Forme of Curry...

Πώς καταλαβαίνεις πως η Geekίασή σου έχει αρχίσει να αγγίζει ανησυχητικά επίπεδα:
1. Ψάχνεις στο Internet μεσαιωνικές μαγειρικές συνταγές
2. Η Έρευνα έχει αποτέλεσμα! *gasps*
3. Προσπαθείς να βρεις το εν λόγω έγγραφο σε ψηφιακή μορφή για να το κατεβάσεις!
4. Το κατεβάζεις και ας είναι στα Μέσα Άγγλικά.
5. Σκέφτεσαι πως πρέπει να βρεις ένα γλωσσάρι Μεσαιωνικών Αγγλικών για να καταλάβεις επιτέλους τι διάολο λέει εκεί μέσα (ουφ! Το έγγραφο έχει μέσα γλωσσάρι)!
6. Σκέφτεσαι πως όταν κατέβεις Ρόδο, πρέπει να φέρεις πάνω τα Oxford λεξικά σου, γιατί απλούστατα, ακόμα και η εξήγηση του γλωσσάριου, θέλει εξήγηση...
... και τέλος... 
7. ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΑΙ ΓΙΑΤΙ ΜΠΗΚΕΣ ΚΑΝ ΣΤΟΝ ΚΟΠΟ! ΕΔΩ ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΦΤΙΑΧΝΕΙΣ ΜΑΚΑΡΟΝΑΔΑ! ΣΙΓΑ ΜΗΝ ΚΑΤΣΕΙΣ ΝΑ ΦΤΙΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΟΥ 12ΟΥ ΑΙΩΝΑ!!!!!! 

Γιατί κάνω τέτοια ανάρτηση εγώ; Γιατί βαριέμαι την ζωή μου και με έχω κατατρομάξει με τις παραξενιές μου... Αυτά μέχρι να σκεφτώ τίποτε πιο έξυπνο να ανεβάσω... 
Χαιρετώ σας!

Let it snow, let it snow... (πολύ πρωτότυπος τίτλος)

 Επιτέλους καταλάβαμε λίγο χειμώνα! Η θερμοκρασία έπεσε αισθητά, ο χριστουγεννιάτικος διάκοσμος αρχίζει να φαίνεται εντός τόπου και χρόνου, και επιτέλους θα φορέσω και το παλτό μου (είχα αρχίσει να απελπίζομαι! Άδικα το αγόρασα δηλαδή;)! Έτσι λοιπόν, να μαι σήμερα κατά τις τρείς τα ξημερώματα, να φοράω τις ζεστές πιτζαμούλες μου και να ετοιμάζομαι να πάω στο κρεβατάκι μου... Μέχρι που ρίχνω μια ματιά απ' το παράθυρό μου...  Εκεί, στο φως της λάμπας του δρόμου στροβιλιζόταν... Χιόνι είναι αυτό; Πρώτη φορά στην ζωή μου βλέπω χιόνι (αναμενόμενο όταν μένεις σε νησί στο Νότιο Ανατολικό Αιγαίο όλη σου την ζωή)...
 Αλλαγή σχεδίου. Διπλό πουλόβερ; Check. Κασκόλ; Check. Σκουφάκι; Check. Ζεστό παντελόνι και το ΠΑΛΤΌ μου; Check! Αντίο πιτζαμούλες προς το παρόν! Γάντια, κινητό, ακουστικά, και κλειδιά και έξω από την πόρτα! Χαμογελάω καθώς θυμάμαι την αντίδραση της Φωτεινής από το msn... "Eisai treliiiiiiiiiii??????". Ίσως και να είμαι! Αλλά, τι πιο ωραίο από μια βόλτα στην κοιμισμένη πόλη, μόνο παρέα  με το χιόνι και την μουσική; Μήπως αυτές οι ξαφνικές αποφάσεις, αυτές οι μικρές τρέλες, δεν είναι και αυτά που θα μείνουν στο τέλος; Τι και αν κατά πάσα πιθανότητα αύριο μεθαύριο θα είμαι πουντιασμένη;  Εγώ χάρηκα την βόλτα μου! Είναι όμορφο συναίσθημα, αυτή η ελευθερία που νιώθεις... Ίσως κάποιοι να λένε πως είμαι περίεργη, αλλά τι να πω; Εγώ γύρισα σπίτι χαμογελαστή... 

Ω, ναι... C'est moi! (και τώρα με αυτό το τελευταίο το έκανα το post να θυμίζει διαφήμιση από από άρωμα... Τι να πει κανείς... :P)




EDIT: Τελικά, μετά απ' αυτή την εξόρμησή μου, πέρασα όλες τις διακοπές των Χριστουγέννων κρεβατωμένη με οξεία λαρυγγίτιδα, αγκαλιά με αντιβιοτικά και αντιφλεγμονώδη... Είμαι psycho που ακόμα και έτσι, μια τέτοια βολτούλα θα την επαναλάμβανα ευχαρίστως;;;;

Take Time to Appreciate Life...

Δεν έχω να γράψω κάτι ιδιαίτερο αυτή την φορά. Κανένα μακρύ κείμενο, και καμιά αλληγορία. Απλά δυο λόγια....
Μην μπορώντας να κοιμηθώ, καθόμουν στο σκοτάδι, και τριγυρνούσα σε διάφορα, τυχαία forum. Το μάτι μου πέφτει σε ένα θέμα με τίτλο 'Τι θα ζητούσατε για τα χριστούγεννα;'. Μπήκα μέσα να διαβάσω. Άλλοι ήθελαν διάφορα gadgets, άλλοι ακριβά ρούχα και προιόντα φίρμες, άλλοι βιβλία, άλλοι συλλεκτίκα αντικείμενα από ταίνιες... Έβλεπα όλες αυτές τις ευχές με ήπιο ενδιαφέρον, μέχρι που το μάτι μου επέσε σε μια απάντηση. Ήταν μικρή, ανάμεσα σε όλες αυτες τις λίστες με δώρα, εύκολα θα μπορούσε να 'χαθεί'. Μια πρόταση μόνο: 'I wish to live though my cancer.'
Δεν έκατσα να διαβάσω τίποτα παραπάνω. Δεν ξέρω αν αυτός-ή που απάντησε ήταν ειλικρινής, ή αν απλά κάποιος-α που ήθελε να τραβήξει την προσοχή, όπως και να χει πάντως την προσoχή μου την τράβηξε. Προσγειώθηκα. Έχω χάσει αγαπημένο πρόσωπο από καρκίνο, και ξέρω πολύ καλά, πόσο ψυχοφθόρα και άσχημη είναι η κατάσταση και για τον ασθενή, και για τους κοντινούς του ανθρώπους. Μετά σκέφτομαι πως επικεντρονώμαστε τόσες φορές σε πράγματα ανούσια, εξεζητημένα, υλικά, και ξεχνάμε να εκτιμήσουμε τα απλά πράγματα στην ζωή... Είναι πράγματα απλά, που τα θεωρούμε δεδομένα, όπως το σπίτι στο οποίο ζούμε, το φαγητό, τα αγαπημένα μας πρόσωπα, διάολε, η ίδια η υγεία μας, τα οποία άλλοι τα στερούνται! Όλο γκρινιάζουμε, και γκρινιάζουμε, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, και είμαστε ουσιαστικά τυφλοί, δν βλέπουμε πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε ό,τι έχουμε...
Αφιερώστε λίγο χρόνο και εκτιμήστε την ζωή σας λοιπόν...
Καλή σας Μέρα!
(ΥΓ. Και σχετικά με τον άνθρώπο που έγραψε αυτή την απάντηση σε εκείνο το forum: Πραγματικά, εύχομαι να σου πάνε όλα καλά!)

