Gethsemane

Toll no bell for me father
But let this cup of suffering pass from me
Send me no shepherd to heal my world
But the Angel - the dream foretold
Prayed more than thrice for you to see
The wolf of loneliness in me
...not my own will but yours be done...


You wake up where's the tomb?
Will Easter come, enter my room?
The Lord weeps for me
But my tears fall for you


Another Beauty
Loved by a Beast
Another tale of infinite dreams
Your eyes they were my paradise
Your smile made my sun rise


Forgive me for I don't know what I gain
Alone in this garden of pain
Enchantment has but one truth:
I weep to have what I fear to lose
.
"I knew you never before
I see you never more
But the love the pain the hope O beautiful one
Have made you mine 'till all my years are done"


Without you
The poetry within me is dead...


Ναι. Ανέβασα Nightwish, μια από τις πρώτες μου αγάπες. Αυτό με κάνει "Χοντροντάντω"....;;;; ;)

Η Λαιμητόμος

 

      Κάπου ανάμεσα στο δάσος του ασυνείδητου και τη πολιτεία του πρέπει,
σε ένα χρόνο απροσδιόριστο, πάντα κάπου μεταξύ μέρας και νύχτας,
είναι στημένη η Λαιμητόμος.
      Ένας κόκκινος ήλιος τη φωτίζει δαιμονισμένα και κρύβει πάντοτε το αίμα που την λούζει.
Εκεί,  οδηγούνται οι ιδέες, τα όνειρα, οι ευχές, οι πόθοι και τα οράματα και εκτελούνται.
      Τα κομμένα κεφάλια τα θάβουν στη βάση της, ενώ τα κορμιά τα αφήνουν σε στοίβες άταφα,
και καθώς το αίμα στραγγίζει από μέσα τους και χύνεται στο έδαφος, ποτίζει τα κεφάλια...
Εκεί, στα πόδια της Καρμανιόλας, λένε οι τρελοί πως φυτρώνει η Τέχνη.

Θα σου φουσκώσω ένα μπαλόνι κόκκινο...

                   

"Αυτό το κόκκινο μικρό αερόστατο
είναι παλιά πληγή που αιμορραγεί."

(αυτό το τραγούδι δεν "ανήκει" σε εμένα. Όμως θα μπορούσε...)

                                

Σημειώσεις ενός Αυτόχειρα.

"Κλείνω τα μάτια και βλέπω Φαντάσματα. Ανοίγω τα μάτια και είναι ακόμα εκεί...

Όσο και αν προσπαθώ, δεν μ'αφήνουν.

Κοιτάω πίσω. 

Ένα σάπιο μονοπάτι. 

Διαλυμένο.

Άσχημο.

Κοιτάζω μπροστά.

Ένα γκρίζος τοίχος. 

Τέλος Δρόμου.

Μακάρι να μπορούσα να τον γκρεμίσω, αλλά έχω κουραστεί.

Αυτά τα γόνατα δεν με βαστάνε πια, και τα χέρια κρέμονται άψυχα στο πλάι.

Έχω μείνει με ένα ερωτηματικό και πολλές απορίες.

Εγώ με οδήγησα σ'αυτό το μονοπάτι. 

Εγώ πρώτα απ'όλα... Και οι άλλοι.

Μακάρι να έβλεπαν πίσω από τα ρυπαρά πανιά που κρύβουν τη ψυχή.
Δεν υπάρχει κανένα κενό κουφάρι εκεί στο βάθος.
Ίσως η αποφορά της σήψης είναι στα ίδια τα μυαλά τους.

Κάποτε...

Κάποτε εκεί μέσα μαινόταν μια πυρκαγιά που ήθελε να τυλίξει και άλλους στην ορμή της.

Να κάψει την σάρκα, να χαϊδέψει τα οστά, να σκορπίσει τις στάχτες στον κρύο αέρα. 

Να δώσει φτερά.

Να ελευθερώσει ψυχές.

Μια φωτιά βαθιά κλειδωμένη στα σκοτάδια, αθέατη από Θεούς και Δαίμονες. 

Έπνιγε. Έκαιγε.

Αθέατη και εμφανής.

Τι τα θες όμως;

Λένε πως στο Κράτος των Τυφλών βασιλεύει ο Μονόφθαλμος...

Χωρίς τροφή, χωρίς πνοή η φλόγα μίκρυνε. 

Χάθηκε.

Ότι έμεινε δεν είναι παρά ένα καύκαλο, σακατεμένο.

Να στέκεται ηττημένο μπροστά στον τοίχο.

Να σωριάζεται στο χώμα.

Να κλαίει.

Ο κύβος ερρίφθη.

************* 

Βλέπω το πιστόλι με την άκρη του ματιού μου, πεταμένο εκεί, στην άκρη του τραπεζιού.

Πώς τραγουδάει το όνομά μου...

Πόσο ποθώ το ατσάλι του να γράψει τον επίλογο...

Η σφαίρα να διαπεράσει το κρανίο, σε μια κόκκινη βροχή.

Να δώσει λύτρωση.

Ο Αέρας.

Κάποιος ρούφηξε όλο τον αέρα απ'το δωμάτιο.

Δεν υπάρχει ήχος για ν'ακούσω.

Δεν υπάρχει οξυγόνο ν'ανασάνω.

Μόνο Ατσάλι, ατελείωτο ατσάλι.

Είναι βαρύ στο χέρι μου, παγωμένο το πιστόλι.

Πιο βαρύ απ'όσο το θυμόμουν.

Ο ήχος που κάνει καθώς το οπλίζω εκκωφαντικός.

Οι σκέψεις χορεύουν σαν τρελές και όμως τόσο καθαρές σαν κρύσταλλο, σε μια νηφάλια μέθη.

Η κάννη, τι σκληρή και κρύα που είναι, χτυπάει στα δόντια και πληγώνει τον ουρανίσκο και πονάει.

Γεύομαι μέταλλο.

Είναι το πιστόλι ή το αίμα;

... Ή και τα δυο...;

Από κάπου ακούγονται δαιμονισμένες τυμπανοκρουσίες... Τι ταιριαστό για την αυλαία που πέφτει!

Αρνούμαι να δεχτώ πως είναι η καρδιά μου!

Ιδρώτας που τρέχει σε ρυάκια στο μέτωπο, στο λαιμό, στο στήθος, πάνω από μια καρδιά που σφυροκοπάει.

Μια τελευταία ανάσα.

Τρεμάμενη.

Διάολε.

Η σκανδάλη είναι πιο σκληρή απ'όσο θυμόμουν και πώς να τη τραβήξω;

Υποχωρεί αργά.

Βασανιστικά.

Με κοροϊδεύει.

Δεν πάει άλλο...

Μια στιγμή.

Ένας αιώνας.

Δεύτερες σκέψεις;

ΟΧΙ.

Κρότος.

ΣΟΚ.

Κόκκινο Σκοτάδι.

Δώσε Κρίνα!

"Πολλούς θανάτους έζησα μα σαν κι αυτόν για σένα,
πολλούς θανάτους έζησα,σαν κι αυτόν κανένα."

Μια κουβέντα.

Κάποιες φορές συμβαίνει να σου κάνουν ένα δώρο (ένα βιβλίο που έψαχνες καιρό πχ.), και όμως, το πραγματικό δώρο να κρύβεται μέσα σ'αυτό. Είναι κάτι απλό, που όμως αξίζει τα πάντα. Ένα κομμάτι χαρτί με ένα σύντομο σημείωμα, σφηνωμένο ανάμεσα στις σελίδες.

Με μεγαααάλη χρονοκαθυστέρηση, λοιπόν, ας δώσω μια απάντηση:

"Εγώ σε ευχαριστώ. Για όλα."

Μπόγκαρτ.

Θυμάμαι ακόμα όταν διάβασα για πρώτη φορά το "Χάρι Πότερ και ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν".

Ένας χειμώνας μισοξεχασμένος, βαμμένος στο γκρίζο και την βροχή, ο χειμώνας εκείνης της Τετάρτης Δημοτικού, υπήρξε το σύνορο ανάμεσα στον παιδικό κόσμο της αθωότητας και τον κόσμο των μεγάλων. 

