Υπεράνθρωπος

Σκαλίζοντας σαν όρνεο τα κουφάρια απ'τις νεκρές μνήμες, ξεθάβεις πράγματα που έκρυβες απ'τον ίδιο σου τον εαυτό....
 Ο Δαίμονας.
Ο Δαίμονας που σε ορίζει.
Που μιλάει μέσα σου.
Που προστάζει.
Που ρίχνει καυτή πίσσα στις φλέβες σου.
Ο Δαίμονας που είσαι Εσύ.
Που μισεί. 
Που κάνει τα σπλάχνα σου να κοχλάζουν, με την υγρή φωτιά της οργής. 
Περηφάνια.
Αλαζονεία.
Γιατί δεν είσαι άνθρωπος.
Πάντοτε αρνιόσουν την ανθρώπινη ύπαρξη ως κατώτερη. 
Ανούσια.
Μιαρή.
Αδύναμη.
Αδυναμία;
Κατάρα των πολλών. 
Αλλά εσύ δεν ανήκες ποτέ στους πολλούς, έτσι;
Όχι.
Ήσουν, είσαι, κάτι ανώτερο.
Δυνατό. 
Ψυχρό.
Αδιάβλητο.
Ένας Υπεράνθρωπος.
Ο Μαριονετίστας  και τα ανδρείκελα του.
Όλα, τα πάντα, όργανα για τη δική του ανέλιξη. 
Τα σχοινιά ήταν δικά σου για να τα τραβήξεις,
και οι μαριονέτες υποκλίνονταν στη μαεστρία σου.

Η Αρχή του Τέλους:
Το Παιχνίδι. 
Ανθρώπινο κατασκεύασμα, και άνθρωποι οι αντίπαλοι.
Πόθησες να το κερδίσεις.
Πόθος.
Ανθρώπινη αδυναμία.
Ένα σκαλί σπάει στο βάθρο...
Η Κάθοδος.
Όσο και να το αρνείσαι έφερες τον εαυτό σου, πρόσωπο με πρόσωπο με Αυτούς.
Έσκυψες. 
Δοκίμασες τον απαγορευμένο καρπό. 
Ο Δαίμονας σπαράζει όσο κυλιέσαι στο βούρκο σαν γουρούνι.
Αλλά δεν σε νοιάζει.
Το παιχνίδι θα το κερδίσεις, όπως και να έχει. 
Ακόμα και αν παίζεις σε άγνωστα ταμπλό.
Με άγνωστους κανόνες.
Τότε ήρθε και το τελειωτικό πλήγμα,
σαν ένα μεγάλο κύμα για να σε καταποντίσει.
Το παιχνίδι χάνεται και ποιοι κέρδισαν; 
Άνθρωποι.
Αδύναμα, αξιολύπητα πλασματάκια.
Ανάξια σεβασμού και προσοχής....
Ηττήθηκες κατά κράτος στον αγώνα που διψούσες πιο πολύ να κερδίσεις.
Έχασες το τρόπαιο που εποφθαλμιούσες πιο πολύ απ'όλα. 
Η Ήττα ξεγύμνωσε τα οστά από τη σάρκα.
Λύγισε τα γόνατα και τα έσπασε.
Σκόρπισε τα σπλάχνα στις λάσπες....
Έτσι λοιπόν, ο Υπεράνθρωπος κατέρρευσε,
αναδιπλώθηκε στα δυο θρηνώντας,
το αίμα μια λίμνη γύρω του σπαταλημένο,
και ο Δαίμονας, ντροπιασμένος, κρύφτηκε στις ακριβές του Σκιές.
Το τελευταίο του και πιο αγαπημένο καταφύγιο...

Απέτυχε.

Μια φράση ψέλλιζε μόνο, ξανά και ξανά, πυρετικά.
Σαν προσευχή ετοιμοθάνατου: 



"Είμαι Άνθρωπος. Πονάω."

Ναι! Επέστρεψα....  :)



"ΘΡΙΑΜΒΕΥΤΙΚΌ" EDIT ΑΠΌ ΤΟ ΜΈΛΛΟΝ (2014):
Και που λες, ξεσκονίζοντας το μπλογκ μετά από κάτι χρόνια, πέφτω πάνω σ'αυτή την ανάρτηση ~την οποία είχα ξεχάσει παντελώς~ και καταλήγω χτυπιέμαι στα πατώματα απ'το γέλιο.
Νταξει, βρε πουλάκι μου μεταέφηβο... Είσαι drama queen, και ευτυχώς που δεν γνώριζες και τον Πετράν τότε, γιατί θα την έκανες την ανάρτηση "CHAOS IS A LADDER"...
Όπως και να έχει, σας παραθέτω το επίσημο "χαλί" της ανάρτησης, από το μέλλον και φεύγω (while highly amused):

Enjoy (?)