Πιστεύετε πως από ένα φαινομενικά ασήμαντο γεγονός, μπορεί να γεννηθεί κάτι πολύ όμορφο; Συμπτώσεις... Και όμως χωρίς αυτές τις περίεργες συμπτώσεις τα πάντα θα ήταν διαφορετικά...
Θα σας πω μια Ιστοριούλα λοιπόν:
"Μια Φορά και έναν καιρό, σε ένα νησί, ζούσε ένα μικρό κορίτσι... Μαθήτρια στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου... Αρκετά περίεργο άτομο. Λίγοι το συμπαθούσαν και ακόμα πιο λίγοι έκαναν παρέα μαζί της. Ακόμα και σήμερα αν την ρωτήσετε, θα δυσκολευτεί να σας πει τι ακριβώς ήταν αυτό που την έκανε τόσο περίεργη, ίσως η αύρα της, ίσως τα αλλόκοτα ενδιαφέροντά της, αλλά το γεγονός ήταν ένα. Τα περισσότερα από τα άτομα με τα οποία ερχόταν καθημερινά σε επαφή, μάλλον την απόπερναν ή την αντιπαθούσαν. Ξέρετε πώς είναι αυτές οι ηλικίες... Τα παιδιά και οι έφηβοι είναι απίστευτα σκληροί και ειλικρινείς ... Ότι δεν τους κολλάει απορρίπτεται και κρίνεται καταδικαστέο, σε αντίθεση με τους ενήλικες που απλά φοράνε την μάσκα τους και το παίζουν "καλοί" και "προχώ"... Έτσι λοιπόν και αυτό το κορίτσι, ήταν μάλλον η περιθωριακή φιγούρα... Δεδομένου και του ότι και η ίδια ήταν αρκετά κοινωνικά αδέξια, πολύ περήφανη, και κατά βάθος ευαίσθητη και ανασφαλής (όσο και αν υποκρινόταν το αγοροκόριτσο και το σκληρό καρύδι), τα πράγματα ήταν καταδικασμένα να πάνε εξ αρχής να πάνε στραβά. Είχε κάποιες παρέες. Λίγα παιδιά που γνώριζε από, την Πρώτη Δημοτικού, παιδιά που είχε μάθει να αγαπάει σαν φίλους. Δεν ταίριαζαν. Αυτό είναι η αλήθεια. Ήταν καλά παιδιά, αλλά απλά, όσο περνούσε ο καιρός, και οι προσωπικότητες άρχιζαν να διαμορφώνονται, ήταν προφανές, πως δεν μπορούσαν πλέον να είναι κοινοί οι δρόμοι τους, αλλά η μικρή μας αντι-ηρωίδα, δεν ήθελε να αποκοπεί απ'αυτούς! Θα έμενε τελείως μόνη. Γαντζωνόταν λοιπόν με κάθε τρόπο, βρισκόταν σε μια άρνηση, και προσπαθούσε να δώσει ζωή σε κάτι νεκρό... Όπως ήταν αναμενόμενο, προέκυψε η τερατογένεση, και η το τέλος ήταν μάλλον εκρηκτικό και επώδυνο. Η μικρή έμεινε μόνη,χωρίς παρέες, με μια σακατεμένη περηφάνια. Εκουσίως στο περιθώριο, είχε αποφασίσει πως δεν χρειαζόταν κανέναν άλλο στην ζωή της πέραν του εαυτού της. Ο εαυτός της είναι το μόνο άτομο που άξιζε να αγαπά και να στηρίζει και να εμπιστεύεται... Οργή, οργή, οργή... Αυτό ένιωθε μόνο. Οργή για τον εαυτό της, οργή για τον περίγυρό της... Για όλα.
