Σημάδι.

Είναι φορές που θυμάμαι εκείνο το σημάδι στο δεξί σου μάγουλο. Λεπτό και μικρό να διατρέχει κάποια από τα εκατοστά που χωρίζουν τα χείλη από τη μύτη. Κομψό (όπως και εσύ, εντέλει), σχεδόν αόρατο.
 Μου άρεσε να σκέφτομαι πως κάποτε θα μάθαινα τι το δημιούργησε. Πάντοτε αναρωτιόμουν:

Ήταν τάχα σημάδι γέννας; Έργο παιδικού τραυματισμού; Αποτύπωμα της εφηβείας; Έκρυβε κάποια σπουδαία ιστορία ή ήταν ανάξιο αναφοράς;
Φαντάζομαι, ποτέ μου δε θα μάθω.... Ποτέ δεν μου δόθηκε η ευκαιρία και πλέον είναι πολύ αργά. Αλλά η απορία θα απομείνει ριζωμένη, αντάμα με τις χίλιες δυο υποθέσεις που φύτεψες, στα μύχια του λογισμού μου.
Ρώτησα και άλλους που σε γνώριζαν, ξέρεις, για εκείνη την ουλή.
Απλά με κοίταξαν απορημένοι:
"Ποιο σημάδι; Ποτέ μου δεν το είχα προσέξει...."
Λογική απόκριση, η αλήθεια είναι. Είναι παλιά η χαραγματιά και αχνή πλέον. Από αυτές που πρέπει να θέλεις να τις βρεις για να "εμφανιστούν".
Γιατί να προσέξεις κάτι τέτοιο, θα ρωτήσεις και δεν θα σου έχω κάποια τεκμηριωμένη απάντηση. Ένα "Έτσι είμαι εγώ" υπεραρκεί νομίζω. Όταν οι άλλοι θέλουν να μαθαίνουν για τα Θαύματα σου, εγώ ψάχνω τα σημάδια και τις πληγές που αγνοούν. Επιθυμώ να μαζέψω ευλαβικά τους εφιάλτες σου.
 Πλέον έχει κυλήσει ο χρόνος και σε παρέσυρε μακριά. Ακόμα και να θέλω δεν μπορώ να σε φτάσω...
Ελπίζω όμως, αυτοί που βρίσκονται τώρα στη τροχιά σου, να ανακαλύψουν αυτή την αχνή ουλή. Να ενδιαφερθούν να μάθουν για αυτήν.... Για όλες τις χαρακιές σου.
Και αν όχι αυτοί....
Κάποιος.
Κάποτε...
Τότε, να ξέρεις, θα είσαι τυχερός.