Το Σύνδρομο του Captain Hook.

"Tικ - Τοκ, Τικ - Τοκ, Τικ- Τοκ..."
 Ο Ήχος που πρωτακούσαμε όλοι μας με το που ήρθαμε στον κόσμο. Ο ήχος που θα μας ανοίξει την πόρτα στο σκοτάδι του θανάτου. Κοφτός. Αμείλικτος. Ασταμάτητος. Πάντα εκεί, για να μας περιγελά. Πάντα εκεί για να μας υπενθυμίζει πράγματα...
 "Τικ- Τοκ, Τικ - Τοκ..."
 Ένας απλός ήχος θα έλεγε κανείς, μια συχνότητα, τίποτα περισσότερο από ένα ερέθισμα του ακουστικού νεύρου...
Γιατί το κάνω θέμα τότε;
 Επιτρέψτε μου να σας οδηγήσω μακριά, στις χίμαιρες των παιδικών μας χρόνων. Στο άπιαστο όνειρο κάθε παιδιού. Στην Χώρα του Ποτέ. Δεν θα σταθώ αυτή την στιγμή στο Αιώνιο Παιδί, ή στα Χαμένα Αγόρια, ούτε στους Ινδιάνους, ούτε και στις Γοργόνες. Δεν με απασχολούν για την ώρα. Αντιθέτως, αφήστε με να κατευθύνω το βλέμμα σας Αντι-ήρωα της παραμυθοχώρας. Τον γνωρίζεται πιστεύω όλοι σας....
 Ο Κάπτεν Χουκ...
 Πάντα μου άρεσαν οι Αντι-ήρωες, είναι τόσο πιο σύνθετοι από τους ήρωες, μας μοιάζουν πιο πολύ... Αλήθεια, έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί θαυμάζουμε τόσο πολύ τους ήρωες; Ίσως γιατί δεν θα καταφέρουμε ποτέ μας να γίνουμε σαν και αυτούς...
 Ιδού λοιπόν ο καπετάνιος μας: Ενήλικος, καλλιεργημένος, πορωμένος με το "ιπποτικό ιδεώδες" και την "καλή διαγωγή", πειρατής αδίστακτος, εγκλωβισμένος σε μια σουρεαλιστική χώρα,  με μια ανθυγιεινή ψύχωση... Να καταστρέψει ένα μικρό παιδί. Ο μοναδικός του φόβος; Ένα ρολόι και ένας κροκόδειλος. Ένα ρολόι στην κοιλιά ενός κροκόδειλου που τον καταδιώκει...
  Τελικά έχουμε περισσότερα κοινά με αυτόν τον αντι-ήρωα από όσα οι ίδιοι θα παραδεχόμασταν... Μπορεί να μην ζούμε στην Χώρα του Ποτέ, μπορεί να μην είμαστε πειρατές, αλλά...
 "Τικ- Τοκ, Τικ - Τοκ..."
Κάποιες στιγμές αυτός ο ήχος μας προκαλεί εκνευρισμό, το ρολόι, μας τρομάζει. Αλήθεια είναι. Τι είναι αυτό που μας προκαλεί τέτοια αντίδραση; Ο Κροκόδειλος. Ο Κροκόδειλος που έρχεται για εμάς.   Δεν παραλογίζομαι, ο καθένας μας έχει τον προσωπικό του κροκόδειλο, δεν τον βλέπει, ούτε οι άλλοι τον γνωρίζουν, αλλά υπάρχει. Για τον καθένα μας έχει διαφορετική μορφή, όλους μας τρομάζει. Τι να είναι; Η Φθορά; Ο Θάνατος; Η Μοναξιά; Η Αποτυχία;
Ο,τι και να είναι, ο προσωπικός μας κροκόδειλος μας καταδιώκει, και εμείς προσπαθούμε να κρυφτούμε, να υποκριθούμε πως δεν υπάρχει, πως δεν θα μας βρει! Όχι εμάς... Εμείς θα του ξεφύγουμε! Ως ενός σημείου τα καταφέρνουμε κιόλας, να πείσουμε τον εαυτό μας για την δήθεν διαφυγή μας, μέχρι που ακούμε τον τρισκατάρατο ήχο του ρολογιού, και τότε ξέρουμε, πως δεν θα ξεφύγουμε ποτέ. Ο Κροκόδειλος μας πλησιάζει, με κάθε "τικ" μας εντοπίζει, και όταν φτάσει στο πρώτο ακόμα "τοκ" είναι ήδη πιο κοντά μας, έτοιμος να μας αφανίσει...
Κάποια στιγμή, ο χρόνος, αναπόφευκτα θα μας φέρει αντιμέτωπους με τους δικούς μας ΄φοβους, και διαφυγή δεν θα υπάρχει... Το ερώτημα είναι, θα κάτσουμε σαν γνήσιοι πειρατές, να πολεμήσουμε τον Κροκόδειλό μας, ή απλά θα τον αφήσουμε να μας αφανίσει;




Στο μεταξύ όμως, το ρολόι στην κοιλιά του διώκτη μας, συνεχίζει να χτυπάει...
"Τικ- Τοκ, Τικ - Τοκ..."





(Εικόνα από DeviantArt, το τραγουδάκι των Coldplay απλά φωνάζει πλέον Neverland!)

THE SONG OF THE WANDERING MONK

The wind brings the Silence.

The Wind brings loneliness and Death.

All that there was, will never be.

I've seen the Present and the Past.

I will see the Future, it will turn into Past.

*Wandering through Time,

Walking through the world,

I've seen what is Right and the Wrong.

Walking through the Unholy Lands,

I've gathered Wisdom with my bare hands*

The Wind Brings Solitude.

The Wind Brings Grief and Decay.

For my Sins here I shall pay…

I've seen Empires turn to Dust.

This is not the First, and won't be the last.

*Wandering through Time,

Walking through the world,

I've seen what is Right and the Wrong.

Walking through the Unholy Lands,

I've gathered Wisdom with my bare hands*

The Wind brings Agony.

The Wind Brings Mourning and Despair…

I have my Broken Winds to repair.

I see the World in a different light,

After the Centuries I'd been a Blind…

*Wandering through Time,

Walking through the world,

I've seen what is Right and the Wrong.

Walking through the Unholy Lands,

I've gathered Wisdom with my bare hands*

The Wind Brings Redemption.

The Wind Brings Salvation and Hope.

At last the sun is Rising,

Tied with a golden rope…

*Wandering through Time,

Walking through the world,

I've seen what is Right and the Wrong.

Walking through the Unholy Lands,

I've gathered Wisdom with my bare hands*

I must go now,

I see the Path of burning rays.

I will be Wandering till the End of Days…

*Wandering through Time,

Walking through the world,

I've seen what is Right and the Wrong.

Walking through the Unholy Lands,

I've gathered Wisdom with my bare hands*

"I'm bearing a curse. I shall not rest in Heaven,

And I shall not wither in Hell.

I sinned.