Κάπως έτσι, περνούσε ο καιρός. Η, κλεισμένη στο καβούκι της, και επιθετική με όλους, αντι-ηρωίδα μας, είχε την συνήθεια να κρατάει ένα σημειωματάριο στο σχολείο, για να γράφει τις παραδόσεις και τις ασκήσεις για το σπίτι. Στις πρώτες σελίδες αυτού του σημειωματάριου είχε επίσης την συνήθεια να γράφει ένα δυο λόγια για τον εαυτό της. Αγαπημένες της ταινίες, μουσική, φιλοδοξίες, όνειρα για το μέλλον, και πάει λέγοντας. Όχι για τους άλλους! Συνήθως δεν άφηνε άλλους να το αγγίξουν....
Ήταν ώρα αγγλικών. Στο γκρουπ των προχωρημένων το κορίτσι της ιστορίας μας καθόταν μόνο του, στο θρανίο, και ζωγράφιζε στο σημειωματάριο. Από μπροστά της πάντα, καθόταν ένα άλλο κοριτσάκι. Είχε έρθει στο νησί εκείνη την χρόνια. Πότε δεν έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στην πρωταγωνίστρια μας, και ποτέ καμία απ τις δύο δεν μπήκε στον κόπο να μιλήσει η μια στην άλλη... Και η κατάσταση συνεχιζόταν έτσι για κοντά 6 μήνες... Μέχρι εκείνη την "μοιραία" μέρα. Το άγνωστο κοριτσάκι, σε κάποια στιγμή γυρνάει να ζητήσει κάτι, και το μάτι της πέφτει στο σημειωματάριο...
"Ωραίο σημειωματάριο! Μπορώ να του ρίξω μια ματία;"
Η μικρή μας, αμέσως υιοθέτησε την γνωστή αμυντική της στάση.
"Όχι." Ήταν η κοφτή και επιθετική απάντηση που έλαβε το άγνωστο κοριτσάκι.
Δεν επέμεινε άλλο. Απλά επέστρεψε στα γραπτά της λίγο ξαφνιασμένη από την ξαφνική επιθετικότητα.
Ούτε όμως και στην πρωταγωνίστρια μας άρεσε αυτή η συμπεριφορά. Δεν την ήξερε καν την κοπέλα στο κάτω κάτω! Ενώ έβριζε τον εαυτό της από μέσα της για αυτό που πήγαινε να κάνει, έσφιξε τα δόντια, πήρε βαθιά ανάσα, σκούντηξε το άγνωστο κοριτσάκι, και της έδωσε το σημειωματάριο... Και εκείνη άρχισε να το ξεφυλλίζει. Το μάτι της έπεσε στην εισαγωγή, και άρχισε να την διαβάζει, ενώ κάθε τόσο έριχνε περίεργες ματιές πίσω της, προς το μέρος της αντι-ηρωίδας, η οποία φυσικά τσίτωσε και είχε ήδη σκαρώσει μια καυστική απάντηση, στην επικείμενη επίθεση που ήξερε πως θα δεχτεί!
Η άγνωστη του μπροστινού θρανίου, τέλειωσε την ανάγνωσή της, γύρισε προς το μέρος της, την κοίταξέ από πάνω ως κάτω και είπε:
"Μα πού ήσουν κρυμμένη εσύ τόσο καιρό;;;"
Μα τι έγινε τώρα; Η μικρή μας περίμενε χίλια και ένα σχόλια, αλλά το "Μα πού ήσουν κρυμμένη εσύ τόσο καιρό;;;" δεν ήταν σίγουρα στην λίστα της. Αιφνιδιάστηκε, και για πρώτη φορά μετά από καιρό χαμογέλασε, έστω και αχνά, σε κάποιον άγνωστο, και την ρώτησε σιγανά τι εννοούσε. Τελικά όπως αποδείχτηκε, η Χριστίνα (γιατί έτσι μαθεύτηκε πως ονομαζόταν το άγνωστο αυτό κοριτσάκι), μέσα από το σημειωματάριο, ανακάλυψε πως είχε υπερβολικά πολλά κοινά ενδιαφέροντα και όνειρα με την πρωταγωνίστριά μας, και πραγματικά κανείς από τους δύο δεν το περίμενε...