Ήταν οι μέρες των διακοπών, κάπου μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, και το μικρό κορίτσι καθόταν σε εκείνον τον παλιό καναπέ, με τη μύτη χωμένη στο βιβλίο και πετούσε με μαγικά σκουπόξυλα πάνω απ'την βρετανική ύπαιθρο. Στο δίπλα δωμάτιο η αγαπημένη της θεία αργοπέθαινε, ο καρκίνος στον εγκέφαλο δεν είναι παίξε γέλασε... Η μυρουδιές από φάρμακα, αρρώστια, και χυμό πορτοκάλι εισέβαλαν στις αισθήσεις της, αλλά ήταν αποφασισμένη να τις αγνοήσει. Δεν ήταν εκεί. Ήταν στο Χόγκουαρτς στο κάτω κάτω, και αυτές οι μυρουδιές δεν είχαν καμιά θέση εκεί!

Σε αυτό το σκηνικό ήταν που διάβασα και για το Μπόγκαρτ... Εκείνο το μυστήριο πλάσμα, που ζει στα σκοτάδια, παίρνει την μορφή του χειρότερου φόβου σου και τρέφεται απ'αυτόν. Θυμάμαι να αναρωτιέμαι συνεπαρμένη, σε τι θα μεταμορφωνόταν το δικό μου Μπόγκαρτ και να μην μπορώ να καταλήξω σε κάτι συγκεκριμένο.

Κάποιο φάντασμα; Κάπου μέσα μου πίστευα πως δεν υπήρχαν. Το ίδιο και τα τέρατα.

Ο Θάνατος κάποιου αγαπημένου προσώπου; Το είχα ήδη ζήσει. Με άφησε ανεπηρέαστη. Ο Θάνατος είχε απομυθοποιηθεί στον νου μου. 

Τότε τι; Όσο και να έστυβα το μυαλό μου δεν έβρισκα κάτι που να φοβάμαι. Στο τέλος, με την αφέλεια που χαρακτηρίζει τις παιδικές εκείνες ηλικίες κατέληξα πως το Μπόγκαρτ μου θα ήταν μια αράχνη. Όπως ακριβώς και του Ρον.

11 χρόνια μετά, και εκείνο το μικρό κορίτσι δεν υπάρχει πια. Στην θέση του βρίσκεται μια εικοσάχρονη νέα γυναίκα. Πλέον ξέρω ποιο θα ήταν το Μπόγκαρτ μου, αν εμφανιζόταν αυτή τη στιγμή μπροστά μου. Δεν είναι κανένα τέρας και κανένα φάντασμα. Δεν είναι κανένα υπερμέγεθες έντομο. Είναι πεζό, όπως οφείλει να να είναι το Μπόγκαρτ ενός μεγάλου, χαζό ίσως για πολλούς, γελοίο. Έχει ανθρώπινες μορφές που αλλάζουν και δεν ξέρω πως να το γελοιοποιήσω για να το εξαφανίσω...  Ξέρω πως εκείνο το κορίτσι που υπήρχε κάποτε σε εκείνο το δωμάτιο και διάβαζε για τα Μπόγκαρτ θα με κορόιδευε αν της εκμυστηρευόμουν την μορφή του. Σπουδαία μάγισσα είμαι, που δεν μπορώ να νικήσω κάτι τόσο χαζό, θα έλεγε... Δεν θα καταλάβαινε. Ήταν πολύ αθώα για να καταλάβει.  

Ώρες ώρες ζηλεύω αυτό το μικρό κορίτσι, που περνούσε ώρες ολόκληρες σε εκείνον τον παλιό καναπέ διαβάζοντας.... Δυστυχώς όμως, υπάρχει παγιδευμένο μόνο εκεί πλέον. Ζει μόνο μέσα στις αποθήκες των αναμνήσεων μου και πουθενά αλλού.

"Ριντίκουλους!"

Υποθετικός Λόγος.

Αν είσαι γνώση, είμαι χάρισμα.

Αν είσαι κράμα, είμαι ατόφια ύλη.

Αν είσαι λογική, είμαι παράνοια.

Αν είσαι φως, είμαι σκιά. 

Αν είσαι χώμα σταθερό, είμαι φωτιά παμφάγα.

Και αν ήμουν εσύ, θα ήμουν παραπάνω.

Γιατί είμαι πυρκαγιά.

Είμαι κόλαση και φλόγα, και κυριεύω ό,τι αγγίζω!

Έχω φτιαχτεί για να επικρατώ.

................................................

Μέχρι να έρθει η βροχή και να με σβήσει μια για πάντα....    

Υπεράνθρωπος

Σκαλίζοντας σαν όρνεο τα κουφάρια απ'τις νεκρές μνήμες, ξεθάβεις πράγματα που έκρυβες απ'τον ίδιο σου τον εαυτό....
 Ο Δαίμονας.
Ο Δαίμονας που σε ορίζει.
Που μιλάει μέσα σου.
Που προστάζει.
Που ρίχνει καυτή πίσσα στις φλέβες σου.
Ο Δαίμονας που είσαι Εσύ.
Που μισεί. 
Που κάνει τα σπλάχνα σου να κοχλάζουν, με την υγρή φωτιά της οργής. 
Περηφάνια.
Αλαζονεία.
Γιατί δεν είσαι άνθρωπος.
Πάντοτε αρνιόσουν την ανθρώπινη ύπαρξη ως κατώτερη. 
Ανούσια.
Μιαρή.
Αδύναμη.
Αδυναμία;
Κατάρα των πολλών. 
Αλλά εσύ δεν ανήκες ποτέ στους πολλούς, έτσι;
Όχι.
Ήσουν, είσαι, κάτι ανώτερο.
Δυνατό. 
Ψυχρό.
Αδιάβλητο.
Ένας Υπεράνθρωπος.
Ο Μαριονετίστας  και τα ανδρείκελα του.
Όλα, τα πάντα, όργανα για τη δική του ανέλιξη. 
Τα σχοινιά ήταν δικά σου για να τα τραβήξεις,
και οι μαριονέτες υποκλίνονταν στη μαεστρία σου.

Η Αρχή του Τέλους:
Το Παιχνίδι. 
Ανθρώπινο κατασκεύασμα, και άνθρωποι οι αντίπαλοι.
Πόθησες να το κερδίσεις.
Πόθος.
Ανθρώπινη αδυναμία.
Ένα σκαλί σπάει στο βάθρο...
Η Κάθοδος.
Όσο και να το αρνείσαι έφερες τον εαυτό σου, πρόσωπο με πρόσωπο με Αυτούς.
Έσκυψες. 
Δοκίμασες τον απαγορευμένο καρπό. 
Ο Δαίμονας σπαράζει όσο κυλιέσαι στο βούρκο σαν γουρούνι.
Αλλά δεν σε νοιάζει.
Το παιχνίδι θα το κερδίσεις, όπως και να έχει. 
Ακόμα και αν παίζεις σε άγνωστα ταμπλό.
Με άγνωστους κανόνες.
Τότε ήρθε και το τελειωτικό πλήγμα,
σαν ένα μεγάλο κύμα για να σε καταποντίσει.
Το παιχνίδι χάνεται και ποιοι κέρδισαν; 
Άνθρωποι.
Αδύναμα, αξιολύπητα πλασματάκια.
Ανάξια σεβασμού και προσοχής....
Ηττήθηκες κατά κράτος στον αγώνα που διψούσες πιο πολύ να κερδίσεις.
Έχασες το τρόπαιο που εποφθαλμιούσες πιο πολύ απ'όλα. 
Η Ήττα ξεγύμνωσε τα οστά από τη σάρκα.
Λύγισε τα γόνατα και τα έσπασε.
Σκόρπισε τα σπλάχνα στις λάσπες....
Έτσι λοιπόν, ο Υπεράνθρωπος κατέρρευσε,
αναδιπλώθηκε στα δυο θρηνώντας,
το αίμα μια λίμνη γύρω του σπαταλημένο,
και ο Δαίμονας, ντροπιασμένος, κρύφτηκε στις ακριβές του Σκιές.
Το τελευταίο του και πιο αγαπημένο καταφύγιο...