I will walk the earth,

Condemned to find the Truth,

And sing the Never Ending tale of the World's Paradox,

To those willing to listen…"

The Wandering Monk…

Αυτό είναι κάτι που έγραψα παλιά... Κάποιους από τους στίχους τους είχα ακούσει σε ένα περίεργο όνειρό μου, και είχα πει να το ολοκληρώσω.... Αύτο ανέβηκε γιατί τελευταία το έχω παραμελήσει το blog, και μέχρι να ξαναβρω την έμπνευσή μου, λέω να ανεβάζω μερικά παλιά τραγουδοποιήματα! Εικόνα απ'το Deviant Art!

Σχετικά με τις Εναέριες Πτήσεις...

"Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα απ' τις πτήσεις! Είσαι τόσο μακριά από τους Πάντες και τα Πάντα, και συνάμα τα βλέπεις και τα παρατηρείς όλα, σαν σε όνειρο!
Όμως Πάντοτε είναι αναγκαίες και οι τακτικές προσγειώσεις για ανεφοδιασμό και έλεγχο για βλάβες... 
Χωρίς αυτές, η προσγείωση θα είναι επώδυνη και για πάντα..." 

(είπε η Amaris όσο βασανιζόταν από αϋπνίες...)
Καλές Πτήσεις σε Όλους!!!

Μια που πλησιάζουν και εκλογές.....

Πάντα όταν το ακούω αυτό το τραγούδι, θυμάμαι προεκλογικό λόγο πολιτικού!
Τυχαίο;
Δεν νομίζω...
Απολαύστε!

Δεν είναι τίποτα.

Τρέχει ο χρόνος,
το νου σου διαβρώνει,
τα πάντα αλλάζει...
Μα τι να κάνεις;
Δεν είναι τίποτα...
Ο πόνος,
Η θλίψη,
Ο θάνατος,
όλα..
Θολή Φώτογραφία...
Μα τι να κάνεις;
Δεν είναι τίποτα...
Ο κόσμος λυπάται,
πεινάει,
φοβάται,
τολμάει,
και εσύ το αδιάφορος,
το παίζεις θεατής.
Μα τι να κάνεις;
Δεν είναι τίποτα...
Κάθε βράδυ οι τύψεις,
ατσάλινο δόρυ,
τρυπάν την ψυχή.
Και εσύ ιδρώνεις,
πονάς,
στριφογυρνάς,
και ρωτάς:

"...και αν..."

Μα ΔΕΝ τολμάς.
Και ΔΕΝ δρας.

Μα τι να κάνεις;
Δεν είναι τίποτα...
Δεν είναι ΤΊΠΟΤΑ....
 Γυρνάς απ' την άλλη και κοιμάσαι.
Δεν είναι τίποτα....

Η Άλωσις...

Ήρθαν στα τείχη,

αρματωμένοι με καλώδια και θαύματα.

Οι Πολιορκημένοι τυφλώθηκαν
από την λάμψη και τις υποσχέσεις.
Ω! Τα όπλα τους έλαμπαν σαν φωτιά στο Φως
και θάμπωναν!
Τόσο χρυσάφι! Τόσα πολύτιμα δώρα!
Όλος ο Κόσμος θα ήταν δικός τους!
Υπήρχαν και κάποιοι,
"κακοθελητές" τους λέγαν,
που φώναζαν πως τα δώρα ήταν επίχρυσα,
και σάπια κατά βάθος...
Άσ'τους να λένε,
δεν δέχονται τις αλλαγές!
Όλοι ήταν γραφικοί...
Οι Πολιορκητές μας μας δίνουν τον κόσμο!
Εξάλλου, ποιος να ξεχωρίσει τους σοφούς από τους γραφικούς;
Μα τούτοι εκεί έξω είναι θεοί!

Δες τις πανοπλίες τους,

πώς αστράφτει το πλαστικό και τα κυκλώματα!

Άκου τα λόγια τους!

Τι έκσταση σου προκαλούν!

Μα γιατί τους έχουμε να περιμένουν εκεί έξω;

Ανοίχτε τις Πύλες !

Προσκυνήστε τους!

...

Και οι Πύλες άνοιξαν,
και οι Γραφικοί έπεσαν στην Πύρα, 

και οι (Ελάχιστοι) σοφοί πήραν τα δώρα, 

και από το χρυσό επικάλυμμα τους,

έκαναν έργα τέχνης...

Η Πολιτεία αλώθηκε...

Και ζήσαν όλοι ευτυχισμένοι.
(ή έτσι νόμιζαν...)

Scarlet Dreams

Scarlet Dreams

Who are you?

Dead hands moving my cards for Years.

Others playing my own game.

For years, I'd been wandering in Dead Lands.

Rotten Swamps…

Imprisoned by my own Saints.

Redeem me from my Despair,

And give me a reason to exist.

Let my Soul wander free in the crystal air.

Give me 1 chance,

1 fulfilled dream…

Release me from this prison of my mind,

From this wasteland of my thoughts.

My soul was kept in a coffin for centuries now.

Deep Underground…

*Give a chance to live

Give me a chance to Dream*

I'm but a Pawn in the greatest game!

Offer me one final move,

Before my Curtain Falls…

*Give a chance to live

Give me a chance to Dream*

Look at the Sun,

The Scarlet Heavens!

A massacre of the Lost Souls.

10.000 victims of the Unjust

Victims of the Wooden Gods.

Red Streams of Hypocrisy drowning what is Pure…

Scarlet are the Lost Dreams dyed,

From the hands of the Unjust.

Oh, Heavens save me!

*Give a chance to live

Give me a chance to Dream*

THE END

Συμφωνία με τον Διάβολο

 "... Γιατί με κοιτάς έκπληκτος λοιπόν; Ήξερες πως κάποια στιγμή θα ερχόμουν και για εσένα! Όχι, όχι! Μην τ' αρνείσαι. Απλώς με κουράζεις έτσι! Παραδέξου το. Κάπου ενδόμυχα, στις πιο σκοτεινές και διεστραμμένες γωνιές της Ψυχής σου, φώναζες το όνομά μου. Ικέτευες να εμφανιστώ, και μετά παραμύθιαζες τον εαυτό σου, τάχα μου για την αγνότητα της ψυχής σου με προσευχές και νηστεία! Τι υποκρισία... Αλλά όλοι ίδιοι είστε!

  Ναι, ναι, ξέρω τι λέω καλέ μου θνητέ. Εγώ, βλέπεις, έχω προαιώνια ύπαρξη! Έχω υπάρξει μάρτυρας ΧΙΛΙΕΤΙΏΝ ολόκληρων ανθρώπινου πολιτίσμου. Ακούω τις ψυχές σας, τόσο καιρό, τόσο καθαρά, λες και είναι η ψυχή πού δεν έχω εγώ, και ξέρεις τι φωνάζουν; Βέβαια ξέρεις. Αλλιώς δεν θα ήμουν εδώ στο κάτω κάτω. Το Όνομά μου φωνάζουν απελπισμένες να τις ακούσω.
 Έτσι είναι. Αφού ξέρουν την δύναμή μου. Μπορώ να τους δώσω τα πάντα, τόσο, μα τόσο εύκολα. Όλοι θέλετε κάτι παραπάνω από αυτό που ήδη έχετε στην ζωή σας. Πλούτη; Δόξα; Γνώσεις; Ομορφιά; Έρωτα; Όλα μπορώ να σας τα δώσω, χωρίς να προσπαθήσετε καν!
  Για πες μου όμως εσύ, τι θες; 'Ο,τι και να είναι, θα σου το χαρίσω και με το παραπάνω. Με αντάλλαγμα βέβαια... Δεν ξαφνιάζεσαι, ε; Καλώς. Πάνω απ'όλα είμαι έμπορος βλέπεις, μικρέ μου φίλε! Εγώ είμαι αυτός που σας δίδαξε την τέχνη του εμπορίου στο κάτω κάτω. Κάθε αγαθό έχει και το αντίτιμό του. Αλλά μην ανησυχείς! Δεν ζητάω τίποτα το τρομερό από εσένα. Θα πάρεις ό,τι θέλεις από εμένα, πράγματα που δεν μπορείς ούτε να ονειρευτείς, και τι θα μου δώσεις; Είναι τόσο απλό που θα γελάσεις...

