Apologiae: II. L'eretico

 "Δεν έχω πολλές ώρες μπροστά μου. Με το πρώτο φως της αυγής, με περιμένει η πυρά και ο θάνατος. Ο θάνατος ενός Αιρετικού. Πριν με εκτελέσουν θα με ρωτήσουν όπως κάνουν πάντα, αν μετανοώ, δεν θα αλλάξει και τίποτα, και πάλι θα με ρίξουν στην πυρά, απλά θέλουν να νιώσουν πως είναι αυτοι οι νικητές. Φυσικά δεν θα τους δώσω την χαρά! Δεν πρόκειται να αλλάξω γνώμη, ο θάνατος δεν με τρομάζει πλέον, και δεν σκοπεύω να τους πω ψέμματα για την δήθεν μετάνοιά μου,τώρα πια η ζωή, έτσι όπως έχει γίνει με τρομάζει... Δεν αλλάζω γνώμη. Αισθάνομαι τόση γαλήνη...


Το μόνο που μου ταράσσει αυτή την ηρεμία είναι πως κάνεις δεν με γνωρίζει πραγματικά. Αυτή την στιγμή όλοι με μισούν. Είμαι ο Αιρετικός. Αυτό τους φτάνει για να με μισήσουν. Μια 'ταμπέλα'. Ένα στίγμα, που μου έβαλαν κάποιοι, φτάνει για να με μισήσουν όλοι... Αν υπάρχει κάτι που δεν ανέχομαι, αυτό είναι, η άγνοια. Βέβαια, ήμουν απειλή για τα ψεύδη τους, όποτε έπρεπε να 'φύγω'... Ίσως για αυτό να γράφω τώρα και αυτό το κείμενο. Ξέρω πως είναι δώρον άδωρον, αλλά δεν θέλω να χάσω την ελπίδα πως ίσως κάποιος αξιωθεί να διαβάσει την 'Απολογία του Αιρετικού'... Ποιος ξέρει; Ίσως τότε να δει κάτι περισσότερο από την Ταμπέλα, ίσως δει τον Άνθρωπο... Ίσως, αν η τύχη είναι με το μέρος μου να κατορθώσω να τον μεταστρέψω και αυτόν. Ποιός ξέρει;


Έζησα σε περίεργους καιρούς, σε μυστήρια μέρη. Μ' αρέσει να αποκαλώ αυτόν τον τόπο ως "Η Χώρα του  Πρέπει".Έτσι και εμείς οι Αιρετικοί είμαστε οι Περίεργοι στα μάτια Περίεργων. Οι Ανώμαλοι στα μάτια των Ανώμαλων. Οι αξίες, το σωστό, το λάθος, το πρέπον; Αυτά έχουν εκφυλιστεί. Έχουν γίνει πλέον μια μεγάλη θολή μουτζούρα, και κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να καθαρίσει την κατάσταση. Όχι. Υπάρχουν μόνο Κανόνες. Κανόνες γραπτοί, κανόνες άγραφοι, κανόνες που πρέπει, πάση θυσία να ακολουθούνται. Έτσι υπάρχει κώδικας, για το πώς πρέπει να είσαι, τι πρέπει να κάνεις, πώς πρέπει να ζεις, τι πρέπει να επιλέγεις, και κυρίως ποιους "θεούς" πρέπει να λατρεύεις, ποιους "δαίμονες" πρέπει να μισείς... Αν δεν κάνεις ό,τι πρέπει; Αν τολμήσεις ψάξεις να βρείς την ανύπαρκτη βάση του κώδικα; Στιγματίζεσαι ως Αιρετικός. Όπως εγώ. Αλλά φυσικά, λίγοι είναι αυτοί που θα κάτσουν να ψάξουν... Ποιός ο λόγος άλλωστε; Οι πολλοί είναι ευτυχισμένοι με την κατάσταση αυτή... Το πρέπει είναι απλό. Η επιλογή θέλει σκέψη και κουράζει χωρίς λόγο...


Όσο το σκέφτομαι, τόσο συνειδητοποιώ πως δεν έχω και πολλά να πω για τον εαυτό μου. Δεν είμαι κάτι αξιοσημείωτο. Άλλος ένας άνθρωπος που έκανε κάποιες επιλογές στην ζωή του, και το πλήρωσε, επειδή δεν ήταν οι αναμενόμενες, οι αποδεκτές. Είμαι, ο Αιρετικός. Τιμή μου αυτός ο τίτλος. Για να τον αποκτήσω, σημαίνει πως έκατσα, και σκέφτηκα, και επέλεξα.  Όποιες και αν είναι οι συνέπειες, τις δέχομαι με το κεφάλι ψηλά. Δεν είμαι το Τέρας που βλέπουν όμως όλοι στο πρόσωπό μου. Ίσως η διαφορετικότητα τους φοβίζει, άλλα πρέπει να το καταλάβουν κάποια στιγμή... Αυτός είναι και ο λόγος που περνάω τις τελευταίες μου ώρες, γράφοντας... 