Ο καιρός περνούσε, και τα δυο κορίτσια, αντάλλασσαν περιστασιακά καμιά κουβεντούλα, όμως τίποτα παραπάνω.
... Και τότε ήρθε η έκλειψη. 29 Μαρτίου του 2006, θα γινόταν ολική έκλειψη ηλίου, ορατή από το νησί εκείνο. Η αντι ηρωίδα μας, που ήταν εκείνη την εποχή πωρωμένη με την αστρονομία και τους πλανήτες, είχε κατορθώσει να προμηθευτεί ειδικά γυαλιά για την θέαση της έκλειψης από τον "τρελό επιστήμονα" θείο της! Εκείνη την μέρα, ήρθε η Χριστίνα, και την ρώτησε αν θα μπορούσαν μετά το σχολείο να βρεθούν κάπου, ώστε να δουν μαζί την έκλειψη, μιας και η ίδια δεν είχε γυαλιά.
Κάπως έτσι, μέσα στο ημίφως της έκλειψης, γνώρισε και ήρθε πιο κοντά με την Χριστίνα και την Ανθή, την κολλητή της. Ένα ακόμα κορίτσι, τόσο διαφορετικό από την ίδια και όμως τόσο όμοιο. Την συμπάθησε αμέσως (όσο άφηνε τον εαυτό της, γιατί ακόμα τότε ήταν πεπεισμένη πως ήταν ανεπίτρεπτο και ανούσιο να συμπαθείς άλλους), και οι 3 τους άρχισαν να κάνουν σταδιακά περισσότερη παρέα, στα διαλείμματα και στην ημερήσια εκδρομή...
Το καλοκαίρι πέρασε χωρίς απρόοπτα και τα τρία κορίτσια συναντήθηκαν μια δυο φορές... Τον Σεπτέμβρη όμως τα πράγματα θα άλλαζαν δραστικά. Πρώτη λυκείου σημαίνει δραστικές αλλαγές! Αλλάξαν τάξεις, και η μικρή μας βρέθηκε στο ίδιο τμήμα με την Χριστίνα, και μάλιστα διπλανές στο θρανίο... Τις ώρες του μαθήματος, λίγο από βαρεμάρα, λίγο γιατί δεν μπορούσε να φοράει την μάσκα της συνεχώς, και μετά την ώρα του διαλείμματος, άρχισε να ανοίγεται όλο και περισσότερο στις άλλες δυο, και σιγά σιγά μια αδέξια φιλία άρχισε να ανθίζει... Στο μεταξύ, στην παρέα που είχε σχηματισθεί είχε προστεθεί και ο Γιάννης, ένα παιδί από την Δευτέρα Λυκείου... Τα πράγματα, πήγαιναν όλως παραδόξως καλά για την αντι ηρωίδα μας!
Ο ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ: Και πώς έσπασε και εντελώς ο πάγος στις σχέσεις τους; Μπορεί να φανεί αστείο, αλλά η λύσις ήτο εκ Φινλανδίας ορμώμενη και άκουγε στο όνομα Nightwish! Μέσα απ' την μουσική τους, που την λάτρεψαν, μυήθηκαν στα καλά της metal και της rock μουσικής. Υπό την υπόκρουση τους περνούσαν ώρες στο σχολείο, χαλαρά, πάντα με μια στοχαστική ονειροπαρμένη διάθεση... Επίσης, μέσω των Nightwish, γνωρίσαν και τον Θανάση, που αργότερα μεταβαπτίσανε σε Θάνο ή Θανούλη (προς μεγάλη του αγανάκτηση)... Κάπως έτσι η Παρέα σχηματίστηκε... Ήταν αρκετά διαφορετικά άτομα μεταξύ τους, αλλά είχαν αρκετά κοινά για να έχουν μια εκρηκτική χημεία... Κύριο κοινό όμως; Η τρέλα! Η ανεμελιά!
