Η Άλωσις...

Ήρθαν στα τείχη,

αρματωμένοι με καλώδια και θαύματα.

Οι Πολιορκημένοι τυφλώθηκαν
από την λάμψη και τις υποσχέσεις.
Ω! Τα όπλα τους έλαμπαν σαν φωτιά στο Φως
και θάμπωναν!
Τόσο χρυσάφι! Τόσα πολύτιμα δώρα!
Όλος ο Κόσμος θα ήταν δικός τους!
Υπήρχαν και κάποιοι,
"κακοθελητές" τους λέγαν,
που φώναζαν πως τα δώρα ήταν επίχρυσα,
και σάπια κατά βάθος...
Άσ'τους να λένε,
δεν δέχονται τις αλλαγές!
Όλοι ήταν γραφικοί...
Οι Πολιορκητές μας μας δίνουν τον κόσμο!
Εξάλλου, ποιος να ξεχωρίσει τους σοφούς από τους γραφικούς;
Μα τούτοι εκεί έξω είναι θεοί!

Δες τις πανοπλίες τους,

πώς αστράφτει το πλαστικό και τα κυκλώματα!

Άκου τα λόγια τους!

Τι έκσταση σου προκαλούν!

Μα γιατί τους έχουμε να περιμένουν εκεί έξω;

Ανοίχτε τις Πύλες !

Προσκυνήστε τους!

...

Και οι Πύλες άνοιξαν,
και οι Γραφικοί έπεσαν στην Πύρα, 

και οι (Ελάχιστοι) σοφοί πήραν τα δώρα, 

και από το χρυσό επικάλυμμα τους,

έκαναν έργα τέχνης...

Η Πολιτεία αλώθηκε...

Και ζήσαν όλοι ευτυχισμένοι.
(ή έτσι νόμιζαν...)