Χωρίς τίτλο.

Πετάς τη συνείδηση σου στο παρκέ,

σαν το μαύρο εκείνο πανωφόρι

που τόσο σ'αρέσει να φοράς.

Με κορμί νωχελικά απλωμένο

στη δερματίνη του καναπέ,

μυρίζεις, γεύεσαι το ουίσκι.

Μυρίζει νύχτα και νύστα,
όπως ξεπλένεις τη σκέψη σου, 
στην χειμωνιάτικη βροχή.

Ξέχασες τα σύνεργα του φόνου, 

στο πίσω κάθισμα του αμαξιού.

Θα σου έλεγα να τα κρύψεις. 

Ξέπλυνε, έστω, το αίμα.

Μα εσύ γλιστράς, γλιστράς
στα υγρά μονοπάτια της ρουτίνας.
Άφησες τα κορμιά να ξεθωριάσουν,
θαμμένα στο παρτέρι του σπιτιού σου.
Και έχεις για άλλη μια φορά ξεχάσει
να κάνεις τον τελευταίο απολογισμό
Των εγκλημάτων σου.

Doomsday.

Πραγματικά, σοβαρά και ειλικρινά, θα ήθελα πάρα, μα πάρα, πολύ να γράψω κάτι... Βαθύ, μελαγχολικό, στοχαστικό,  *εισάγετε χαρακτηρισμό της αρεσκείας σας* με τίτλο "Η Τελευταία πνοή της ανθρωπότητας" ή κάποια παρεμφερή βαρύγδουπη παπαριά, αλλά δυστυχώς δεν βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις.

Μου είναι αδύνατον.

Αντ'αυτού, μου έρχεται στο νου αυτό:

Και απλά γελάω.

       Αλήθεια τώρα. Για έναν εξωτερικό παρατηρητή (βλ. έστω πως υπάρχουν εξωγήινοι που, εν αγνοία μας, μας παρακολουθούν ΤΩΡΑ σαν σε έναν φουτουριστικό "μεγάλο αδερφό") πρέπει να προσφέρουμε ένα πολύ διασκεδαστικό θέαμα σαν είδος. Βγάζει, κάθε τόσο, κάποιος μια βρώμα για την επικείμενη "καταστροφή" μας από υπερφυσικές απρόβλεπτες δυνάμεις, πλακώνουν οι καταστροφολόγοι, οι θρησκευτικοτέτοιοι, οι εύπιστοι, τα media, και όσοι άλλοι δεν στέκουν καλά ή επωφελούνται από το όλο τζέρτζελο, πανικοβαλλόμαστε ομαδικά, το κάνουμε πρώτο θέμα και στο τέλος αναρωτιόμαστε γιατί δεν έχουμε ψοφήσει ακόμα και χαιρόμαστε.... Μέχρι να ξαναρχίσει το πανηγύρι!

       E, λοιπόν, ας σας εκμυστηρευτώ κάτι: Δεν κινδυνεύουμε ούτε από πλανήτες, ούτε από προφητείες των Μάγιας, ούτε από Αστεροειδείς, ούτε από τα Νεφελίμ! Η μεγαλύτερη απειλή για τον πλανήτη και την ανθρωπότητα είναι η ΙΔΙΑ η ΑΝΘΡΩΠΌΤΗΤΑ! Αλλά δυστυχώς, κάνοντας μια ανασκόπηση των χιλιετηρίδων ύπαρξης μας, καταλήγω στο ότι δεν μπορούμε να κάνουμε και πολλά πράγματα για να το διορθώσουμε αυτό (πέραν του αφανισμού μας δηλαδή). 

   

    Τώρα πάλι, αν εσείς θέλετε ντε και καλά να τελειώσει ο κόσμος, είστε ελεύθεροι να δείτε τη τελευταία αυγή της γης, να πιείτε το τελευταίο ποτό με τον διάβολο, να ρίξετε την τελευταία μούτζα σας στην ανθρωπότητα και να φωνάξετε για τελευταία φορά "ΣΚΑΤΆ ΣΤΗ ΚΟΙΝΩΝΊΑ", να βρεθείτε με το αμόρε σας και... ότι θέλει προκύψει (να πάνε κάτω τα φαρμάκια) και, προς θεού, μη ξεχάσετε και να με αναφέρετε ως μοναδική κληρονόμο στη διαθήκη σας! Αφού θα πεθάνουμε που θα πεθάνουμε όλοι, τι ψυχή έχει μια τρολιά; Να λύσω και εγώ το βιοποριστικό μου (μεταθάνατον πάντοτε)!