Σταδιακά, η πρωταγωνίστρια συνειδητοποίησε πως με αυτά τα άτομα κολλούσε. Πως νοιάζονταν για αυτήν. Για αυτό που είναι. Όλο και περισσότερο, έσπαγε τον πάγο που είχε τοποθετήσει στον εαυτό της, και όλο και περισσότερο ξανάβρισκε τον παλιό της, περίεργο εαυτό.
Και οι καινούριοι φίλοι της; Δεν φαίνονταν να ενοχλούνται! Μάλλον το διασκέδαζαν!
Η πρώτη λυκείου πέρασε, σε μια θολούρα από γέλιο, και καλή παρέα... Οι πεντάδα, ήταν αυτοί που ήταν, και δεν τους ένοιαζε τίποτα! Περνούσαν τον καιρό τους, με τόση τρέλα, αθωότητα, και ανεμελιά, που ομολογώ, δεν βίωσαν άλλοι στην ηλικία τους! Ήταν οι πάντοτε αχώριστοι Πέντε! H Πρωταγωνίστρια, η Χριστίνα, Η Ανθή, ο Θανάσης και ο Γιάννης. Τόσο απλό!
Το καλοκαίρι ήρθε, και η Χριστίνα θα έφευγε Αθήνα μόνιμα. Στην αρχή, η μικρή, νόμιζε πως η Παρέα θα διαλυόταν μετά απ'αυτό, αλλά κάτι τέτοιο δεν ίσχυε τελικά... Η γενική τρέλα στο Νησί συνεχίστηκε, και η επικοινωνία με το ξενιτεμένο μέλος δεν χάθηκε!
Οι φιλίες που απέκτησε η μικρή με αυτά τα παιδιά, ήταν απ' αυτές τις ουσιώδεις φιλίες, τις βαθιές, που σου αφήνουν πράγματα... Η Μάσκα της επιτέλους είχε ξηλωθεί και η ίδια δεν νοιαζόταν να την επιδιορθώσει. Έγινε καλύτερος άνθρωπος, άνθισε....
Από κοπάνες στα μαθήματα, που περνιούνταν σε εγκαταλελειμμένες ξεχασμένες από τον Θεό σοφίτες, με παγωτό και κρέπες και αθώα γέλια, σε ατέλειωτες ώρες εξερευνήσεων, σε σκοτεινές υγρασιασμένες στοές, υπό το φως των φακών (και την πανταχού παρούσα μουσική των Nightwish και άλλων metal συγκροτημάτων). Από ατέλειωτες ώρες ψυχανάλυσης από το msn, σε κλαμένες κοπάνες και αγκαλιές παρηγοριάς, σε άραγμα στην τάφρο κάτω απ'το μεγάλο δέντρο, αγκαλιά με Μαυροδάφνη, και σε ΄φουσκωμένους λογαριασμούς από κλίσεις σε υπεραστικά νούμερα, δημιούργησε ένα ιδιαίτερο με κάθε ένα από τα παιδιά... Πήρε και έδωσε κάτι...
Αλλά το Κυριότερο; Βρήκε τον Εαυτό της, και την εμπιστοσύνη της στον Κόσμο...."
Είναι περίεργο. Έχουν περάσει 5 Χρόνια από τότε, και ακόμα αναρωτιέμαι, πόσο διαφορετική θα ήμουν τώρα, αν δεν είχα κάνει αυτή την απλή κίνηση. Να δώσω το Σημειωματάριο... Αν δεν είχα δεχτεί να δανείσω τα γυαλιά της έκλειψης στην Ανθή και την Χριστίνα... Αν δεν είχαμε ανακαλύψει τους Nightwish, ένα συγκρότημα απ'την Φινλανδία.... Ίσως αν δεν είχαν γίνει όλα αυτά εγώ να μην ήμουν ένα τελείως διαφορετικό άτομο τώρα, και ίσως και η ζωές των άλλων να διέφεραν πάρα πολύ! Είναι τρομακτικό αν το σκεφτεί κανείς...