Απέτυχε.

Μια φράση ψέλλιζε μόνο, ξανά και ξανά, πυρετικά.
Σαν προσευχή ετοιμοθάνατου: 



"Είμαι Άνθρωπος. Πονάω."

Ναι! Επέστρεψα....  :)



"ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΌ" EDIT ΑΠΌ ΤΟ ΜΈΛΛΟΝ (2014):
Και που λες, ξεσκονίζοντας το μπλογκ μετά από κάτι χρόνια, πέφτω πάνω σ'αυτή την ανάρτηση ~την οποία είχα ξεχάσει παντελώς~ και καταλήγω χτυπιέμαι στα πατώματα απ'το γέλιο.
Νταξει, βρε πουλάκι μου μεταέφηβο... Είσαι drama queen, και ευτυχώς που δεν γνώριζες και τον Πετράν τότε, γιατί θα την έκανες την ανάρτηση "CHAOS IS A LADDER"...
Όπως και να έχει, σας παραθέτω το επίσημο "χαλί" της ανάρτησης, από το μέλλον και φεύγω (while highly amused):

Enjoy (?)

Το βλέμμα σου σακάτεψε την μοίρα μου...

Η Φωτογραφία δικιά μου, δεν την παίρνει  κανείς χωρίς  credit σε εμένα  παρακαλώ!!! Ναι, άρχισα να ασχολούμαι ΚΑΙ με την φωτογραφία... (και εδώ, κάποιος κακοήθης θα μπορούσε να πει "δουλειά δεν είχε ο διάολος"...)

"Είχες το βλέμμα που σακάτεψε τη μοίρα μου

και μια σιωπή που τη στοιχειώναν μυστικά

ένα κατώφλι που περίμενε το τίποτα

και μια γάτα που τη λέγαν Σύλβια Πλαθ.

Είχες μια χούφτα σκόνη αστέρια στην παλάμη σου

έτσι όπως γύριζες στον ύπνο σου γλυκά 

μια κουρασμένη αγάπη, κρύα, λεία στην αγκάλη σου

κι ένα θάνατο αργό στα γιασεμιά.

Κι εγώ που δε σε γνώριζα μα πάντα σ αγαπούσα 

κι εγώ που σε φοβόμουνα και στη σκιά σου ζούσα

είχα ένα ψέμα για να ζω 

και εκτοξευμένος στο κενό 

δε μπόρεσα να θυμηθώ γιατί πονούσα..."

Διάφανα Κρίνα.

Ξέρεις ότι υπάρχει πρόβλημα έμπνευσης, όταν ξαφνικά αρχίζεις να ανεβάζεις στο blog σου τραγούδια που δεν είναι δικά σου, για να φανεί πως κάνεις κάτι...

Επετειακή Ανάρτηση!

Ναι, ναι, ναι! Φίλτατοι αναγνώστες μου, (όσοι κάθεστε και με διαβάζετε ακόμα δηλαδή), πριν πέντε μέρες έκλεισα έναν χρόνο στον blogger! Το όνομα άλλαξε από Chronicles of Dementia σε Amaris Grimoire, αλλά δεν ξέρω αν θα το κρατήσω έτσι ή θα το επαναφέρω, ή θα κάνω κάτι άλλο. Επίσης θα παρατηρήσατε πως η δραστηριότητά μου είναι επιεικώς μειωμένη, και αυστηρώς ΑΝΎΠΑΡΚΤΗ τελευταία, αλλά λίγο οι διακοπές μου στην Ρόδο που δεν έχω Internet, λίγο το πρόγραμμά μου, και κατά πολύ η έλλειψη έμπνευσης που με ταλανίζει, δεν μου επέτρεψαν τίποτα καλύτερο... Φοβάμαι πως πάνε οι παλιές καλές εποχές, που κάθε μέρα ήταν δημιουργική (και το τραγικό είναι πως αυτές οι μέρες μου τέλειωσαν πριν καν αρχίσω να γράφω εδώ!)...

Ελπίζω από εδώ και πέρα να είμαι πιο δραστήρια, αν και για το κοντινό μέλλον δεν κόβω και πολύ...
Χαιρετώ και σας ευχαριστώ!

The Burial Road...

 

I walk the path of the Lost Souls,

thorns across my way.

When did the sun become so dark?

It was the brightest day!

I'm lost in the world of the living ones...

No more words are left to say. 

All the paths before me closed,

but the path of memories.

Forsaken before too long...

I revel for what I've lost...

Dancing in the dark...

Going mad....

Following the only path...

It hurts!

To execute a dream, 

taken by the wind.

Oh, how it hurts!

I'm never going back!

I follow the remnants of the Death.

I leave behind me all these fools.

I cross the bridge of now and then.

Weightless, like the Thousant Souls.

Disappointed by what I've left behind.

Craving to break all the Rules!

So much pain.

So much fear.

No more hope...

Nothing more is left for me, 

but to follow, the Burial Road.

Ενδιαφέρουσες πληροφορίες (ίσως): Αυτό, ναι, το από πάνω είναι προφανώς γραμμένο από εμένα, όταν πήγαινα ακόμα Λύκειο! Δεν ξέρω αν μου αρέσει ακόμα σαν τραγούδι (;), ποίημα (;), αλλά σίγουρα είμαι πολύ δεμένη μαζί του.

 Τώρα σχετικά με τον τίτλο. Burial Road, τι είναι αυτό πάλι θα ρωτήσει κάποιος. Οι Burial Roads (ή Bier Roads, ή Coffin Roads, ή Corpse Roads) ήταν κάποιοι τελετουργικοί δρόμοι, που υπήρχαν κάποτε στην Αγγλία, οι οποίοι οδηγούσαν τους νεκρούς στο Αβαείο όπου θα γινόταν η ταφή. Ήταν δρόμοι οι οποίοι χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά για αυτή την δουλειά, και ήταν φτιαγμένοι έτσι ώστε να εξασφαλίζεται πως το πνεύμα του νεκρού δεν θα μπορούσε να επιστρέψει πίσω στο σπίτι του και να το στοιχειώσει. Παραδείγματος χάριν συνήθως ο δρόμος δεν ακολουθούσε μια ευθεία και περνούσε από τρεχούμενο νερό. Επίσης τα φροντιζόταν ώστε τα πόδια του νεκρού να μην είναι ποτέ στραμμένα προς το σπίτι του, έτσι ώστε να μην μπορεί να "επιστρέψει εκεί"....

Κοντολογίς, όταν διάβασα σχετικά με τους Δρόμους της Ταφής, όντας γνωστή πεθαμενατζού, μου άρεσε η ιδέα, και δεν μπορούσα να ησυχάσω αν δεν έγραφα κάτι σχετικό... Το αποτέλεσμα ήταν αυτό... Τα Συμπεράσματα δικά σας! ;D

To Σημειωματάριο και η Έκλειψη...

Πιστεύετε πως από ένα φαινομενικά ασήμαντο γεγονός, μπορεί να γεννηθεί κάτι πολύ όμορφο; Συμπτώσεις... Και όμως χωρίς αυτές τις περίεργες συμπτώσεις τα πάντα θα ήταν διαφορετικά...