    Την Ψυχή Σου Θέλω...

 Όχι, μην το σκέφτεσαι καν! Η Ψυχή είναι τόσο, μα τόσο υπερτιμημένη... Τι να την κάνεις όταν έχεις όλα όσα πάντα ονειρευόσουν; Να σου πω κάτι που μάλλον δεν έχεις αναλογιστεί ποτέ σου. Η Ψύχη σου είναι το εμπόδιο στις πιο σκοτεινές, πιο γλυκιές και πιο απαγορευμένες φιλοδοξίες σου. Πόσες φορές δεν έχεις κάνει κάτι επειδή "δεν σου πήγαινε η καρδιά να το κάνεις"; Ξέρεις πολύ καλά πως η καρδιά σου δεν σε εμποδίζει σε τίποτε...  Ένας απλός μυς είναι... Αλλά είσαι δειλός για να παραδεχθείς πως η Ψυχή σου είναι το εμπόδιο... Έτσι την μετονομάζεις υποσυνείδητα σε καρδιά...
  Σου το λέω λοιπόν και σου το υπογράφω, Εγώ ο ίδιος: ο Διάβολος, ο Βελζεβούλης,  ο Σαμαήλ, ο Εωσφόρος, ή όπως αλλιώς με ξέρεις, εγώ, λοιπόν, σου το υπογράφω πως η Ψυχή δεν είναι παρά επινόηση του Θεού σου για να σε ελέγχει! Για να σε κάνει υποχείριό του, και να μην δεις την αλήθεια, να μην συνειδητοποιήσεις ποτέ σου, το εύρος των δυνάμεών σου!
  Σκέψου λίγο. Όλα αυτά τα άτομα που ζηλεύεις και θαυμάζεις. Αυτά που ασκούν δύναμη και επιρροή στους άλλους. Αυτά τα άτομα, που λες πως έχουν τα πάντα και τίποτα δεν τους λείπει χρήματα, γοητεία, επιρροή, δύναμη... Είναι ευλογημένοι από τον Θεό τους, λες, και τους ζηλεύεις, αλλά κάνεις λάθος! Ευλογημένοι από Εμένα είναι! Κατάλαβαν τι εμπόδιο είναι η Ψυχή τους και μου την έδωσαν μετά χαράς όταν ήρθα για αυτούς, και τώρα δες τους! Έχουν φτάσει στα ύψη! Έχουν  γίνει μικροί θεοί, γιατί κατάλαβαν ποια είναι η αλήθεια : Χωρίς την Ψυχή σου είσαι Ελεύθερος. Μ'ακούς; Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ο Σ!
 Αχ, γλυκειά λέξη η ελευθερία, και ακόμα πιο γλυκεια η αλήθεια που κρύβεται πίσω από τα γράμματά της... Αυτό λοιπόν σου προσφέρω εγώ τόσο απλόχερα, μαζί με τόσα άλλα καλά! Πες μου λοιπόν, μικρέ μου Φαούστε, ή όπως αλλιώς σε λένε. Τι είναι αυτό που επιθυμείς; Θα είναι σύντομα δικό σου! Ο,τι δεν σου προσέφερε ποτέ ο Θεός, σου το χαρίζει ο Διάβολος! Μίλα λοιπόν! Δεν έχω πολύ χρόνο στην διάθεση μου, αγαπητέ μου.... Με περιμένουν και άλλες Ψυχές απόψε! Άδραξε την Ευκαιρία, που σου δίνω, και απόκτησε ότι ποθείς. Γνώρισε την υτυχά χωρίς κόπο...! Το αντίτιμο είναι μικρό... Αμελητέο....
 Αμελητέο...."

EDIT: Είναι ανησυχητικό, όταν οι περισσότεροι βρίσκουν το Blog μου από google search για το "πως θα κανω συμφωνια με το διαβολο?"....;;;; Εγώ πάντως το βρίσκω υπερβολικά διασκεδαστικό!

Confiteor

"Confiteor Deo Omnipotenti,
Quia Peccavi nimis,
Cogitatione,
Verbo et Opera..."

"Ομολογώ στον Παντοδύναμο Θεό,
Πως έχω αμαρτήσει,
Με την Σκέψη,
Τον Λόγο και τς Πράξεις..."


Δεν πιστεύω στον Θεό, με τον συμβατικό τρόπο, δεν πηγαίνω σε εκκλησίες, και αν και πιστεύω στην ύπαρξη μιας ανώτερης δύναμης, έχω επιλέξει να μην της δίνω όνομα...
Παρ'όλα αυτά, ο ψαλμός αυτός, όταν τον διάβασα, μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση... Δεν έχει να κάνει με την εξομολόγηση στον θεό μιας αμαρτίας, όσο με την εξομολόγηση αυτής, στον ίδιο σου τον εαυτό...
Έτσι και εγώ, έχω αμαρτήσει, έτσι και εσύ, που διαβάζεις τώρα...
Και όταν μιλάω για αμαρτία, δεν αναφέρομαι στην βιβλική της έννοια. Αποβάλλω απο αυτήν κάθε ιχνος θρησκευτικού ή δογματικού υπόβαθρου και την παρουσιάζω με την καθαρή σημασία της.
Ξεστράτισμα.
Λάθος.
Αποτυχία.
Ύπ'αυτή την έννοια δεν γνωρίζω αν είμαι καλή ή όχι... Το να ισχυριστώ κάτι τετοιο θα είναι άκρως αλαζονικό, και λάθος από μόνο του. Εγώ μπορώ απλά να εικάζω.
Οι άλλοι και ο Χρόνος είναι αυτοί που θα κρίνουν τελικά... Σίγουρα έχω αμαρτήσει... Στο κάτω κάτω ανθρωπος είμαι, τα λάθη είναι στην φύση του ανθρώπου...
Αλλά απ'την άλλη, τι είναι λάθος και τι σωστο; Πώς μπορούμε να κρίνουμε; Η ηθική για εμένα είναι μια πολύ υποκειμενική έννοια...