Έχουν περάσει 5 χρόνια, έχουμε αλλάξει τρομακτικά, από τότε... Η Παρέα δεν υπάρχει με την έννοια που υπήρχε τότε. Με άλλα άτομα έχουν χωριστεί οι δρόμοι μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν κατέχουν ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι στην ζωή μου! Αυτά τα άτομα τα αγαπάω απίστευτα πολύ. Τους χρωστάω τόσα πολλά!
Υπάρχουν στιγμές, που ένας θαμμένος εαυτός μου βγαίνει στην επιφάνεια... Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις φίλους, και ίσως καμία φορά να αναρωτιέμαι αν άξιζε τον κόπο... Μέτα όμως σκέφτομαι όλες αυτές τις υπέροχες στιγμές που έχουμε μοιραστεί (και ακόμα και τις πιο δυσάρεστες), και καταλήγω πάντα στο εξής συμπέρασμα....
Άξιζε, και με το παραπάνω..."
Κάπως έτσι, περνούσε ο καιρός. Η, κλεισμένη στο καβούκι της, και επιθετική με όλους, αντι-ηρωίδα μας, είχε την συνήθεια να κρατάει ένα σημειωματάριο στο σχολείο, για να γράφει τις παραδόσεις και τις ασκήσεις για το σπίτι. Στις πρώτες σελίδες αυτού του σημειωματάριου είχε επίσης την συνήθεια να γράφει ένα δυο λόγια για τον εαυτό της. Αγαπημένες της ταινίες, μουσική, φιλοδοξίες, όνειρα για το μέλλον, και πάει λέγοντας. Όχι για τους άλλους! Συνήθως δεν άφηνε άλλους να το αγγίξουν....
Ήταν ώρα αγγλικών. Στο γκρουπ των προχωρημένων το κορίτσι της ιστορίας μας καθόταν μόνο του, στο θρανίο, και ζωγράφιζε στο σημειωματάριο. Από μπροστά της πάντα, καθόταν ένα άλλο κοριτσάκι. Είχε έρθει στο νησί εκείνη την χρόνια. Πότε δεν έκανε ιδιαίτερη εντύπωση στην πρωταγωνίστρια μας, και ποτέ καμία απ τις δύο δεν μπήκε στον κόπο να μιλήσει η μια στην άλλη... Και η κατάσταση συνεχιζόταν έτσι για κοντά 6 μήνες... Μέχρι εκείνη την "μοιραία" μέρα. Το άγνωστο κοριτσάκι, σε κάποια στιγμή γυρνάει να ζητήσει κάτι, και το μάτι της πέφτει στο σημειωματάριο...
"Ωραίο σημειωματάριο! Μπορώ να του ρίξω μια ματία;"
Η μικρή μας, αμέσως υιοθέτησε την γνωστή αμυντική της στάση.
"Όχι." Ήταν η κοφτή και επιθετική απάντηση που έλαβε το άγνωστο κοριτσάκι.
Δεν επέμεινε άλλο. Απλά επέστρεψε στα γραπτά της λίγο ξαφνιασμένη από την ξαφνική επιθετικότητα.
Ούτε όμως και στην πρωταγωνίστρια μας άρεσε αυτή η συμπεριφορά. Δεν την ήξερε καν την κοπέλα στο κάτω κάτω! Ενώ έβριζε τον εαυτό της από μέσα της για αυτό που πήγαινε να κάνει, έσφιξε τα δόντια, πήρε βαθιά ανάσα, σκούντηξε το άγνωστο κοριτσάκι, και της έδωσε το σημειωματάριο... Και εκείνη άρχισε να το ξεφυλλίζει. Το μάτι της έπεσε στην εισαγωγή, και άρχισε να την διαβάζει, ενώ κάθε τόσο έριχνε περίεργες ματιές πίσω της, προς το μέρος της αντι-ηρωίδας, η οποία φυσικά τσίτωσε και είχε ήδη σκαρώσει μια καυστική απάντηση, στην επικείμενη επίθεση που ήξερε πως θα δεχτεί!