Θα σας πω μια Ιστοριούλα λοιπόν: 

"Μια Φορά και έναν καιρό, σε ένα νησί, ζούσε ένα μικρό κορίτσι... Μαθήτρια στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου... Αρκετά περίεργο άτομο. Λίγοι το συμπαθούσαν και ακόμα πιο λίγοι έκαναν παρέα μαζί της. Ακόμα και σήμερα αν την ρωτήσετε, θα δυσκολευτεί να σας πει τι ακριβώς ήταν αυτό που την έκανε τόσο περίεργη, ίσως η αύρα της, ίσως τα αλλόκοτα ενδιαφέροντά της, αλλά το γεγονός ήταν ένα. Τα περισσότερα από τα άτομα με τα οποία ερχόταν καθημερινά σε επαφή, μάλλον την απόπερναν ή την αντιπαθούσαν. Ξέρετε πώς είναι αυτές οι ηλικίες... Τα παιδιά και οι έφηβοι είναι απίστευτα σκληροί και ειλικρινείς ... Ότι δεν τους κολλάει απορρίπτεται και κρίνεται καταδικαστέο, σε αντίθεση με τους ενήλικες που απλά φοράνε την μάσκα τους και το παίζουν "καλοί" και "προχώ"... Έτσι λοιπόν και αυτό το κορίτσι, ήταν μάλλον η περιθωριακή φιγούρα... Δεδομένου και του ότι και η ίδια ήταν αρκετά κοινωνικά αδέξια, πολύ περήφανη, και κατά βάθος ευαίσθητη και ανασφαλής (όσο και αν υποκρινόταν το αγοροκόριτσο και το σκληρό καρύδι), τα πράγματα ήταν καταδικασμένα να πάνε εξ αρχής να πάνε στραβά. Είχε κάποιες παρέες. Λίγα παιδιά που γνώριζε από, την Πρώτη Δημοτικού, παιδιά που είχε μάθει να αγαπάει σαν φίλους. Δεν ταίριαζαν. Αυτό είναι η αλήθεια. Ήταν καλά παιδιά, αλλά απλά, όσο περνούσε ο καιρός, και οι προσωπικότητες άρχιζαν να διαμορφώνονται, ήταν προφανές, πως δεν μπορούσαν πλέον να είναι κοινοί οι δρόμοι τους, αλλά η μικρή μας αντι-ηρωίδα, δεν ήθελε να αποκοπεί απ'αυτούς! Θα έμενε τελείως μόνη. Γαντζωνόταν λοιπόν με κάθε τρόπο, βρισκόταν σε μια άρνηση, και προσπαθούσε να δώσει ζωή σε κάτι νεκρό... Όπως ήταν αναμενόμενο, προέκυψε η τερατογένεση, και η το τέλος ήταν μάλλον εκρηκτικό και επώδυνο. Η μικρή έμεινε μόνη,χωρίς παρέες, με μια σακατεμένη περηφάνια. Εκουσίως στο περιθώριο, είχε αποφασίσει πως δεν χρειαζόταν κανέναν άλλο στην ζωή της πέραν του εαυτού της. Ο εαυτός της είναι το μόνο άτομο που άξιζε να αγαπά και να στηρίζει και να εμπιστεύεται... Οργή, οργή, οργή... Αυτό ένιωθε μόνο. Οργή για τον εαυτό της, οργή για τον περίγυρό της... Για όλα.


Κάπως έτσι, περνούσε ο καιρός. Η, κλεισμένη στο καβούκι της, και επιθετική με όλους, αντι-ηρωίδα μας, είχε την συνήθεια να κρατάει ένα σημειωματάριο στο σχολείο, για να γράφει τις παραδόσεις και τις ασκήσεις για το σπίτι. Στις πρώτες σελίδες αυτού του σημειωματάριου είχε επίσης την συνήθεια να γράφει ένα δυο λόγια για τον εαυτό της. Αγαπημένες της ταινίες, μουσική, φιλοδοξίες, όνειρα για το μέλλον, και πάει λέγοντας. Όχι για τους άλλους! Συνήθως δεν άφηνε άλλους να το αγγίξουν....

Ήταν ώρα αγγλικών. Στο γκρουπ των προχωρημένων το κορίτσι της ιστορίας μας καθόταν μόνο του, στο θρανίο, και ζωγράφιζε στο σημειωματάριο. Από μπροστά της πάντα, καθόταν ένα άλλο κοριτσάκι. Είχε έρθει στο νησί εκείνη την χρόνια. Πότε δεν έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στην πρωταγωνίστρια μας, και ποτέ καμία απ τις δύο δεν μπήκε στον κόπο να μιλήσει η μια στην άλλη... Και η κατάσταση συνεχιζόταν έτσι για κοντά 6 μήνες... Μέχρι εκείνη την "μοιραία" μέρα. Το άγνωστο κοριτσάκι, σε κάποια στιγμή γυρνάει να ζητήσει κάτι, και το μάτι της πέφτει στο σημειωματάριο...


"Ωραίο σημειωματάριο! Μπορώ να του ρίξω μια ματία;"
Η μικρή μας, αμέσως υιοθέτησε την γνωστή αμυντική της στάση.
"Όχι." Ήταν η κοφτή και επιθετική απάντηση που έλαβε το άγνωστο κοριτσάκι. 


Δεν επέμεινε άλλο. Απλά επέστρεψε στα γραπτά της λίγο ξαφνιασμένη από την ξαφνική επιθετικότητα.


Ούτε όμως και στην πρωταγωνίστρια μας άρεσε αυτή η συμπεριφορά. Δεν την ήξερε καν την κοπέλα στο κάτω κάτω! Ενώ έβριζε τον εαυτό της από μέσα της για αυτό που πήγαινε να κάνει, έσφιξε τα δόντια, πήρε βαθιά ανάσα, σκούντηξε το άγνωστο κοριτσάκι, και της έδωσε το σημειωματάριο... Και εκείνη άρχισε να το ξεφυλλίζει. Το μάτι της έπεσε στην εισαγωγή, και άρχισε να την διαβάζει, ενώ κάθε τόσο έριχνε περίεργες ματιές πίσω της, προς το μέρος της αντι-ηρωίδας, η οποία φυσικά τσίτωσε και είχε ήδη σκαρώσει μια καυστική απάντηση, στην επικείμενη επίθεση που ήξερε πως θα δεχτεί!


Η άγνωστη του μπροστινού θρανίου, τέλειωσε την ανάγνωσή της, γύρισε προς το μέρος της, την κοίταξέ από πάνω ως κάτω και είπε:
"Μα πού ήσουν κρυμμένη εσύ τόσο καιρό;;;"


Μα τι έγινε τώρα; Η μικρή μας περίμενε χίλια και ένα σχόλια, αλλά το  "Μα πού ήσουν κρυμμένη εσύ τόσο καιρό;;;" δεν ήταν σίγουρα στην λίστα της. Αιφνιδιάστηκε, και για πρώτη φορά μετά από καιρό χαμογέλασε, έστω και αχνά, σε κάποιον άγνωστο, και την ρώτησε σιγανά τι εννοούσε. Τελικά όπως αποδείχτηκε, η Χριστίνα (γιατί έτσι μαθεύτηκε πως ονομαζόταν το άγνωστο αυτό κοριτσάκι), μέσα από το σημειωματάριο, ανακάλυψε πως είχε υπερβολικά πολλά κοινά ενδιαφέροντα και όνειρα με την πρωταγωνίστριά μας, και πραγματικά κανείς από τους δύο δεν το περίμενε...


Ο καιρός περνούσε, και τα δυο κορίτσια, αντάλλασσαν περιστασιακά καμιά κουβεντούλα, όμως τίποτα παραπάνω. 


... Και τότε ήρθε η έκλειψη. 29 Μαρτίου του 2006, θα γινόταν ολική έκλειψη ηλίου, ορατή από το νησί εκείνο. Η αντι ηρωίδα μας, που ήταν εκείνη την εποχή πωρωμένη με την αστρονομία και τους πλανήτες, είχε κατορθώσει να προμηθευτεί ειδικά γυαλιά για την θέαση της έκλειψης από τον "τρελό επιστήμονα" θείο της! Εκείνη την μέρα, ήρθε η  Χριστίνα, και την ρώτησε αν θα μπορούσαν μετά το σχολείο να βρεθούν κάπου, ώστε να δουν μαζί την έκλειψη, μιας και η ίδια δεν είχε γυαλιά.


