Κορεσμός

Έχω κορεστεί. 

Σε μια λακκούβα γεμάτη άμμο και λίγο νερό

Ίσα ίσα να κάνει πηχτή λάσπη.

Εκεί βρίσκομαι θαμμένη.

Άμμος.

Άμμος πηχτή.

Παγωμένη.

Ξένη.

Εισβάλει στη μύτη, στο στόμα, στα αυτιά.

Φουσκώνει τα πνευμόνια. 

Γεμίζει το κρανίο και διαπερνάει το μυαλό .

Κατατρώει το σώμα. Γίνεται σώμα...

Και στο τέλος, ξεχνάω που τελειώνω εγώ, και που αρχίζει η μισητή λάσπη.

Ανοίγει το στομα να ουρλιάξει μα ξερνάει τη τούτη τη σιχαμερή ουσία. 

Εισπνέει ~άμμος~.

Εκπνέει ~άμμος~.

Ο ήλιος μαυρίζει.

Γίνεται άμμος.

Καταρρέει και με σκεπάζει.

Ήλιος-άμμος.

Όλα άμμος.

Ένα κορμί άμμος.

Ποια είμαι; 

Δε θυμάμαι! 

Θυμάμαι! 

Είμαι η Άμμος.

Κλείνω τα μάτια.

Μάτια από άμμο.

Κοιμάμαι.

Ξυπνάω.

Ένας εφιάλτης με βασάνιζε, αλλόκοτος.

Μα έχει περάσει πια.

Δεν τον θυμάμαι.

Σηκώνομαι. 

Και αγνοώ την άμμο που κυλάει από πάνω μου σε κάθε βήμα.