Η άγνωστη του μπροστινού θρανίου, τέλειωσε την ανάγνωσή της, γύρισε προς το μέρος της, την κοίταξέ από πάνω ως κάτω και είπε:
"Μα πού ήσουν κρυμμένη εσύ τόσο καιρό;;;"
Μα τι έγινε τώρα; Η μικρή μας περίμενε χίλια και ένα σχόλια, αλλά το "Μα πού ήσουν κρυμμένη εσύ τόσο καιρό;;;" δεν ήταν σίγουρα στην λίστα της. Αιφνιδιάστηκε, και για πρώτη φορά μετά από καιρό χαμογέλασε, έστω και αχνά, σε κάποιον άγνωστο, και την ρώτησε σιγανά τι εννοούσε. Τελικά όπως αποδείχτηκε, η Χριστίνα (γιατί έτσι μαθεύτηκε πως ονομαζόταν το άγνωστο αυτό κοριτσάκι), μέσα από το σημειωματάριο, ανακάλυψε πως είχε υπερβολικά πολλά κοινά ενδιαφέροντα και όνειρα με την πρωταγωνίστριά μας, και πραγματικά κανείς από τους δύο δεν το περίμενε...
Ο καιρός περνούσε, και τα δυο κορίτσια, αντάλλασσαν περιστασιακά καμιά κουβεντούλα, όμως τίποτα παραπάνω.
... Και τότε ήρθε η έκλειψη. 29 Μαρτίου του 2006, θα γινόταν ολική έκλειψη ηλίου, ορατή από το νησί εκείνο. Η αντι ηρωίδα μας, που ήταν εκείνη την εποχή πωρωμένη με την αστρονομία και τους πλανήτες, είχε κατορθώσει να προμηθευτεί ειδικά γυαλιά για την θέαση της έκλειψης από τον "τρελό επιστήμονα" θείο της! Εκείνη την μέρα, ήρθε η Χριστίνα, και την ρώτησε αν θα μπορούσαν μετά το σχολείο να βρεθούν κάπου, ώστε να δουν μαζί την έκλειψη, μιας και η ίδια δεν είχε γυαλιά.
Κάπως έτσι, μέσα στο ημίφως της έκλειψης, γνώρισε και ήρθε πιο κοντά με την Χριστίνα και την Ανθή, την κολλητή της. Ένα ακόμα κορίτσι, τόσο διαφορετικό από την ίδια και όμως τόσο όμοιο. Την συμπάθησε αμέσως (όσο άφηνε τον εαυτό της, γιατί ακόμα τότε ήταν πεπεισμένη πως ήταν ανεπίτρεπτο και ανούσιο να συμπαθείς άλλους), και οι 3 τους άρχισαν να κάνουν σταδιακά περισσότερη παρέα, στα διαλείμματα και στην ημερήσια εκδρομή...
Το καλοκαίρι πέρασε χωρίς απρόοπτα και τα τρία κορίτσια συναντήθηκαν μια δυο φορές... Τον Σεπτέμβρη όμως τα πράγματα θα άλλαζαν δραστικά. Πρώτη λυκείου σημαίνει δραστικές αλλαγές! Αλλάξαν τάξεις, και η μικρή μας βρέθηκε στο ίδιο τμήμα με την Χριστίνα, και μάλιστα διπλανές στο θρανίο... Τις ώρες του μαθήματος, λίγο από βαρεμάρα, λίγο γιατί δεν μπορούσε να φοράει την μάσκα της συνεχώς, και μετά την ώρα του διαλείμματος, άρχισε να ανοίγεται όλο και περισσότερο στις άλλες δυο, και σιγά σιγά μια αδέξια φιλία άρχισε να ανθίζει... Στο μεταξύ, στην παρέα που είχε σχηματισθεί είχε προστεθεί και ο Γιάννης, ένα παιδί από την Δευτέρα Λυκείου... Τα πράγματα, πήγαιναν όλως παραδόξως καλά για την αντι ηρωίδα μας!
