμε, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, και είμαστε ουσιαστικά τυφλοί, δν βλέπουμε πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε ό,τι έχουμε...
Αφιερώστε λίγο χρόνο και εκτιμήστε την ζωή σας λοιπόν...
Καλή σας Μέρα!
(ΥΓ. Και σχετικά με τον άνθρώπο που έγραψε αυτή την απάντηση σε εκείνο το forum: Πραγματικά, εύχομαι να σου πάνε όλα καλά!)

Το Σύνδρομο του Captain Hook.

"Tικ - Τοκ, Τικ - Τοκ, Τικ- Τοκ..."
 Ο Ήχος που πρωτακούσαμε όλοι μας με το που ήρθαμε στον κόσμο. Ο ήχος που θα μας ανοίξει την πόρτα στο σκοτάδι του θανάτου. Κοφτός. Αμείλικτος. Ασταμάτητος. Πάντα εκεί, για να μας περιγελά. Πάντα εκεί για να μας υπενθυμίζει πράγματα...
 "Τικ- Τοκ, Τικ - Τοκ..."
 Ένας απλός ήχος θα έλεγε κανείς, μια συχνότητα, τίποτα περισσότερο από ένα ερέθισμα του ακουστικού νεύρου...
Γιατί το κάνω θέμα τότε;
 Επιτρέψτε μου να σας οδηγήσω μακριά, στις χίμαιρες των παιδικών μας χρόνων. Στο άπιαστο όνειρο κάθε παιδιού. Στην Χώρα του Ποτέ. Δεν θα σταθώ αυτή την στιγμή στο Αιώνιο Παιδί, ή στα Χαμένα Αγόρια, ούτε στους Ινδιάνους, ούτε και στις Γοργόνες. Δεν με απασχολούν για την ώρα. Αντιθέτως, αφήστε με να κατευθύνω το βλέμμα σας Αντι-ήρωα της παραμυθοχώρας. Τον γνωρίζεται πιστεύω όλοι σας....
 Ο Κάπτεν Χουκ...
 Πάντα μου άρεσαν οι Αντι-ήρωες, είναι τόσο πιο σύνθετοι από τους ήρωες, μας μοιάζουν πιο πολύ... Αλήθεια, έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί θαυμάζουμε τόσο πολύ τους ήρωες; Ίσως γιατί δεν θα καταφέρουμε ποτέ μας να γίνουμε σαν και αυτούς...
 Ιδού λοιπόν ο καπετάνιος μας: Ενήλικος, καλλιεργημένος, πορωμένος με το "ιπποτικό ιδεώδες" και την "καλή διαγωγή", πειρατής αδίστακτος, εγκλωβισμένος σε μια σουρεαλιστική χώρα,  με μια ανθυγιεινή ψύχωση... Να καταστρέψει ένα μικρό παιδί. Ο μοναδικός του φόβος; Ένα ρολόι και ένας κροκόδειλος. Ένα ρολόι στην κοιλιά ενός κροκόδειλου που τον καταδιώκει...
  Τελικά έχουμε περισσότερα κοινά με αυτόν τον αντι-ήρωα από όσα οι ίδιοι θα παραδεχόμασταν... Μπορεί να μην ζούμε στην Χώρα του Ποτέ, μπορεί να μην είμαστε πειρατές, αλλά...
 "Τικ- Τοκ, Τικ - Τοκ..."
Κάποιες στιγμές αυτός ο ήχος μας προκαλεί εκνευρισμό, το ρολόι, μας τρομάζει. Αλήθεια είναι. Τι είναι αυτό που μας προκαλεί τέτοια αντίδραση; Ο Κροκόδειλος. Ο Κροκόδειλος που έρχεται για εμάς.   Δεν παραλογίζομαι, ο καθένας μας έχει τον προσωπικό του κροκόδειλο, δεν τον βλέπει, ούτε οι άλλοι τον γνωρίζουν, αλλά υπάρχει. Για τον καθένα μας έχει διαφορετική μορφή, όλους μας τρομάζει. Τι να είναι; Η Φθορά; Ο Θάνατος; Η Μοναξιά; Η Αποτυχία;
Ο,τι και να είναι, ο προσωπικός μας κροκόδειλος μας καταδιώκει, και εμείς προσπαθούμε να κρυφτούμε, να υποκριθούμε πως δεν υπάρχει, πως δεν θα μας βρει! Όχι εμάς... Εμείς θα του ξεφύγουμε! Ως ενός σημείου τα καταφέρνουμε κιόλας, να πείσουμε τον εαυτό μας για την δήθεν διαφυγή μας, μέχρι που ακούμε τον τρισκατάρατο ήχο του ρολογιού, και τότε ξέρουμε, πως δεν θα ξεφύγουμε ποτέ. Ο Κροκόδειλος μας πλησιάζει, με κάθε "τικ" μας εντοπίζει, και όταν φτάσει στο πρώτο ακόμα "τοκ" είναι ήδη πιο κοντά μας, έτοιμος να μας αφανίσει...
Κάποια στιγμή, ο χρόνος, αναπόφευκτα θα μας φέρει αντιμέτωπους με τους δικούς μας ΄φοβους, και διαφυγή δεν θα υπάρχει... Το ερώτημα είναι, θα κάτσουμε σαν γνήσιοι πειρατές, να πολεμήσουμε τον Κροκόδειλό μας, ή απλά θα τον αφήσουμε να μας αφανίσει;




Στο μεταξύ όμως, το ρολόι στην κοιλιά του διώκτη μας, συνεχίζει να χτυπάει...
"Τικ- Τοκ, Τικ - Τοκ..."





(Εικόνα από DeviantArt, το τραγουδάκι των Coldplay απλά φωνάζει πλέον Neverland!)