Κάπως έτσι, μέσα στο ημίφως της έκλειψης, γνώρισε και ήρθε πιο κοντά με την Χριστίνα και την Ανθή, την κολλητή της. Ένα ακόμα κορίτσι, τόσο διαφορετικό από την ίδια και όμως τόσο όμοιο. Την συμπάθησε αμέσως (όσο άφηνε τον εαυτό της, γιατί ακόμα τότε ήταν πεπεισμένη πως ήταν ανεπίτρεπτο και ανούσιο να συμπαθείς άλλους), και οι 3 τους άρχισαν να κάνουν σταδιακά περισσότερη παρέα, στα διαλείμματα και στην ημερήσια εκδρομή...


Το καλοκαίρι πέρασε χωρίς απρόοπτα και τα τρία κορίτσια συναντήθηκαν μια δυο φορές... Τον Σεπτέμβρη όμως τα πράγματα θα άλλαζαν δραστικά. Πρώτη λυκείου σημαίνει δραστικές αλλαγές! Αλλάξαν τάξεις, και η μικρή μας βρέθηκε στο ίδιο τμήμα με την Χριστίνα, και μάλιστα διπλανές στο θρανίο... Τις ώρες του μαθήματος, λίγο από βαρεμάρα, λίγο γιατί δεν μπορούσε να φοράει την μάσκα της συνεχώς, και μετά την ώρα του διαλείμματος, άρχισε να ανοίγεται όλο και περισσότερο στις άλλες δυο, και σιγά σιγά μια αδέξια φιλία άρχισε να ανθίζει... Στο μεταξύ, στην παρέα που είχε σχηματισθεί είχε προστεθεί και ο Γιάννης, ένα παιδί από την Δευτέρα Λυκείου... Τα πράγματα, πήγαιναν όλως παραδόξως καλά για την αντι ηρωίδα μας!


Ο ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ: Και πώς έσπασε και εντελώς ο πάγος στις σχέσεις τους;  Μπορεί να φανεί αστείο, αλλά η λύσις ήτο εκ Φινλανδίας ορμώμενη και άκουγε στο όνομα Nightwish! Μέσα απ' την μουσική τους, που την λάτρεψαν, μυήθηκαν στα καλά της metal και της rock μουσικής. Υπό την υπόκρουση τους περνούσαν ώρες στο σχολείο, χαλαρά, πάντα με μια στοχαστική ονειροπαρμένη διάθεση... Επίσης, μέσω των Nightwish, γνωρίσαν και τον Θανάση, που αργότερα μεταβαπτίσανε σε Θάνο ή Θανούλη (προς μεγάλη του αγανάκτηση)... Κάπως έτσι η Παρέα σχηματίστηκε... Ήταν αρκετά διαφορετικά άτομα μεταξύ τους, αλλά είχαν αρκετά κοινά για να έχουν μια εκρηκτική χημεία... Κύριο κοινό όμως; Η τρέλα! Η ανεμελιά!


Σταδιακά, η πρωταγωνίστρια συνειδητοποίησε πως με αυτά τα άτομα κολλούσε. Πως νοιάζονταν για αυτήν. Για αυτό που είναι. Όλο και περισσότερο, έσπαγε τον πάγο που είχε τοποθετήσει στον εαυτό της, και όλο και περισσότερο ξανάβρισκε τον παλιό της, περίεργο εαυτό. 
Και οι καινούριοι φίλοι της; Δεν φαίνονταν να ενοχλούνται! Μάλλον το διασκέδαζαν!


Η πρώτη λυκείου πέρασε, σε μια θολούρα από γέλιο, και καλή παρέα... Οι πεντάδα, ήταν αυτοί που ήταν, και δεν τους ένοιαζε τίποτα! Περνούσαν τον καιρό τους, με τόση τρέλα, αθωότητα, και ανεμελιά, που ομολογώ, δεν βίωσαν άλλοι στην ηλικία τους! Ήταν οι πάντοτε αχώριστοι Πέντε! H Πρωταγωνίστρια, η Χριστίνα, Η Ανθή, ο Θανάσης και ο Γιάννης. Τόσο απλό!


Το καλοκαίρι ήρθε, και η Χριστίνα θα έφευγε Αθήνα μόνιμα. Στην αρχή, η μικρή, νόμιζε πως η Παρέα θα διαλυόταν μετά απ'αυτό, αλλά κάτι τέτοιο δεν ίσχυε τελικά... Η γενική τρέλα στο Νησί συνεχίστηκε, και η επικοινωνία με το ξενιτεμένο μέλος δεν χάθηκε!
 Οι φιλίες που απέκτησε η μικρή με αυτά τα παιδιά, ήταν απ' αυτές τις ουσιώδεις φιλίες, τις βαθιές, που σου αφήνουν πράγματα... Η Μάσκα της επιτέλους είχε ξηλωθεί και η ίδια δεν νοιαζόταν να την επιδιορθώσει. Έγινε καλύτερος άνθρωπος, άνθισε....


 Από κοπάνες στα μαθήματα, που περνιούνταν  σε εγκαταλελειμμένες ξεχασμένες από τον Θεό σοφίτες, με παγωτό και κρέπες και αθώα γέλια, σε ατέλειωτες ώρες εξερευνήσεων, σε σκοτεινές υγρασιασμένες στοές, υπό το φως των φακών (και την πανταχού παρούσα μουσική των Nightwish και άλλων metal συγκροτημάτων). Από ατέλειωτες ώρες ψυχανάλυσης από το msn, σε κλαμένες κοπάνες και αγκαλιές παρηγοριάς, σε άραγμα στην τάφρο κάτω απ'το μεγάλο δέντρο, αγκαλιά με Μαυροδάφνη, και σε ΄φουσκωμένους λογαριασμούς από κλίσεις σε υπεραστικά νούμερα, δημιούργησε ένα ιδιαίτερο με κάθε ένα από τα παιδιά... Πήρε και έδωσε κάτι...


Αλλά το Κυριότερο; Βρήκε τον Εαυτό της, και την εμπιστοσύνη της στον Κόσμο...."


Είναι περίεργο. Έχουν περάσει 5 Χρόνια από τότε, και ακόμα αναρωτιέμαι, πόσο διαφορετική θα ήμουν τώρα, αν δεν είχα κάνει αυτή την απλή κίνηση. Να δώσω το Σημειωματάριο... Αν δεν είχα δεχτεί να δανείσω τα γυαλιά της έκλειψης στην Ανθή και την Χριστίνα... Αν δεν είχαμε ανακαλύψει τους Nightwish, ένα συγκρότημα απ'την Φινλανδία.... Ίσως αν δεν είχαν γίνει όλα αυτά εγώ να μην ήμουν ένα τελείως διαφορετικό άτομο τώρα, και ίσως και η ζωές των άλλων να διέφεραν πάρα πολύ! Είναι τρομακτικό αν το σκεφτεί κανείς...


Έχουν περάσει 5 χρόνια, έχουμε αλλάξει τρομακτικά, από τότε... Η Παρέα δεν υπάρχει με την έννοια που υπήρχε τότε. Με άλλα άτομα έχουν χωριστεί οι δρόμοι μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν κατέχουν ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι στην ζωή μου! Αυτά τα άτομα τα αγαπάω απίστευτα πολύ. Τους χρωστάω τόσα πολλά!


Υπάρχουν στιγμές, που ένας θαμμένος εαυτός μου βγαίνει στην επιφάνεια... Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις φίλους, και ίσως καμία φορά να αναρωτιέμαι αν άξιζε τον κόπο... Μέτα όμως σκέφτομαι όλες αυτές τις υπέροχες στιγμές που έχουμε μοιραστεί (και ακόμα και τις πιο δυσάρεστες), και καταλήγω πάντα στο εξής συμπέρασμα....


Άξιζε, και με το παραπάνω..."

Έχουν περάσει 5 ακριβώς χρόνια από την έκλειψη εκείνη. Πέντε Χρόνια,από τότε που άρχισα να γνωρίζω αυτά τα υπέροχα άτομα.

29-3-2006/ Present

Σας ευχαριστώ για όλα και σας αγαπώ! Να το ξέρετε! 

(Είμαι απίστευτα γλυκανάλατη τελικά...)