Ο ΚΑΤΑΛΥΤΗΣ: Και πώς έσπασε και εντελώς ο πάγος στις σχέσεις τους; Μπορεί να φανεί αστείο, αλλά η λύσις ήτο εκ Φινλανδίας ορμώμενη και άκουγε στο όνομα Nightwish! Μέσα απ' την μουσική τους, που την λάτρεψαν, μυήθηκαν στα καλά της metal και της rock μουσικής. Υπό την υπόκρουση τους περνούσαν ώρες στο σχολείο, χαλαρά, πάντα με μια στοχαστική ονειροπαρμένη διάθεση... Επίσης, μέσω των Nightwish, γνωρίσαν και τον Θανάση, που αργότερα μεταβαπτίσανε σε Θάνο ή Θανούλη (προς μεγάλη του αγανάκτηση)... Κάπως έτσι η Παρέα σχηματίστηκε... Ήταν αρκετά διαφορετικά άτομα μεταξύ τους, αλλά είχαν αρκετά κοινά για να έχουν μια εκρηκτική χημεία... Κύριο κοινό όμως; Η τρέλα! Η ανεμελιά!
Σταδιακά, η πρωταγωνίστρια συνειδητοποίησε πως με αυτά τα άτομα κολλούσε. Πως νοιάζονταν για αυτήν. Για αυτό που είναι. Όλο και περισσότερο, έσπαγε τον πάγο που είχε τοποθετήσει στον εαυτό της, και όλο και περισσότερο ξανάβρισκε τον παλιό της, περίεργο εαυτό.
Και οι καινούριοι φίλοι της; Δεν φαίνονταν να ενοχλούνται! Μάλλον το διασκέδαζαν!
Η πρώτη λυκείου πέρασε, σε μια θολούρα από γέλιο, και καλή παρέα... Οι πεντάδα, ήταν αυτοί που ήταν, και δεν τους ένοιαζε τίποτα! Περνούσαν τον καιρό τους, με τόση τρέλα, αθωότητα, και ανεμελιά, που ομολογώ, δεν βίωσαν άλλοι στην ηλικία τους! Ήταν οι πάντοτε αχώριστοι Πέντε! H Πρωταγωνίστρια, η Χριστίνα, Η Ανθή, ο Θανάσης και ο Γιάννης. Τόσο απλό!
Το καλοκαίρι ήρθε, και η Χριστίνα θα έφευγε Αθήνα μόνιμα. Στην αρχή, η μικρή, νόμιζε πως η Παρέα θα διαλυόταν μετά απ'αυτό, αλλά κάτι τέτοιο δεν ίσχυε τελικά... Η γενική τρέλα στο Νησί συνεχίστηκε, και η επικοινωνία με το ξενιτεμένο μέλος δεν χάθηκε!
Οι φιλίες που απέκτησε η μικρή με αυτά τα παιδιά, ήταν απ' αυτές τις ουσιώδεις φιλίες, τις βαθιές, που σου αφήνουν πράγματα... Η Μάσκα της επιτέλους είχε ξηλωθεί και η ίδια δεν νοιαζόταν να την επιδιορθώσει. Έγινε καλύτερος άνθρωπος, άνθισε....