Κάντε, γενικότερα ότι σας ευχαριστεί για τελευταία φορά....
Μέχρι το Σάββατο.



(Τέλος άσκοπης ανάρτησης.)

Υγ. Στη παράγραφο με τις προτάσεις για το τι να κάνετε για τελευταία φορά σχεδίαζα να είμαι πιο αθυρόστομη και αισχρή και σιχαμένη, αλλά αποφάσισα να μείνω "Ευγενής και Εκλεπτυσμένη" ένεκα και του συνδέσμου του "τελευταίου ποτού με τον διάβολο". Ας μην είμαστε τόσο κάφροι πια!

Υγ2. και μιας που τέλειωσα να τα γράφω αυτά τα έμορφα, πάω να συνεχίσω να τρομάζω τον κόσμο για το επικείμενο "ΤΕΛΟΣ". Χρόνια τώρα καφριάζω για το "τέλος που έρχεται" είναι η τιμητική μου σήμερα! ;)

Σημάδι.

Είναι φορές που θυμάμαι εκείνο το σημάδι στο δεξί σου μάγουλο. Λεπτό και μικρό να διατρέχει κάποια από τα εκατοστά που χωρίζουν τα χείλη από τη μύτη. Κομψό (όπως και εσύ, εντέλει), σχεδόν αόρατο.
 Μου άρεσε να σκέφτομαι πως κάποτε θα μάθαινα τι το δημιούργησε. Πάντοτε αναρωτιόμουν:

Ήταν τάχα σημάδι γέννας; Έργο παιδικού τραυματισμού; Αποτύπωμα της εφηβείας; Έκρυβε κάποια σπουδαία ιστορία ή ήταν ανάξιο αναφοράς;
Φαντάζομαι, ποτέ μου δε θα μάθω.... Ποτέ δεν μου δόθηκε η ευκαιρία και πλέον είναι πολύ αργά. Αλλά η απορία θα απομείνει ριζωμένη, αντάμα με τις χίλιες δυο υποθέσεις που φύτεψες, στα μύχια του λογισμού μου.
Ρώτησα και άλλους που σε γνώριζαν, ξέρεις, για εκείνη την ουλή.
Απλά με κοίταξαν απορημένοι:
"Ποιο σημάδι; Ποτέ μου δεν το είχα προσέξει...."
Λογική απόκριση, η αλήθεια είναι. Είναι παλιά η χαραγματιά και αχνή πλέον. Από αυτές που πρέπει να θέλεις να τις βρεις για να "εμφανιστούν".
Γιατί να προσέξεις κάτι τέτοιο, θα ρωτήσεις και δεν θα σου έχω κάποια τεκμηριωμένη απάντηση. Ένα "Έτσι είμαι εγώ" υπεραρκεί νομίζω. Όταν οι άλλοι θέλουν να μαθαίνουν για τα Θαύματα σου, εγώ ψάχνω τα σημάδια και τις πληγές που αγνοούν. Επιθυμώ να μαζέψω ευλαβικά τους εφιάλτες σου.
 Πλέον έχει κυλήσει ο χρόνος και σε παρέσυρε μακριά. Ακόμα και να θέλω δεν μπορώ να σε φτάσω...
Ελπίζω όμως, αυτοί που βρίσκονται τώρα στη τροχιά σου, να ανακαλύψουν αυτή την αχνή ουλή. Να ενδιαφερθούν να μάθουν για αυτήν.... Για όλες τις χαρακιές σου.
Και αν όχι αυτοί....
Κάποιος.
Κάποτε...
Τότε, να ξέρεις, θα είσαι τυχερός.

Πού να σε βρω;