Αποσύνθεση.

Ρηχό Βάθος.

Βαθιά Ρηχότητα.

Τέλεια Ατέλεια.

Ατελής Τελειότητα.

Μνήμες.

Μια ύπαρξη δελεαστικά νεκρή,

να επιπλέει στη δική της φορμόλη.

Τριγυρισμένη από λερό, ψυχρό γυαλί.

Υπέροχα κάτωχρη.

Άσπιλη από το φως του Ήλιου.

Εκτεθιμένη- Απομονωμένη.

Προστατευμένη από το Χρόνο 

και εγκλωβισμένη στην ομορφιά της.

Εύθραυστη και Άψογη και Άψυχη.

Ελεύθερα φυλακισμένη.

Καταδικασμένη.

Δε γνώρισε σκουλήκια διακορευτές.

Δεν έμαθε τα μυστικά τους.

Η Σάρκα δε φαγώθηκε από αγρίμια.

Το νερό δε κύλησε σε άδειες κόγχες.

Το χώμα δεν έγινε Σάβανο,

ούτε η Νύχτα κρασί για τα γυμνά οστά.

Η φωτιά δε μεταμόρφωσε.

Ο αέρας δε ταξίδεψε ποτέ.

Αυτό το σκυθρωπό πτώμα αγάπησα.

Κλεισμένο στη γυάλα.

Τόσο κοντά και τόσο μακρυά.

Να αρνείται την Ελευθερία της Αποσύνθεσης...