Εγώ το έχω το πρόβλημα ή όλοι οι άλλοι;

Όπως είπα, εγώ έχω το πρόβλημα ή όλοι οι άλλοι; Πιθανότατα εγώ, δεδομένου του έχω την τάση να ξεμένω στο παρελθόν! Να'μαι λοιπόν καθισμένη Σε ένα μπαράκι να ακούω τα τελευταία χιτάκια του κλαμπ και όχι μόνο (γαμώ τους Βέγκας! Πραγματικά δν τους μπορώ), με παλιούς και νέους φίλους, και να παρατηρώ τον κόσμο γύρω μου... Κάθονται όλοι, σκορπισμένοι σε παρεούλες, ψιλολικνίζονται στην μουσική, και ανταλλασουν καμια δυό κουβεντούλες... Δεν συγκινούμαι. Δεν υπάρχει κανένας αυθεντικός ενθουσιασμός, απ'αυτούς που είναι μεταδοτικοι, και ξεσηκώνουν και εσένα. Αναρωτιέμαι τώρα εγώ: ζουν πραγματικά; Διασκεδάζουν; Ή απλά αυτή είναι η ιδέα που τους έχει επιβληθεί από παντού για την έννοια της διασκέδασης; Η κοινωνία μας, οι επιρροές που μας ασκεί, ως ενός σημείου μας επιβάλλει κάποιες σταθερές... Διασκέδαση= κλάμπ λόγου χάρη... Δεν ξέρω πιθανότατα εγώ να έχω το πρόβλημα, αλλά αύτος ο τρόπος διασκέδασης ουδέποτε με συνεπαιρνε... Είναι... Υπερβολικά τυποποιημένος θα έλεγα... Και εγώ βασίζω την διασκέδαση σε μια καλή επικοινωνία με τον άλλο, κάτι που απλά δεν μπορει να επιτευχθεί έτσι... Έτσι αναρωτιέμαι, ζουν; Γυρνάνε σπίτι και αισθάνονται γεμάτοι; Ή απλά είναι για αυτούς ένα και το αυτό;
Ας αλλάξω όμως λίγο θέμα. Με βλέπω με τους φίλους μου, και όσο μας βλέπω συνειδητοποιώ ποοοόσο έχουν περάσει τα χρόνια. Έχουμε αλλάξει όλοι απίστευτα. Από κάθε άποψη! Ακόμα τους λατρεύω, αλλά αισθάνομαι πως αρχίζουμε να απομακρυνόμαστε... Δεν μιλάω φυσικά με την κυριολεκτική έννοια της λέξης! Αλλά με την πιο εσωτερική έννοια, δεν υπάρχει το ίδιο δέσιμο που υπήρχε παλιά... Δν ξέρω πως να το πω αλλά ας πούμε πως υποσυνείδητα νιώθω πως κάτι δεν είναι σωστό... Κάτι λείπει... Δεν μου αρέσει αυτό... Τα vibes έχουν αλλάξει... Όπως είπα παραπάνω κατά πάσα πιθανότητα είναι δικό μου το πρόβλημα, που δεν μπορώ να δεχτώ τις αλλαγές που επιφέρει ο χρόνος, αλλά έχω την αίσθηση πως χάνουμε σταδιακά την ταυτότητά μας, αλλοτριωνόμαστε, και γινόμαστε μια από τα ίδια... Χμμμ... Η μουσική και το πληκτρολόγιο του κινιτού δεν με βοηθάνε καθόλου στο να γράψω κάτι με ειρμό, αλλά απλά ήθελα να γράψω κάποιους προβληματισμους μου...
Τέλος πάντων σταματάω το παραλλήριμα πρίξιμο πριν με πάρουν με τις λεμονόκουπες οι ελάχιστοι αναγνώστες μου :-P! Άντε καληνύχτες λοιπόν!

The Eternal

The Eternal
Frozen in time 2 figures embraced.
The Night and the Day.
Decades and Centuries passed without a trace.
Can't you hear my Heart?
I'm frozen,
You've welcomed the White Oblivion.
The Stars are shining above the vastness of Time…
The Great Ocean of Memory is calling my name.
Can't you hear me crying?
*The Silence is like a knife,
And I welcome the night…
2 souls dancing the Eternal Dance…
Yet we are apart!
10 million years of loneliness,
And I'm still waiting for you…*
A distorted visage, and a Frozen heart.
Shards of a love that will never exist.
A sharp pain that shall never cease…
Can't you see my tears?
A wish for salvation.
I wish you would return…
The Spring turns to winter,
The Centuries pass.
The Hesperus gleams above a Tragedy.
Can't you feel the Eternity approaching?

Ένα από τα παλιάάά μου τραγούδια (?)! Τότε που έγραφα στα αγγλικά! Είπα αφού τα έχω που τα έχω, να τα ανεβάζω που και που! Μέχρι να μου ρθει η επιφοίτηση και γράψω τίποτα καινούριο τουλάχιστον! :P

Καταραμένες Αυπνίες... (Ή αλλιώς, εγώ που καίω εγκεφαλικά κύτταρα!)

I write like
Mary Shelley

I Write Like by Mémoires, Mac journal software. Analyze your writing!

Είμαι παντελώς άχρηστη με αυτά τα badge-σκατουλάκια, αλλά ελπίζω να εμφανιστει. Με άλλα λόγια; Εγώ, προσπαθώντας να σκοτώσω την ώρα μου, έπεσα πάνω σε ένα σάιτ, που ανέβαζες ένα αγγλόφωνο κείμενό σου, και ανέλυε το συγγραφικό σου στιλ, και εβγαζε με ποιού συγγραφέα μοιάζει. Ευτυχώς, είχα ένα αγγλόφωνο τραγουδοποίημα μου απο παλίά, ανεβασμένο σε ένα άλλο σάιτ (το "scarlet dreams" note to self: να το ανεβάσω και εδώ κάποια στιγμη), και το έκανα απλά 'αντιγραφή-επικόλληση' σε εκείνη την σελίδα... Τα αποτελέσματα ήταν κατ'εμέ μάλλον διασκεδαστικά.... Η γραφή μου, στ αγγλικά, μοιάζει με της Mary Shelley... Αυτή είναι μορφή φίλε! Που κολλάω εγώ με το αγγλικό που είναι δευτερη γλώσσα μου;;;
Όπως λέω, απείρως διασκεδαστικό... :P
Αν παλι έχει κάποια βάση ο συσχετισμός, θα πω απλά: ΑΥΤΆ ΕΙΝΑΊΙΙΙ!!!! Χαχαχαχαχα! :Ρ

Διαμάντια

Τα διαμάντια έχασαν την αξία τους.
Κείτωνται στους Δρομους,
βρώμικα στις λάσπες.
Αλλά ποιός να νοιαστεί;
Κοίτα γύρω σου!
Πού είναι οι Χρυσαφένιοι Πύργοι
και οι πλούσιες κοιλάδες;
Τσιμέντο, και γυαλί και μέταλλο σε κυκλώνει...
Τόσο παγωμένο, όσο οι καρδιές των φαντασμάτων,
που περνάν από δίπλα σου!
Άνοιξε τα μάτια σου!
Πού είναι οι Πρίγκηπες και οι όμορφες Κυράδες;
Δεν είν'ο καιρός τους...
Τα κόκκαλά τους σαπίζουν, αιώνες τώρα,
στους ανήλιαγους τάφους....
Είν'η εποχή των Τσαρλατάνων του Δρόμου,
με τα κούφια θαυματά τους.
Είν'η εποχή των Ιερόδουλων,
με την πλαστική ομορφιά τους....
Αφουγκράσου.
Ακούς κρυστάλινα γέλια;
Σπαρακτικούς θρήνους;
Αυτά ήταν παλιά...
Τώρα τα γέλια είναι ξύλινα.
Τα δάκρυα κροκοδείλεια...
Και τα Διαμάντια δεν έχουν πια αξία...
Κανείς δεν τα κοιτά...
Γιατί άλλωστε;
Αφού υπάρχουν άφθονες, οι φθηνες απομιμίσεις;


Κούφιοι καιροί...