Είναι κρίμα που δεν μπόρεσα να βρω φωτογραφία που να είμαστε και οι 5 μάζι... Και από κάτω φυσικά ένα χαρακτηριστικό τραγούδι εκείνης της αξέχαστης εποχής!

Γκρίνιους Μέγιστους! (Ή Πόσος Σουρεαλισμός Χωράει σε ένα Social Network...)

Ναι! Σήμερα ήταν η ΜΈΡΑ! Αισθανόμουν τόσο έτοιμη να γράψω μια εντυπωσιακή ανάρτηση! ΜΑ ΝΑΙ! Η ΈΜΠΝΕΥΣΗ ΉΤΑΝ ΤΟΣΟ ΜΕΘΥΣΤΙΚΉ! Ανοίγω που λέτε τον Μπλόγκερ για να γράψω... "Μπλουπ!"... Chat στο facebook... Who Gives a $h*t! Τώρα έχουμε έμπνευση λέμε! Πάω να γράψω, τα δάχτυλά μου αιωρούνται πάνω από τα πλήκτρα έτοιμα να γεννήσουν κόσμους και ιστορίες... Μια στιγμή, πώς αρχίζω; Α, βέβαια...
...
... 
"ΜΠΛΟΥΠ ΜΠΛΟΥΠ ΜΠΛΟΥΠ!"
....
...
...
Μα ποιός στο διάολο είναι; Α, ναι... Ένας από τους γνωστούς πρήχτες των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης! Σας το λέω, πραγματικά, με το που είδα το όνομα του γραμμένο πάνω στο παραθυράκι της συνομιλίας και είδα τι ήθελε, κάθε λαμπρή ιδέα που υπήρχε στο κεφάλι μου, έφυγε πανικόβλητη από το παράθυρο, καβάλα στην υπερμεγεθή μου Νυχτερίδα όνοματι Βλάντ, και πήγε διακοπές στην Τανγκανίκα, ενώ ο εγκέφαλός μου μετατράπηκε σε ωραιότατο πουρέ για Zombie! Αλίμονο... 


Τώρα, θα ρωτήσει κανείς,και με το δίκιο του, γιατί στο δαίμονα,  κρατάω τέτοια άτομα, την στιγμή που    υπάρχει εκείνη η ωραιότατη επιλογή "block"! Σίγουρα θα την γνωρίζω! Ναι, ναι, είναι αλήθεια, και την γνωρίζω, και την έχω χρησιμοποιήσει κιόλας! Και είναι ολίγον μαζοχιστικό αυτό που θα πω, αλλά είναι κάποια άτομα που απλά, δεν μου πάει η καρδιά να τα αποκλείσω! Όχι από καλοσύνη φυσικά! Οι λόγοι είναι τόσο ιδιοτελείς, όσο και αυτοί του Κ. Ιδιοτελή όταν αποφασίζει να κατέβει στις εκλογές ως Πρόεδρος του Κόμματος, "Ιδιοτελής Ένωση Ιδιοτελών Καθαρμάτων Ελλάδος"! Πώς να το θέσω τώρα; Θα παραθέσω την αυθεντία του Λόρδου Black Adder: 
"Well, it is said, that a civilised man seeks out good and intelligent company, so that, through learned discourse, he may rise above the savage and closer to God.

Personally, however, I like to start the day with a total dickhead to remind me I'm best."

Τώρα αν ανάγετε το παραπάνω απόφθεγμα, σε όλο το 24 αντί για τα πρωινά, έχετε την άποψή μου επί του θέματος! Κακία το ξέρω, αλλά δυστυχώς  η αλήθεια είναι κακομούτσουνη! Προφανώς δεν αναφέρομαι στον κάθε άνθρωπο που προσπαθεί να γνωρίσει καινούριο κόσμο με κοινά ενδιαφέροντα. Εκεί είμαι οκ, φέρομαι και πολύ πολιτισμένα μάλιστα, και ναι, έχω γνωρίσει αξιόλογα άτομα έτσι, μέχρι και από Μεξικό, με τα οποία επικοινωνούμε ακόμα! Μιλάω για εκείνες τις τραγικές υπάρξεις, με την νοημοσύνη ενός λαχανόφυλλου, το ταμπεραμέντο σάπιου κούτσουρου, και το νεύρο πεθαμένου!  Ξέρεις, βλέπουν μια ωραία φωτογραφία στο προφίλ, κάνουν αίτημα φιλίας, και προσπαθούν να συνουσιασθούν, ενω παράλληλα τρέφουν αυταπάτες πως είναι οι Υπέρτατοι, Υπερcool, το όνειρο της κάθε γυναίκας και πάει λέγοντας! Αυτούς που επειδή αποφάσισες να το παίξεις μεγαλόψυχη και να τους μιλήσεις μια φορά, το έδεσαν σχοινί κορδόνι πως είσαι τρελά ερωτευμένη μαζί τους, και πως σε λίγο καιρό θα παντρευτείτε μάλιστα, και όλα αυτά ενό παράλληλα κορτάρουν και την κολλητή σου, χωρίς να γνωρίζουν πως γνωρίζεστε με την εν λόγω κοπελιά! Ή Ακόμα χειρότερα, όταν ένας άκυρος, σε κάνει άίτημα φιλίας, επειδή κορτάρει την φίλη σου, την οποία δεν γνωρίζει προσωπικά, και η οποία απλά δεν γουστάρει, αλλά αυτός αρνείται να το συνειδητοποιήσει, και προσπαθεί να σε βάλει να κάνεις την τσατσά! Οπώς έχω ξαναπεί, είναι άξιον απορίας, το πόσος σουρεαλισμός χωράει μέσα σε ένα social network!  

Συνήθως, η αντιμετώπισή μου προς τέτοιου είδους περιπτώσεις, είναι μάλλον αυτή της γαϊδουρινής υπομονής σε συνδυασμό με το απόλυτο δούλεμα! Ναι, έχω περίεργη αίσθηση του χιούμορ, αλλά κάτι τέτοια άτομα, με τους κατάλληλους χειρισμούς μπορούν να σου προσφέρουν άπειρες ώρες ψυχαγωγίας και γέλιου! Και το γέλιο κάνει καλό στην υγεία! Ποιά είμαι εγώ τέλος πάντων που θα αρνηθώ μια ευκαιρία για να βελτιώσω την υγεία μου και να κάνω κοιλιακούς χωρίς γυμναστήριο; Δωρεάν γυμναστική λέμε! Μάλιστα, κρατάω και αρχείο με καμένες σημειώσεις, και όσοι τυχεροί το έχουν διαβάσει, συμφωνούν μαζί μου, πως είναι μαργαριτάρια των πλέον cult συνομιλιών, ενώ μου έχουν πει πως επιβάλλεται να τα ανεβάσω, με αλλαγμένα ονόματα εδώ πέρα (πριν αρχίσουν να σας τρέχουν τα σάλια, δεν πρόκειται κατά πάσα πιθανότητα! 1. Θα ευτελισθεί το ήδη ευτελισμένο επίπεδο του blog μου {ναι, απίστευτη αυτοεκτίμηση πάλι}, και 2. δεν ξέρω κατά πόσο νόμιμο είναι κάτι τέτοιο, οπότε άστο!)!

