Μπόγκαρτ.

Θυμάμαι ακόμα όταν διάβασα για πρώτη φορά το "Χάρι Πότερ και ο Αιχμάλωτος του Αζκαμπάν".

Ένας χειμώνας μισοξεχασμένος, βαμμένος στο γκρίζο και την βροχή, ο χειμώνας εκείνης της Τετάρτης Δημοτικού, υπήρξε το σύνορο ανάμεσα στον παιδικό κόσμο της αθωότητας και τον κόσμο των μεγάλων. 

Ήταν οι μέρες των διακοπών, κάπου μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, και το μικρό κορίτσι καθόταν σε εκείνον τον παλιό καναπέ, με τη μύτη χωμένη στο βιβλίο και πετούσε με μαγικά σκουπόξυλα πάνω απ'την βρετανική ύπαιθρο. Στο δίπλα δωμάτιο η αγαπημένη της θεία αργοπέθαινε, ο καρκίνος στον εγκέφαλο δεν είναι παίξε γέλασε... Η μυρουδιές από φάρμακα, αρρώστια, και χυμό πορτοκάλι εισέβαλαν στις αισθήσεις της, αλλά ήταν αποφασισμένη να τις αγνοήσει. Δεν ήταν εκεί. Ήταν στο Χόγκουαρτς στο κάτω κάτω, και αυτές οι μυρουδιές δεν είχαν καμιά θέση εκεί!

Σε αυτό το σκηνικό ήταν που διάβασα και για το Μπόγκαρτ... Εκείνο το μυστήριο πλάσμα, που ζει στα σκοτάδια, παίρνει την μορφή του χειρότερου φόβου σου και τρέφεται απ'αυτόν. Θυμάμαι να αναρωτιέμαι συνεπαρμένη, σε τι θα μεταμορφωνόταν το δικό μου Μπόγκαρτ και να μην μπορώ να καταλήξω σε κάτι συγκεκριμένο.

Κάποιο φάντασμα; Κάπου μέσα μου πίστευα πως δεν υπήρχαν. Το ίδιο και τα τέρατα.

Ο Θάνατος κάποιου αγαπημένου προσώπου; Το είχα ήδη ζήσει. Με άφησε ανεπηρέαστη. Ο Θάνατος είχε απομυθοποιηθεί στον νου μου. 

Τότε τι; Όσο και να έστυβα το μυαλό μου δεν έβρισκα κάτι που να φοβάμαι. Στο τέλος, με την αφέλεια που χαρακτηρίζει τις παιδικές εκείνες ηλικίες κατέληξα πως το Μπόγκαρτ μου θα ήταν μια αράχνη. Όπως ακριβώς και του Ρον.

11 χρόνια μετά, και εκείνο το μικρό κορίτσι δεν υπάρχει πια. Στην θέση του βρίσκεται μια εικοσάχρονη νέα γυναίκα. Πλέον ξέρω ποιο θα ήταν το Μπόγκαρτ μου, αν εμφανιζόταν αυτή τη στιγμή μπροστά μου. Δεν είναι κανένα τέρας και κανένα φάντασμα. Δεν είναι κανένα υπερμέγεθες έντομο. Είναι πεζό, όπως οφείλει να να είναι το Μπόγκαρτ ενός μεγάλου, χαζό ίσως για πολλούς, γελοίο. Έχει ανθρώπινες μορφές που αλλάζουν και δεν ξέρω πως να το γελοιοποιήσω για να το εξαφανίσω...  Ξέρω πως εκείνο το κορίτσι που υπήρχε κάποτε σε εκείνο το δωμάτιο και διάβαζε για τα Μπόγκαρτ θα με κορόιδευε αν της εκμυστηρευόμουν την μορφή του. Σπουδαία μάγισσα είμαι, που δεν μπορώ να νικήσω κάτι τόσο χαζό, θα έλεγε... Δεν θα καταλάβαινε. Ήταν πολύ αθώα για να καταλάβει.  

Ώρες ώρες ζηλεύω αυτό το μικρό κορίτσι, που περνούσε ώρες ολόκληρες σε εκείνον τον παλιό καναπέ διαβάζοντας.... Δυστυχώς όμως, υπάρχει παγιδευμένο μόνο εκεί πλέον. Ζει μόνο μέσα στις αποθήκες των αναμνήσεων μου και πουθενά αλλού.

"Ριντίκουλους!"