Πώς η επικαιρότητα καταστρέφει το Ασυνείδητο.

Πέθανε, που λέτε, γιαγιά μου και ετοίμαζα ωραία και καλά τον τάφο στο Pere Lachaise (!!!!) όταν εμφανίστηκε ένα αμάξι για να με πάει στην εκκλησία.
Μπαίνω μέσα ωραία και καλά και φτάνω στην εκκλησία την ώρα που χαιρετούσαν τους τεθλιμμένους συγγενείς οι παρευρισκόμενοι... Παίρνω τη θέση μου δίπλα στη μάνα μου και ετοιμάζομαι να υποδεχτώ τον πρώτο: Ο Σαμαράς που βγάζει έναν δακρύβρεχτο λόγο για τη γιαγιά μου.
Πολύ προβληματίζομαι, αλλά δεν λέω τίποτα και περιμένω τον επόμενο: Ο Βενιζέλος που βγάζει και αυτός λόγο...
Μέχρι το τέλος έχουν εμφανιστεί όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί (και είναι και πολλοί φέτος πανάθεμα τους) και έμενα έχουν αρχίσει να με ζώνουν τα φίδια!
Τελικά αγανακτισμένη, αποφασίζω να ζητήσω εξηγήσεις από την μάνα μου, έτσι γυρνάω και έρχομαι μούρη με μούρη με τη Μπακογιάννη (προφανώς η γιαγιά μου είναι η Μαρίκα................) .........

"Δεν χαίρεσαι που η μανούλα σου θα σχηματίσει σύντομα κυβέρνηση συνεργασίας με το ΛΑΟΣ;;;" με ρωτάει πολύ χαρούμενη η 'μάνα' μου "θα μας ψηφίσει το κορίτσι μου, φυσικά! Έτσι δεν είναι;"

Ε, κάπου εκεί γυρνάω εγώ πολύ φρικαρισμένη και αναφωνώ:

"Τι λες ρε μάνα;;;; Εγώ αριστερά ψηφίζω!!!"

******************

Το σκηνικό αλλάζει και γίνεται πιο Quentin Tarantino meets David Lynch (καλά νταξει... Όχι  και τόσο):


Να μαι λοιπόν σε εκείνη τη άδεια λεωφόρο να οδηγώ ένα retro μαύρο αμάξι στα σκοτάδια με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Στη θέση του συνοδηγού ένα περίστροφο.
Στις πίσω θέσεις βρίσκονται φιμωμένοι ο Καραμανλής, ο ΓΑΠ και ο Πάγκαλος.

Εγώ φυσικά από μπροστά κάθομαι και τους κράζω:

"και ΤΙ σας φταίνε οι συντάξεις και οι μισθοί των ανθρώπων;;;; Και αφού ΕΣΕΙΣ τα φάγατε ΕΣΕΊΣ να τα πληρώσετε!!! Α στο διάολο έχετε καταδικάσει ολόκληρο έθνος.... Η γιαγιά μου ρε στο χωριό που δεν μπορεί να πληρώσει τα φάρμακα της ΤΙ σας έκανε;;;; Αλλά τώρα θα δείτε! Θα σας ρίξω από το Σούνιο να σας φάνε τα ψάρια!"

Και με αυτά τα λόγια, βλέπω μια πινακίδα που λέει Σούνιο και στρίβω.....

............. Και κάπου εδώ ξυπνάω πανικόβλητη και λουσμένη στον ιδρώτα. Η επικαιρότητα έχει καταστρέψει το Ασυνείδητο μου ανεπανόρθωτα.

Ακόμα αδυνατώ να αποφασίσω ποιο soundtrack κολλάει πιο πολύ στο τελευταίο (επίσης προς τι οι επανειλημμένες αναφορές στην σχωρεμένη γιαγιά μου...) .

                 

Μικρό Πορσελάνινο Κοριτσάκι.

photo, Hans Bellmer

Μικρό πορσελάνινο κοριτσάκι,

κάποια παιχνίδια δεν φτιάχτηκαν για σένα.

Τα ρούχα σου θα βρωμιστούν 

και το γυαλί θα σπάσει.