Από κοπάνες στα μαθήματα, που περνιούνταν σε εγκαταλελειμμένες ξεχασμένες από τον Θεό σοφίτες, με παγωτό και κρέπες και αθώα γέλια, σε ατέλειωτες ώρες εξερευνήσεων, σε σκοτεινές υγρασιασμένες στοές, υπό το φως των φακών (και την πανταχού παρούσα μουσική των Nightwish και άλλων metal συγκροτημάτων). Από ατέλειωτες ώρες ψυχανάλυσης από το msn, σε κλαμένες κοπάνες και αγκαλιές παρηγοριάς, σε άραγμα στην τάφρο κάτω απ'το μεγάλο δέντρο, αγκαλιά με Μαυροδάφνη, και σε ΄φουσκωμένους λογαριασμούς από κλίσεις σε υπεραστικά νούμερα, δημιούργησε ένα ιδιαίτερο με κάθε ένα από τα παιδιά... Πήρε και έδωσε κάτι...
Αλλά το Κυριότερο; Βρήκε τον Εαυτό της, και την εμπιστοσύνη της στον Κόσμο...."
Είναι περίεργο. Έχουν περάσει 5 Χρόνια από τότε, και ακόμα αναρωτιέμαι, πόσο διαφορετική θα ήμουν τώρα, αν δεν είχα κάνει αυτή την απλή κίνηση. Να δώσω το Σημειωματάριο... Αν δεν είχα δεχτεί να δανείσω τα γυαλιά της έκλειψης στην Ανθή και την Χριστίνα... Αν δεν είχαμε ανακαλύψει τους Nightwish, ένα συγκρότημα απ'την Φινλανδία.... Ίσως αν δεν είχαν γίνει όλα αυτά εγώ να μην ήμουν ένα τελείως διαφορετικό άτομο τώρα, και ίσως και η ζωές των άλλων να διέφεραν πάρα πολύ! Είναι τρομακτικό αν το σκεφτεί κανείς...
Έχουν περάσει 5 χρόνια, έχουμε αλλάξει τρομακτικά, από τότε... Η Παρέα δεν υπάρχει με την έννοια που υπήρχε τότε. Με άλλα άτομα έχουν χωριστεί οι δρόμοι μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν κατέχουν ένα πολύ ιδιαίτερο κομμάτι στην ζωή μου! Αυτά τα άτομα τα αγαπάω απίστευτα πολύ. Τους χρωστάω τόσα πολλά!
Υπάρχουν στιγμές, που ένας θαμμένος εαυτός μου βγαίνει στην επιφάνεια... Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις φίλους, και ίσως καμία φορά να αναρωτιέμαι αν άξιζε τον κόπο... Μέτα όμως σκέφτομαι όλες αυτές τις υπέροχες στιγμές που έχουμε μοιραστεί (και ακόμα και τις πιο δυσάρεστες), και καταλήγω πάντα στο εξής συμπέρασμα....
Άξιζε, και με το παραπάνω..."
Έχουν περάσει 5 ακριβώς χρόνια από την έκλειψη εκείνη. Πέντε Χρόνια,από τότε που άρχισα να γνωρίζω αυτά τα υπέροχα άτομα.
29-3-2006/ Present
Σας ευχαριστώ για όλα και σας αγαπώ! Να το ξέρετε!
(Είμαι απίστευτα γλυκανάλατη τελικά...)
Είναι κρίμα που δεν μπόρεσα να βρω φωτογραφία που να είμαστε και οι 5 μάζι... Και από κάτω φυσικά ένα χαρακτηριστικό τραγούδι εκείνης της αξέχαστης εποχής!
4 σχόλια:
:') πω πω τι μου θυμισες!ποσο σε αγαπαω και ποσο χαιρομαι που εκανα την κινηση να σε γνωρισω τοτε.Αυτα τα χρονια εχουν ξεχωριστη θεση στην καρδια μου και για μενα εισαι κατι παραπανω απο φιλη.Σε ευχαριστω πολυ.Απλα υπεροχο...
Δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω... :)
άξιζε!
Σίγουρα!
Δημοσίευση σχολίου