Όλα ωραία και καλά λοιπόν, αλλά υπάρχουν και στιγμές, όπως καλή ώρα, όπου κάτι τέτοιοι τύποι αποτελούν τρελή ενόχληση και pain in the @$$... Και εδώ έρχεται το ερώτημα. Τελικά, εγώ είμαι τόσο έξυπνη και βλέπω τους άλλους τόσο βλάκες, ώστε να ισχύει αυτό που λέει και ο εφηβικός μου έρωτας ο Βαρτιμαίος ο Δαίμονας (πάρτε τα ΒΙΒΛΊΑ ΡΕ :Ρ): 

"Το διανοητικό μας χάσμα είναι απροσμέτρητο (μεταξύ δαιμόνων και θνητών), είναι σαν να βάζεις ένα δελφίνι να διαλεχτεί με έναν γαιοσκώληκα. Τεχνικά Αδύνατον!";;;

Ή απλά όντως έχουν πήξει τα Social Networks στους ηλίθιους στερημένους; Ή μήπως τα Social Networks και γενικά το διαδίκτυο και ο σύγχρονος τρόπος ζωής έχουν κάνει την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, ηλίθιο και στερημένο; Ή μήπως πάντα ο πιο πολλοί έτσι ήταν και απλώς βρήκαν την ευκαιρία να βγουν στην επιφάνεια εκμεταλλευόμενοι την ανωνυμία που τους προσφέρεται;;;;; 

ΙΔΟΥ Η ΑΠΟΡΊΑ! Κλείνω αυτό το μάλλον άσκοπο βιτριολικό post-κράξιμο, και σας αφήνω να το σκεφτείτε με την ησυχία σας! 

Καληνύχτα λοιπόν σε όλους σας!


Bay Bay, από το bye bye! Ξέρω εγώ τι λέω!

Η Μικρή Μπερδεμένη Amaris (που περνάει κρίση μισανθρωπίας και παραληρεί)!


ΥΓ: Κάπου εδώ να διευκρινίσω πως δεν είμαι σε γενικές γραμμές τόσο κακιασμένη και σκατόψυχη όσο ίσως να φαίνομαι σε αυτή την ανάρτηση! Απλά που και που πρέπει να γκρινιάξω! Δεν γίνεται, είμαι προγραμματισμένη να γκρινιάζω εντελώς στο άσχετο για ότι θυμηθώ!

Apologiae: I. Il Principe

Πεθαίνω... Το νιώθω μέσα βαθιά στο γέρικο σώμα μου. Ο καιρός πλησιάζει. 
 Πώς το ξέρω;  Κατ' αρχάς η αδυναμία του σώματος, το γήρας, η φθορά στον Κολοφώνα της... Μετά...Κρύο... Το κρύο που με αγκαλιάζει μέρα με την μέρα όλο και περισσότερο. Η αίσθηση, τις νύχτες, πώς οι τοίχοι της κάμαράς μου πλησιάζουν σταδιακά προς το μέρος μου, σαν να θέλουν να με συνθλίψουν... Πνίγομαι... Περίεργο. Συνήθως, λένε πως του θανάτου προηγείται γαλήνη... Είμαι τελικά τόσο υλιστικό πλάσμα, που υποσυνείδητα, γαντζώνομαι στην ζωντανή μου ύπαρξη, τόσο που αρνούμαι στον εαυτό μου την γαλήνη της παράδοσης στο αναπόφευκτου; Πολύ πιθανό... Ποιός ξέρει τι σόι κόλαση με περιμένει μετά τον θάνατο... Μια χαρά έχω βολευτεί εδώ.


Ύστερα είναι, αυτή η περίεργα, παρανοϊκή ευκρίνεια που έχει αποκτήσει η όρασή μου τις τελευταίες ώρες... Μια περίεργη αντίληψη του χώρου...Ψυχωτική. Ξαφνικά τα πάντα μέσα στην ημισκότεινη κάμαρά μου είναι λές και τα βλέπω πρώτη φόρα. Ανακαλύπτω λεπτομέρειες που τόσα χρόνια αγνοούσα. Είτε επειδή δεν ενδιαφερόμουν να τις μάθω, είτε επειδή δεν είχα χρόνο να κοιτάξω πιο καλά. Είναι όπως όταν βλέπεις ένα αγαπημένο πρόσωπο, και ξέρεις πως αυτή θα είναι η τελευταία φορά που το βλέπεις. Δεν είναι περίεργο; Το πώς ξαφνικά το βλέμμα σου ανακαλύπτει τα πιο ανεπαίσθητα, τα πιο μικρά χαρακτηριστικά, όπως εκείνο το λακάκι στο μάγουλο, τις μικρές αδιόρατες φλεβίτσες κάτω από τα μάτια, εκείνο τον αποχρωματισμό του δέρματος στην βάση του λαιμού,  και προσπαθεί να τα αποθηκεύσει στην μνήμη σου, έτσι ώστε να έχει την πιο λεπτομερή εικόνα αποθηκευμένη για πάντα στον εγκέφαλο... 



Ναι, πεθαίνω... Δεν υπάρχει αμφιβολία πια. Είναι θέμα χρόνου. Είναι αργά την νύχτα, αλλά δεν με πιάνει ύπνος. Αισθάνομαι τα αυτιά μου να βουίζουν... Ένταση. Αλλά γιατί; Κοιτάζω άσκοπα στην κάμαρά μου. Εκεί πάνώ στο τραπέζι, δίπλα στο αναμμένο κερί, βρίσκεται η πένα μου, φθαρμένη και αυτή, και ετοιμόρροπη σαν και εμένα ,(πόσα χαρτιά έχει υπογράψει όλα αυτά τα χρόνια; Θα μπορούσε να πει κανείς πως έχει γράψει αυτή μέρος της Ιστορίας... Το δίχως άλλο θα πεταχτεί μετά τον θάνατό μου, είναι πλέον σχεδόν άχρηστη), και δίπλα της ένα κομμάτι βρώμικο χαρτί... Η ματιά μου καρφώνεται εκεί. Η πένα, και το χαρτί μου τραγουδάνε, τα ακούω να λένε το όνομά μου. Είναι υπνωτική η μελωδία. Μεγάλος ο πειρασμός, πώς να αντισταθεί κανείς; Ποτέ δεν ήμουν ο άνθρωπος που αντιστεκόταν στους πειρασμούς. Κάθομαι στο γραφείο μου, και πέρνω την πένα στο χέρι μου. Καθώς την βουτάω στο μελάνι συνειδητοποιώ πόσο τρέμει το χέρι μου. Τα γράμματά μου δεν είναι σε καμία περίπτωση ευανάγνωστα... Τι καλά που αυτά που γράφω δεν προορίζονται για τα μάτια κανενός, πέραν των δικών μου...


Και έτσι λοιπόν αρχίζω να γράφω. 


"Πεθαίνω. Κάπου εδώ τελειώνει η Ιστορία μου. Δεν παραπονιέμαι όμως. Θα θρηνήσει τον χαμό μου πολύς κόσμος.... Πάρα πολύς. Λένε πως μπορεί μετά τον θάνατο να αγιοποιηθώ κιόλας. Ακόμα και τότε ανάμεσα στην Ελίτ.  Ναι, ένα ολόκληρο έθνος έχει να μιλάει για την αρετή μου. Για τις αγαθοεργίες μου. Για το πώς ποτέ δεν υπήρξε κανένας που να με αμφισβητήσει. Ένας Θεόσταλτος Σωτήρας δεν είναι ποτέ δυνατό να έχει εχθρούς! 
Όλοι ακολουθούν τον λόγο μου δίχως καμία αντίρρηση, για να το λέω εγώ δεν έχω άδικο. Είμαι φωτισμένη ύπαρξη... Η παρακοή θα είναι ολέθρια. Και κάπως έτσι έχω τους πάντες κάτω από το δάχτυλό μου, έτοιμους να κανούν τα πάντα για την αγιότητα μου. Η εξουσία μου, απόλυτη...


Είναι αλήθεια. Είμαι το δώρο μιας ανώτερης οντότητας σε αυτόν τον κόσμο, και μου αξίζει να χαίρω της λατρείας και του σεβασμού όλων.


Σαχλαμάρες, λέω εγώ!


Δεν είμαι κανένας Μεσσίας. Δεν είμαι Άγιος. Να! Το είπα. Το παραδέχτηκα. Ένα υποκείμενο σαν όλους τους άλλους είμαι και εγώ! Βρώμικο. Σάπιο. Και μ'αρέσει που είμαι έτσι, δεν μ' αρέσει; Μα βέβαια! Όλα είναι τόσο εύκολα από την κορυφή! Πώς κατέληξε μια απάτη να λατρεύεται, σαν ότι πιο κοντινό υπάρχει στο Θείο, πώς κατέληξε να έχει τόση Δύναμη, θα ρωτήσει κανείς... Σε ένα κήρυγμα θα απαντούσα πως, οι "απάτες" δεν εξελίσσονται. Στις απάτες, η μόνη μοίρα που πρέπει είναι, η πυρά, και ο θάνατος αντάξιος ενός Αιρετικού, αλλά εδώ που έφτασα δεν έχει νόημα να ψεύδομαι... Όχι στον εαυτό μου.