Ταξιδιώτες.

"Φύγε μακρια, μικρέ μου ταξιδιώτη...
Πέτα μακρια...
Αυτός ο κόσμος, δεν είναι φτιαγμένος για μας...
Ώρα να βρούμε μια νεα Ιθάκη.
Τι να μας κάνει αυτός ο κόσμος,
ο φτιαγμένος από λάσπη;
Εμείς είμαστε τα παιδιά των αιθέρων.
Πάντα Ελεύθεροι, χωρίς συμβιβασμούς.
Μην σε πείθουν τα θελκτικά τους χαμόγελα.
Αν μείνεις, θα γίνεις σαν και αυτούς (από πέτρα).
Άνοιξε τα φτερά σου, μικρέ μου ταξιδιώτη...
Αφέσου στον Άνεμο...
Αυτός ξέρει...
Θα σε πάει σε έναν άλλο, πιο όμορφο κόσμο.
Αυτός ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για μας..."

Αφιερωμένο, σε μια πολύ αδικημένη ψυχή, και γενικά, σε όσους νιώθουν πως "αυτός ο κόσμος δεν είναι φτιαγμένος για μας..."

Don't take your Dreams to the Cemetery. VI

Τώρα ξέρεις. Κατάλαβες. Το γνωρίζω και το γνωρίζεις. Τα Φαντάσματα της Ζωής που Σου έλεγα... Υπάρχουν, και είναι τα Νεκρά Όνειρα. Αυτά που δολοφονείς εσύ, με το μυαλό και την αμέλειά σου. Είναι τα φαντάσματα που θα δημιουργήσεις εσυ, και θα το συνειδητοποιήσεις όταν θα είναι πια πολύ αργα... Δεν σου μιλάνε οι Νεκροί. Η Ψυχή σου, σου μιλάει! Αυτή σε ικετεύει! Μην αφήσεις ποτέ τα όνειρά σου ανεκπλήρωτα, γιατί έτσι θα γίνουν φαντάσματα... Μην τα πάρεις μαζί σου στο Νεκροταφείο, υλοποίησέ τα, και θα φυγεις με ικανοποιση, σαν το Ψαρά. Η Ζωή είναι απρόβλεπτη... Πάρε οσο περισσότερα μπορεί να σου προσφέρει... Αλλά, πάνω απ' όλα, μην δημιουργήσεις Φαντάσματα Ζωής...
Σε βλέπω. Κάθεσαι γονατιστός δεν σε νοιάζει που είσε μέσα στις λασπες, που η βροχή σε βρεχει και ο αέρας σε παγώνει... Κάθεσαι εκεί, γονατιστός, με το βλέμα σου να κοιτά παντού και πουθενά, αλλά κρυφά να ειναι στραμμένο στην ίδια σου την ψυχή... Περνάει πολλή ώρα που κάθεσαι έτσι... Η βροχή εξασθενεί και ο ανεμος κοπάζει... Τα σύννεφα διαλύονται και ο ήλιος βγαίνει πιο φωτεινός απο ποτε... Η Καταιγίδα τελείωσε.
Έλα. Πάρε το χέρι μου, και πάμε να φύγουμε. Τώρα κατάλαβες τι εννοώ. Δεν υπαρχει λόγος πια να βρίσκεσαι στο Νεκροταφείο των Ονείρων...
Έτσι φύγαμε... Περάσαμε την Πύλη του Θανάτου, και επιστρέψαμε στον κόσμό της Ζωής και των Υποσχέσεων.
Τέλος.

Memento Mori: Θυμήσου πως θα πεθάνεις.
Tempus Fugit: Ο Χρόνος πετά
Carpe Diem: Άδραξε την Μέρα.

(Όταν ημουν μικρή, και πήγαινα στο νησί μου στην Κάρπαθο τα καλοκαίρια, θυμάμαι πως οποτε πηγαινα στο κεφαλοχώρι, τα πηγάδια, περνούσα μπροστά απο μια έκθεση ζωγραφικής, και απ'εξω είχε κρεμμασμένο ενα μεγάλο πανί, πανω στο οποίο ηταν ζωγραφισμένη μια γυναίκα με με φτερα αγγέλου, και ματωμενο σπαθι. Ήταν μέσα σε κατι σαν κατακόμβη, και στα ποδια της βρισκόταν ενα σκοτωμένο φιδι. Δίπλα στν αγγελο εγραφε με κοκκινα γραμματα ''Don't take your Dreams to the Cemetary". Αυτή η εικόνα μου είχε μεινει στο μυαλό, και ετσι, σήμερα που την ξαναθυμηθηκα αποφασισα να γραψω αυτό το.... Διήγημα? Πραγματικά, επροκειτώ για brainstorm... Δεν έκατσα καν να το σκεφτώ. Το πέρασα αμέσώς απο το μυαλό μου στο ιστολόγιο μεσω του κινητου! )

Don't take your Dreams to the Cemetery V

Πλησιάζω τον ταφο από τον οποίο μιλάει το κοριτσάκι. Πάνω του είναι τοποθετημένα φθαρμένα υγρασιασμένα, βρώμικα παιγνίδια. Και ένα μουσικό κουτί... Το κουρντίζω και το αφήνω στην θέση του. Η γλυκιά κρυσταλινη μουσική απλώνεται στην ατμόσφαιρα. Χλωμιάζεις ακομα περισσότερο. Αυτή η μελωδία είναι φτιαγμένη για να νανουριζει τα παιδιά, σε ζεστα δωματια, και να ποτίζει τα όνειρά τους. Όχι, για να τα νανουριζει, στο κρυο του νεκροταφειου,στον αιώνιο υπνο τους, σ' αυτόν που δεν χωράνε όνειρα. Ο Αέρας εχει δυναμώσει. Δεν ψυθηρίζει πια απαλά στα αυτιά σου! Κάνει τα μαλλιά σου να μαστιγώνουν το προσωπό σου. Οι νεκροι πλέον δεν σου μιλάνε. Ουρλιάζουν! Θρηνούν! Αναρριγεις. Τους ακους να θρηνούν, και να σε παρακαλούν να τους ακουσεις! Έχεις ακόμα κλειστά τα ματια σου! Ακούς τις εικεσιες τους, τόσο δυνατά που Σε ξεκουφαίνουν! Σου μιλάνε σε αρχαια γλώσσα πια, νεκρή όπως και οι ίδιοι. Δεν βγαζεις νοημα απ' όσα λένε, ουρλιαζουν όλοι μαζί πλέον. Ο αέρας κοντεύει να σε παρασύρει. Τα δεντρα λυγίζου κατω από την βαναυση επίθεσή του...
Τότε, καταλαβαίνεις ψίγματα από τις κραυγές σου.
"MEMENTO MORI!"
"TEMPUS FUGIT."
"CARPE DIEM..."
Σου θυμίζουν πράγματα που επέλεξες να ξεχάσεις. Να αγνοήσεις, οπως και αυτοί πριν από εσένα.
Ενας κεραυνος πεφτει σε ενα δέντρο εκει κοντά, ο τρομακτικός του κρότος λες και θέλει να εμφασίσει και άλλο τις απελπισμένες κραυγές των νεκρών....
Ανοιγεις απότομα τα μάτια σου. Η βροχή αρχίζει να πέφτει ορμητικά. Το βλέπω στα μάτια σου. Κατάλαβες. Συνειδητοποίησες. Το φως μιας αστραπής, λουζει το σκηνικό με το απόκοσμο φως της, και σε εκεινα τα κλάσματα του δευτερολέπτου, γραφεται η τελευταία πράξη του δράματος. Βλέπεις; Το φως πώς ζωντανευει τις μορφες στις φωτογραφίες των ταφων; Τα ματια τους, ολα, ειναι στραμμένα πάνω σου. Σε κατηγορούν, που έκανες ίδια λάθη με αυτούς? Τους βλέπεις πως Σε κοιτάζουν; χοντρές σταγόνες της βροχής πεφτουν στο πρόσωπό σου, και κρυβουν τα δακρυα που κυλούν απ'τα μάτια σου.

