Διαμάντια

Τα διαμάντια έχασαν την αξία τους.
Κείτωνται στους Δρομους,
βρώμικα στις λάσπες.
Αλλά ποιός να νοιαστεί;
Κοίτα γύρω σου!
Πού είναι οι Χρυσαφένιοι Πύργοι
και οι πλούσιες κοιλάδες;
Τσιμέντο, και γυαλί και μέταλλο σε κυκλώνει...
Τόσο παγωμένο, όσο οι καρδιές των φαντασμάτων,
που περνάν από δίπλα σου!
Άνοιξε τα μάτια σου!
Πού είναι οι Πρίγκηπες και οι όμορφες Κυράδες;
Δεν είν'ο καιρός τους...
Τα κόκκαλά τους σαπίζουν, αιώνες τώρα,
στους ανήλιαγους τάφους....
Είν'η εποχή των Τσαρλατάνων του Δρόμου,
με τα κούφια θαυματά τους.
Είν'η εποχή των Ιερόδουλων,
με την πλαστική ομορφιά τους....
Αφουγκράσου.
Ακούς κρυστάλινα γέλια;
Σπαρακτικούς θρήνους;
Αυτά ήταν παλιά...
Τώρα τα γέλια είναι ξύλινα.
Τα δάκρυα κροκοδείλεια...
Και τα Διαμάντια δεν έχουν πια αξία...
Κανείς δεν τα κοιτά...
Γιατί άλλωστε;
Αφού υπάρχουν άφθονες, οι φθηνες απομιμίσεις;


Κούφιοι καιροί...