Μικρό πορσελάνινο κοριτσάκι,

η ομορφιά σου θα πάει χαμένη

εκεί που οι σκιές έχουν στήσει χωρό

και δεν υπάρχει χέρι να σε χαϊδέψει με αγάπη. 

Μικρό πορσελάνινο κοριτσάκι,

φύγε όσο προφταίνεις. 

Μη περιμένεις να μαζέψεις θρύψαλα,

οι φλόγες δεν θα σε προστατέψουν.

Μικρό πορσελάνινο κοριτσάκι,

μην περιμένεις να τα καταλαβαίνεις όλα.

Είναι φορές που η Άβυσσος την Άβυσσο καλεί,

και η εύθραυστη σου ομορφιά, παράταιρη φαντάζει.

Μικρό πορσελάνινο κοριτσάκι,

μη ξεγελιέσαι σε παρακαλώ.

Στα πέτρινα τα αγάλματα τα παγερά,

μόνο η κρύα πέτρα πρέπει.

1

memories.

Στο πλάι σου...

Strange...

Σε ξέρω από χρόνια.
Από ψιθύρους του μυαλού όταν κοιμάται.
Από καθρέπτες που κοιτώ.
Από εφιάλτες.
Στροβιλιζόσουν σε καπνούς από τσιγάρα.
Στη θαμπάδα του αλκοόλ.
Αργά.
Σταθερά.
Χαραμίζεσαι για ένα ψέμα.
Βουλιάζεις χωρίς να νιώθεις.
Φοβάσαι.
Σε ήξερα πριν σε γνωρίσω.
Σε ξεχνάω πριν σε μάθω.

This Vicious Cabaret

They say that there's a broken light for every heart on Broadway.
They say that life's a game, then they take the board away.
They give you masks and costumes and an outline of the story
Then leave you all to improvise their vicious cabaret...

In no-longer-pretty cities there are fingers in kitties.
There are warrants, forms, and chitties and a jackboot on the stair.
Sex and death and human grime, in monochrome for one thin dime,
But at least the trains all run on time but they don't go anywhere.
Facing their Responsibilities either on their backs or on their knees
There are ladies who just simply freeze and dare not turn away
And the widows who refuse to cry will be dressed in garter and bow-tie
And be taught to kick their legs up high in this vicious cabaret.

At last! The 1998 Show!
The ballet on the burning stage.
The documentary see
Upon the fractured screen
The dreadful poem scrwled upon the crumpled page...

There's a policeman with an honest soul that has seen whose head is on the pole
And he grunts and fills his briar bowl with a feeling of unease.
But he briskly frisks the torn remains for a fingerprint or crimson stains
And endevours to ignore the chins that he walks in to his knees.
while his master in the dark nearby inspects the hands, with a brutal eye,
That have never brushed a lover's thigh but have squeezed a nation's threat.
But he hungers in his secret dreams for the harsh embrace of cruel machines
But his lover is not what she seems and she will not leave a note.

At last! The 1998 Show!
The Situation Tragedy
Grand Opera slick with soap
Cliffhangers with no hope
The water-colour in the flooded gallery...

There's a girl who'll push but not shove and is desperate for her father's love
She believes the hand beneath the glove maybe one she needs to hold.
Though she doubts her hosts moralities she decides she is more at ease
In the Land Of Doing What You Please than outside in the cold.
But the backdrop's peel and the sets give way and the cast gets eaten by the play
There's a murderer at the Matinee, there are dead men in the aisles
And the patrons and actors too are uncertain if the show is through
And with side-long looks await their cue but the frozen mask just smiles.

At last! The 1998 Show!
The torch-song no one ever sings
The curfew chorus line
The comedy divine
The bulging eyes of puppets strangled by their strings

There's thrills and chills and girls galore, sing-songs and surprises
There's something hear for everyone, (reserve your seat today)
There's mischief and malarkies but no queers or yids or darkies
Wwithin this bastard's carnival, this vicious cabaret.

Μπορεί η εξωτερικά να βλέπεις κάτι 

συνηθισμένο.
Αν όμως καταφέρεις να φτάσεις μέχρι τα υπόγεια.....

ΘΑ ΤΡΟΜΆΞΕΙΣ.