Dont' take your Dreams to the Cemetery... IV

Χλώμιασες. Το κατωχειλη σου τρέμει ελαφρά... Καταλαβαίνεις τι σου έλεγα... Ο αέρας δυναμώνει... Η καταιγίδα πλησιάζει... Αλλά εσύ δεν έχεις ακόμα παρατηρήσει την αλλαγή του καιρού... Ακούς, επιτέλους, ακούς με ιερό δέος... Είναι μια φωνή λεπτή, αθώα, μια φωνή που δεν είχα ακούσει πριν...
Γεννήθηκε με τόσα όνειρα, λεει, πόση αθωότητα, ποση γλυκεια αφέλεια κουβαλάει αυτή η φωνή! Ζούσε την ζωή της λες και ήταν παραμύθι. Δεν ειχε γνωρίσει ακόμα την ασχημη πλευρά της ζωής... Ήθελε να κάνει τόσα πολλά... Ούτε η ίδια δεν ήξερε τι ήθελε! Αλλά δεν πρόλαβε τίποτα... Το παραμύθι της, ο κρυστάλινος, ευθραυστος κόσμος της καταστράφηκε ένα ηλιόλουστο μεσημερι, λεει, και η φωνή της σπάει, καθως διηγείται την δική της ιστορία, ήταν τόσο αθώα. Όταν σχολούσε απ το νήπειο και την πλησιασε ένας κύριος, και της είπε πως τον εστειλε η μαμά της για να την παει σπίτι, τον πιστεψε. Γιατι, αλλωστε να μην τον πιστεψει; Ήξερε πως οι κακοί είναι οι λύκοι και οι μαγισσες... Δεν ήξερε ομως πως οι λυκοι των παραμυθιών της εχουν ανθρώπινη μορφη... Όταν την βρήκαν, 4 μέρες μετά, ήταν κακοποιημένη και νεκρή σε έναν καδο, 12 χιλιόμετρα από το νήπειό της... Μια βδομάδα πριν είχε κλείσει τα 5... Έτσι, καταλήγει η φωνούλα, τελείωσε το παραμύθι μια για πάντα. Αλλα ακόμα δεν καταλαβαίνει γιατι; Γιατί δεν την άφησαν να ζήσει;

Don't take your Dreams to the Cemetery III

Αρχιτέκτονας ήθελε να γινει, αλλα ποιός εβρισκε δουλειά ως αρχιτέκτονας στην εποχή του; Αφού είχε δουλειά στρωμένη στην οικογενειακή επιχείρηση; Δεν ήταν εποχή για όνειρα ειπε στον εαυτό του... Άκου την θλίψη στην φωνή του καθώς σου μιλάει...
Άκου τώρα και τον άλλο, ναί, αυτον που κειτεται σε εκείνον τον φτωχό τάφο, κάτω απο το δέντρο. Δεν έζησε μέχρι τα βαθιά γεράματα, λέει, αλλά έφυγε γεμάτος ικανοποίηση. Φτώχός ήταν, αλλά δεν τον πείραζε. Ειχέ την γυναίκα και τα παιδιά του, που τα λατρευε, και τον λάτρευαν. Καλους φιλους που τον στήριζαν. Ναυτικός ήταν. Η θαλασσα ηταν η δευτερη αγαπη του μετα την γυναίκα τουν. Τελικά αυτή τον πήρε στο τέλος στα βάθη της αγκαλιάς της, αλλά δεν μετανιώνει για τις επιλογες του. Έζησε την ζωή του. Το μόνο που τον θλιβει λεει, ακου τον, ειναι που δεν προλαβε να δει τα παιδια του να μεγαλωνουν...
Γιατι σκοτεινιασε ετσι ξαφνικα το πρόσωπό σου; Μην μου πεις. Ξέρω. Ρητωρική η ερώτησή μου... Α! Ακου! Θελει και άλλος να σου μιλήσει! Αυτός, που ο τάφος του βρίσκεται εκεί στο βάθος! Ακούς; Ήταν πλούσιος λέει. Θα μπορούσε να έχει ό,τι επιθυμούσε στα πόδια του... Αλλά επέλεξε τις εφήμερες ανούσιες απολαύσεις, την οκνηρία και τον δρόμο της αυτοκαταστροφής... Ναρκωτικά. Ασε τις φιλοδοξίες και τα ονειρα για αλλη μέρα... Η ζωή ειναι μπροστά μου! Και βυθιζόταν σ'ενα ακόμα τοξικό ονειρο... Και αύριο μέρα είναι... Η ζωή είναι μεγάλη... Μια μέρα βρήκαν το άψυχο σώμα του, λέει με πικρία, στο δωμάτιο του, στο σπίτι του, μεσά στην χλιδή. Υπερβολική δοση αποφάνθηκε ο ιατροδικαστής. Ήταν μόλις εικοσιδυό. Ακούς την απελπισία στην φωνή του; Από τότε προσεύχεται να του διδόταν μια ακόμα ευκαιρία... Αλλά καμία απαντηση δεν περνει...

Don't take your Dreams to the Cemetery II.