Εγώ ήμουν μια απάτη, που ήξερε πολύ καλά να παίζει τα χαρτιά της... Ήξερα να κινούμαι στα παρασκήνια, να λειτουργώ κοιτώντας το δικό μου συμφέρον και να το προβάλω σαν το συμφέρον όλων. Πειθώ, διπλωματία και φυσικά ευφυΐα και έμφυτη πανουργία, είναι απαραίτητα χαρίσματα. Έγω τα κατείχα... Λίγο οι παθιασμένοι λόγοι, λίγο η μάσκα της ενάρετης προσωπικότητας που φορούσα, και οι ευνοϊκές συγκυρίες, και κατά πολύ οι ικανότητες χειραγώγησης που κατείχα... Όλα έπαιξαν τον ρόλο τους, και σύντομα ανήλθα στα ύψη που βρίσκομαι τώρα. Ένα απελπισμένο πλήθος πάντα αναζητά μεσσιανικές φιγούρες, και εγώ φρόντισα να πληρώ όλες τις προδιαγραφές... Θέλουν να βλέπουν τον κόσμο ως ασπρόμαυρο, Δισδιάστατο, και αυτό με συνέφερε. Άστους λοιπόν στα παραμύθια τους!


Φυσικά και είχα εχθρούς. Ποιός δεν έχει; Υπήρχαν και άτομα που ήταν επικίνδυνα για εμένα. Για αυτούς ύφανα έναν πολύ ωραίο ιστό, και μια πολύ ωραία οφθαλμαπάτη για τους λοιπούς. Οι εχθροί μου στιγματίζονταν, τους καταδίκαζα ως τους 'κακούς' του παραμυθιού που είχα πλέξει! Οι άλλοι τους μισούσαν, χωρίς να κατανοούν και τόσο τον λόγο η αλήθεια... Στο τέλος όσοι μου αντιτάσσονταν, κατέληγαν με τον τίτλο του Αιρετικού. Παρίες της κοινωνίας, και στην χειρότερη απανθρακωμένοι...


Ναι, αλλά πως τα κατάφερνα όλα αυτά μόνος μου, θα ρωτούσε πάλι κάποιος, και υπό άλλες συνθήκες θα απαντούσα, πώς κάποια ανώτερη δύναμη μου έδινε την δύναμη... Στη πραγματικότητα, είχα τους βοηθούς μου... "Φίλους" θα αποκαλούσαν εκείνοι τους εαυτούς τους, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά τα τρόπαια μου... τα υποχείρια μου, που θα αναλάμβαναν τις βρομοδουλειές μου ευχαρίστως, νομίζοντας πώς επιτελούν θεϊκό έργο... Δεν είχα πολλά τέτοια τρόπαια, δεν με ενδιαφέρει να συλλέγω πολλά τρόπαια στο κάτω κάτω. Θέλω μόνο τα πιο ισχυρά, καθότι αυτά είναι και τα πιο χρήσιμα!


Και τώρα πεθαίνω. Η Ιστορία μου τελειώνει κάπου εδώ. Χάρηκα στην ζωή μου δόξες και τιμές, πάνω σε έναν θρόνο ριζωμένο σε νεκρά σώματα και ψέμματα. Ακόμα και μετά τον θάνατό μου, θα με τιμούν, όπως δεν τιμήθηκε ποτέ κανείς άλλος. Είναι περίεργο που δεν γαληνεύω λοιπόν; Μετά τον θάνατο ποιός ξέρει τι θα με βρει; Σίγουρα πάντως όχι η ίδια πολυτέλεια που βιώνω τώρα. Μερικές φορές αισθάνομαι στον ύπνο μου  ένα ρίγος να με διαπερνά, νιώθω την οσμή της καμένης σάρκας, τα ουρλιαχτά των καιόμενων θυμάτων μου. Ένα ένα τα πρόσωπα τους περνάνε μπροστά από τα κλειστά μου μάτια, και όταν ξυπνάω, αναρωτιέμαι αν είμαι πράγματι τόσο μακάριος, όσο νομίζω, τυλιγμένος στο κουκούλι με τα ψέμματα που ο ίδιος έχω πλέξει... Αυτή η αμφιβολία βέβαια κρατάει πολύ λίγο. Έχω όσα δεν έχει κανείς άλλος, πώς να μην είμαι μακάριος...;"


Αυτό ήταν. Δεν έχω τίποτα άλλο να γράψω. Η πένα πέφτει από τα χέρια μου, με ένα σιγανό 'κλάκ' πάνω στο τραπέζι... Ξαναδιαβάζω τι έγραψα. Μια τελευταία ανεπίσημη εξομολόγηση πριν τον Θάνατο... Αυτά που γράφτηκαν είναι πολύ επικίνδυνα. Δεν προορίζονται για τα μάτια άλλου... 


Έχει περάσει η ώρα, και το κερί κοντεύει να σβήσει πια... Με έναν αναστεναγμό, σιγά σιγά το χέρι μου απλώνεται προς το χειρόγραφό μου, ακόμα πιο σιγά, ευλαβικά σχεδόν, το μεταφέρει λίγα εκατοστά πάνω από την θερμή κίτρινη φλόγα του κεριού... Ένας στιγμιαίος δισταγμός... Ο καρπός μου λυγίζει, ανεπαίσθητα, αλλά αρκετά για την φλόγα, που γραπώνει, την άκρη της σελίδας....


Βλέπω σαν υπνωτισμένος, την φωτιά να κατατρώει σιγά σιγά το χαρτί και τα λόγια μου... Μένω εκεί μέχρι που η εξομολόγησή μου, δεν είναι πάρα μια στοίβα από στάχτες στο πάτωμα της κάμαράς μου.


Αυτά που έιχαν γραφτεί δεν προορίζονταν για τα μάτια άλλων... 


Με έναν τελευταίο αναστεναγμό, σηκώνομαι απ'την καρέκλα μου, και ξαπλώνω στο κρεβάτι, τα κόκκαλά μου, το σώμα μου, τα πάντα πονάνε... Ξάπλωμένος, αισθάνομαι το κρύο της κάμαρας πιο έντονο από πριν... Βυθίζομαι στον ύπνο, και ξέρω πώς αυτή την φόρα δεν θα ξυπνήσω για να δω το φως του επόμενου πρωινού... Καθώς το σκοτάδι με τυλίγει, μια μυρωδιά με γεμίζει. Είναι άραγε το καμμένο χαρτί; Αν ναι, τότε γιατί μου θυμίζει καμένη σάρκα; Και ο άνεμος; Πότε άρχισε να ουρλιάζει τόσο... Ανθρώπινα; Με τόση αγωνία; Πίσω απ΄τα κλειστά μου μάτια εισβάλλουν ανθρώπινα πρόσωπα,  άγνωστα, και ταυτόχρονα τόσο περίεργα οικεία... Παραμορφωμένα, από τον πόνο και τις φλόγες... Σκαμμένα....


Πέρνω μια όσο πιο μακάρια έκφραση μπορώ... Δεν κάνει να χαλάσω το παραμύθι τώρα...

Αλίμονο, ακόμα και στον Θάνατο, με μια Μάσκα πάω....

~ΤΕΛΟΣ~

"My plans unfold
these truths I've sold

From God I'm sent

or so I'm told..."

Johnny Hollow~Rasputin

 Απ'αυτό το τραγούδι μου ήρθε ή όλη ιδέα για τα Apologiae... Το παραθέτω λοιπόν!
Καλή σας Μέρα (γιατί μέχρι να το τελειώσω, ξημέρωσε! :P )