Χωρίς τίτλο.

Πετάς τη συνείδηση σου στο παρκέ,

σαν το μαύρο εκείνο πανωφόρι

που τόσο σ'αρέσει να φοράς.

Με κορμί νωχελικά απλωμένο

στη δερματίνη του καναπέ,

μυρίζεις, γεύεσαι το ουίσκι.

Μυρίζει νύχτα και νύστα,
όπως ξεπλένεις τη σκέψη σου, 
στην χειμωνιάτικη βροχή.

Ξέχασες τα σύνεργα του φόνου, 

στο πίσω κάθισμα του αμαξιού.

Θα σου έλεγα να τα κρύψεις. 

Ξέπλυνε, έστω, το αίμα.

Μα εσύ γλιστράς, γλιστράς
στα υγρά μονοπάτια της ρουτίνας.
Άφησες τα κορμιά να ξεθωριάσουν,
θαμμένα στο παρτέρι του σπιτιού σου.
Και έχεις για άλλη μια φορά ξεχάσει
να κάνεις τον τελευταίο απολογισμό
Των εγκλημάτων σου.