.... Δεν καταλαβάινεις ακόμα... Ρωτας γιατί δεν σου εξηγώ λοιπόν. Ω, μα τα λόγια είναι ενίοτε περιττά... Κοίτα γύρω σου! Ακου! Δεν καταλαβαίνεις ακόμα... Τι να δεις και τι να ακούσεις ρωτάς... Δεν σε παρεξηγώ. Οι ανθρωποι εχουν το κακό συνήθειο να κοιτάνε αλλά να μην βλέπουν. Να ακούν αλλά να μην αφουγκράζονται. Οχι, δεν θα σε κρίνω, μιας και εγω εχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου ένοχο του ίδιου ακριβώς παραπτώματος...
Θα σε βοηθήσω λοιπόν.
Κοίτα γύρω σου.
Τους τάφους, κοίτα ομως! Μην ρίχνεις απλά φευγαλέες ματιές... Διαβασε τις επιγραφές στο κιτρινισμένο μάρμαρο... Αυτες οι πλάκες στεγάζουν από κάτω τους λείψανα ανθρώπων. Ανθρώπων σαν εμενα και εσένα... Δες τα ειδωλα τους, αποτυπωμένα αιωνίως στο ξεθωριασμένο φωτογραφικό χαρτί... Άλλοι οταν ήρθαν εδώ ήταν ήδη σε σεβάσμια ηλικία.... Άλλοι πάλι απελπιστικά νέοι... Άλλοι ήρθαν εδώ ευτυχισμένοι, και αλλοι βουτιγμένοι στην δυστυχία... Τόσες αντιθέσεις! Και όμως όλοι έχουν μια ιστορία να σου πούν... Την Ιστορία τους...
Βλέπω αρχίζεις να καταλαβαίνεις πού το πάω. Χαίρομαι! Οχι, όχι, σε παρακαλώ μην μπαίνεις στον κόπο να το αρνηθείς! Αρχίζεις να καταλαβαίνεις. Φαίνεται ξεκάθαρα στο βλέμμα σου!
Οι Νεκροί λοιπόν, έχουν ο καθένας απο μια ιστορία να σου πουν... Ακουσε τους! Οχι! Όχι, μην μου γυρνάς την πλάτη! Ακου με! Αν φύγεις τώρα, θα το μετανιώσεις αργά ή γρήγορα! Άκου τους!
Κλείσε τα μάτια σου... Δεν ακούς τίποτα; Συγκεντρώσου! Ακου τον ήχο του ανέμου καθώς περνάει απαλά ανάμεσα απ' τις ταφόπλακες. Άκου το ήσυχο θρόισμα από τα αγριόχορτα, και από τα κλαδία των κυπαρισιών... Είναι οι νεκροί, που σου λένε την ιστορία τους! Άκουσέ τους!
Ο Ένας, αυτός, που ο τάφος του βρίσκεται ακριβώς μπροστά σου, σου μιλαει. Λέει πως πέθανε σε πολύ μεγάλη ηλικία! Είχε όσα πλούτη θα μπορούσε να ονειρευτεί κανεις. Αλλά πολύ αργά συνειδητοποίησε πως η ζωή του ήταν κενή... Είχε πέσει με τα μουτρα στην δουλειά. Να πετύχει, να βγάλει χρήματα! Χρήματα... Αυτό ειναι το μονο που αξίζει στην κοινωνία μας. Αγάπη; Δεν εχω χρονο για ανοησίες! Έτσι έλεγε. Ο Χρόνος είναι χρήμα, και τετοια βασικά αισθήματα είναι σπατάλη χρονου. Ολη του η ζωή ενα γραφειο. Χαρτία. Αριθμοι. Συμβόλαια. Αρχιτέκτονας ήθελε να γίνει, αλλα

Don't take your Dreams to the Cemetery....

Ξέρεις τι λένε για τα Νεκροταφεία...
Έχει Φαντάσματα εκει, δεμένα για πάντα σε τούτη την γη... Καταδικασμένα αιωνίως να πλανιούνται μεταξυ φθοράς και αφθαρσίας, χωρίς καμία απολύτως ελπίδα λύτρωσης...
Γελάς; Σιγουρα τώρα με θεώρεις ανόητη, για να πιστεύω σε τετοια παραμύθια...
Ίσως, λεω ίσως, και να εχεις δίκιο. Δεν σε κατηγορώ. Ξέρω πως από την στιγμή που τα χείλη μου πρόφεραν την λέξη 'φαντάσματα', το μυαλό σου αμέσως πήγε στις υπόλευκες οπτασίες που έμαθες να αναγνωρίζεις ως φαντάσματα, απο τα διάφορα βιβλία και ταινίες...
Εγώ όμως δεν μιλάω για τα Φαντάσματα του Θανάτου τώρα. Έτσι και αλλιώς δεν ξέρω τι γίνεται με αυτά. Εγώ σου μιλάω για τα φαντάσματα της Ζωής.
Μπερδευτηκες;
Ευχαρίστως να σου εξηγήσω! Ας πάμε μια βόλτα! Έλα. Πάρε το χέρι μου, και θα σε οδηγήσω. Ο προορισμός μας;
Το Νεκροταφείο...
Είμαι σίγουρη πως δεν υπάρχει πιο ταιριαστό μερος για να συνεχίσουμε την κουβέντα μας...
Για να νιώσεις τι εννοώ... Δεν θα δώσώ όνομα στο Νεκροταφείο. Ειν απλά το Νεκροταφείο! Ξέρεις, πολλες φορες δεν χρειάζεται να δίνεις ονόματα στα πράγματα, το να ξέρεις την ουσία τους αρκεί.
Πού είχαμε μείνει; Α! Ναι... Πρέπει να σου εξηγήσω τι εννοώ... Έλα, ακολούθησέ με! Μπές στο Βασίλειο των Νεκρών και μην διστάζεις. Μην φοβάσαι, Νεκροι 'ζουν', δεν θα σε βλάψουν! Τους ζωντανούς να φοβάσαι! Αυτοί ειναι πιο δόλιοι απ'οποιοδήποτε φάντασμα έχεις ακουστά!
Μην φοβάσαι...
Τα Φαντασματά μου να σε διδαξουν θέλουν...
Κάπως έτσι περάσαμε τις σκουριασμένες πύλες του Νεκροταφείου.
Τώρα περπατάς δίπλα μου στους διαδρόμους, ανάμεσα στους χορταριασμενους τάφους... Αλλοι παλιοί και αλλοι καινούριοι, και αλλοι κενοί. Μια μαυρη τρύπα, να σε κοιταει, και να περιμενει τον επόμενό που θα φιλοξενίσει στην αδηφάγα χωμάτινη αγκαλιά της... Η ατμοσφαιρα παραξενα ησυχη και κατανυκτική... Ο ελαφρύς απογευματινος αέρας φέρνει την μυρωδία του θυμιάματος... Απο πάνω ο ουρανός ειναι χαμηλωμένος. Ανταριασμένος. Έρχεται μπουρίνι... Πραγματικά, δεν θα μπορούσα να διαλέξω καλύτερη στιγμή για να σου εξηγήσω. Τα πάντα συμμαχούν μαζί μου για να εντυπωθεί για πάντα η ουσία από τα λόγια μου στα βάθη της ψυχής σου...
Με λοξοκοιτάς. Πού το πάω αναρωτιέσαι...

Καλώς με Ορίζω....

Τα Καλωσορίσματα και τα άλλα Διαδικαστικά

Και κάπως έτσι, μετά άπο πιέσεις μια συγκεκριμένης θαμώνος του Blogger, πήρα την μεγάλη απόφαση να δημιουργήσω τον δικό μου Ιστότοπο... Το κάθε πότε θα Δημοσιεύω; Άγνωστον. Το τι θα δημοσιεύω;

Άγνωστον... Αλλά ελπίζω, να καταφέρω να κρατήσω ενα ενδιαφέρον blog... Μια Προειδοποίηση όμως, έχω την τάση να ειμαί καπώς... Ιδιόρυθμη να το πω; Εκκεντρική να το πω; Ό,τι θυμάμαι χαίρομαι;

Απλά για να γνωρίζει ο τύχων αναγνώστης σε περίπτωση που δει κάποια άξια εκτέλεσης στα 10 βήματα posts...

Δεν έχω τίποτα άλλο να πω για την ώρα, ίσως επείδη η νύστα έχει αρχίσει να μου θολώνει τον εγκέφαλο (ω! Άτιμη!), οπότε κλείνω κάπου εδώ αυτό το μαλλον ανιαρό post, και σας εύχομαι Καλή Νύχτα!