Προς Θεού, δεν λέω πως είμαι κανένας άγιος, ή κανένας οσιομάρτυρας. Έχω κάνει πράγματα στην ζωή μου που για αυτά και μόνο, ίσως και να μου αξίζει ο Θάνατος.Απλά καταδικάζομαι για τους λάθος λόγους... Σε έναν γκρίζο κόσμο, είμαι και εγώ άλλη μια απόχρωση... Όπως όλοι οι άλλοι."


Ξημέρωσε. Το φως μπαίνει απ'το καγκελόφρακτο παραθυράκι του κελιού μου. Ήρθε η ώρα. Η πόρτα του κελιού ανοίγει με ένα τρίξιμο, και ο εκτελεστής μου μπαίνει μέσα. Κρύβω αυτό το βρώμικο κομμάτι χαρτί, το τόσο σημαντικό για εμένα,στην χούφτα μου, και δεν το εγκαταλείπω καθώς τα χέρια μου δένονται με αλυσίδες. Οδηγούμαι έξω στο φως, στον καθαρό αέρα. Έχει σηκωθεί άνεμος κατά την διάρκεια της νύχτας, και χτυπάει το πρόσωπό μου καθώς προχωρώ στην ύπαιθρο, κατευθυνόμενος προς τον τόπο της πυράς, σαν ένας τελευταίος καθαρμός.... 

Φτάσαμε. Έχει μαζευτεί πλήθος, πολλά ζευγάρια μάτια, όλα καρφωμένα πάνω στον "Αιρετικό" με μίσος. Το χαρτάκι στα χέρια μου με  τροφοδοτεί με κουράγιο. Είναι ως ενός σημείου, ότι πρόκειται να μείνει από  εμένα, από εδώ και πέρα... Με σέρνουν μπροστά, στους ηγεμόνες και τους δικαστές, και αρχίζει το γνωστό 'παιχνιδάκι'... Όχι, λοιπόν, δεν μετανοώ! Δεν έκανα τίποτα άξιο μετάνοιας!

Οδηγούμαι, στην πυρά. Αρνούμαι να σκύψω το κεφάλι, όσο και να φοβάμαι, (γιατί άνθρωπος είμαι, και κανείς λογικός άνθρωπος δεν μένει ανεπηρέαστος στην ιδέα του επικείμενου θανάτου του), δεν το δείχνω. Η περηφάνια μου αγγίζει τα όρια της αλαζονείας, έτσι μου είχαν πει κάποτε. 

Ήρθε η ώρα. Καθώς με δένουν στον πάσσαλο, αφήνω το χαρτί, να φύγει από το χέρι μου, το βλέπω να χορεύει στον αέρα, ελεύθερο. Αυτό τουλάχιστον είναι ελεύθερο. Δεν το αφήνω απ'τα μάτια μου. Αγνοώ τον κόσμο που γιουχάρει, που με φτύνει... Όλα αυτά είναι ασήμαντα, το μόνο που έχει σημασία, είναι τα λόγια μου που πετάνε... Πετάνε... Αν μόνο τα διαβάσει κάποιος... Θα είναι αρκετό για εμένα!

Ένα χέρι, απλώνεται, και πίανει το χαρτί. Μπαίνει σε μια τσέπη. Δεν βλέπω πρόσωπο. Δεν με ενδιαφέρει το πρόσωπο. Αυτό αρκεί... Γαλήνη. Αυτή την φορά απόλυτη παράδοση στο αναπόφευκτο. 

Έτσι, κοιτάζω ευθεία μπροστά, σε όσους μέσα στην άγνοιά τους με περιπαίζουν... Και τους δείχνω το είναι μου. Έμενα. Δεν φόρεσα ποτέ μου μάσκα, και τους το δείχνω! Και όταν οι φλόγες αρχίσουν να κατατρώγουν την σάρκα και το κρανίο μου, θέλω να καταλάβουν, να νιώσουν πως αυτό το φλεγόμενο κουφάρι, δεν είναι ούτε το Τέρας, το Παράδοξο της Φύσης, ο Αιρετικός, αλλά ο Άνθρωπος....

Ο Πυρσός πέφτει....

Η φωτιά φουντώνει... 

Τετέλεσθαι...

 "Withen this spell my soul to sell

I'll carve your winding path to hell

Saint or sinner, friend or foe?

I am the saviour you'll never know"

Johnny Hollow ~ Rasputin

Λοιπόν, αυτό είναι το πρώτο μέρος... Σύντομα (όταν ολοκληρωθεί) θα αναρτηθεί και ένα ακόμα κείμενο, το οποίο είναι μάλλον συμπληρωματικό-παρεμφερές! Λυπάμαι για την απουσία μου! Καλό σας Μήνα! :)