Δεν έχω να γράψω κάτι ιδιαίτερο αυτή την φορά. Κανένα μακρύ κείμενο, και καμιά αλληγορία. Απλά δυο λόγια....
Μην μπορώντας να κοιμηθώ, καθόμουν στο σκοτάδι, και τριγυρνούσα σε διάφορα, τυχαία forum. Το μάτι μου πέφτει σε ένα θέμα με τίτλο 'Τι θα ζητούσατε για τα χριστούγεννα;'. Μπήκα μέσα να διαβάσω. Άλλοι ήθελαν διάφορα gadgets, άλλοι ακριβά ρούχα και προιόντα φίρμες, άλλοι βιβλία, άλλοι συλλεκτίκα αντικείμενα από ταίνιες... Έβλεπα όλες αυτές τις ευχές με ήπιο ενδιαφέρον, μέχρι που το μάτι μου επέσε σε μια απάντηση. Ήταν μικρή, ανάμεσα σε όλες αυτες τις λίστες με δώρα, εύκολα θα μπορούσε να 'χαθεί'. Μια πρόταση μόνο: 'I wish to live though my cancer.'
Δεν έκατσα να διαβάσω τίποτα παραπάνω. Δεν ξέρω αν αυτός-ή που απάντησε ήταν ειλικρινής, ή αν απλά κάποιος-α που ήθελε να τραβήξει την προσοχή, όπως και να χει πάντως την προσoχή μου την τράβηξε. Προσγειώθηκα. Έχω χάσει αγαπημένο πρόσωπο από καρκίνο, και ξέρω πολύ καλά, πόσο ψυχοφθόρα και άσχημη είναι η κατάσταση και για τον ασθενή, και για τους κοντινούς του ανθρώπους. Μετά σκέφτομαι πως επικεντρονώμαστε τόσες φορές σε πράγματα ανούσια, εξεζητημένα, υλικά, και ξεχνάμε να εκτιμήσουμε τα απλά πράγματα στην ζωή... Είναι πράγματα απλά, που τα θεωρούμε δεδομένα, όπως το σπίτι στο οποίο ζούμε, το φαγητό, τα αγαπημένα μας πρόσωπα, διάολε, η ίδια η υγεία μας, τα οποία άλλοι τα στερούνται! Όλο γκρινιάζουμε, και γκρινιάζουμε, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, και είμαστε ουσιαστικά τυφλοί, δν βλέπουμε πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε ό,τι έχουμε...
Αφιερώστε λίγο χρόνο και εκτιμήστε την ζωή σας λοιπόν...
Καλή σας Μέρα!
(ΥΓ. Και σχετικά με τον άνθρώπο που έγραψε αυτή την απάντηση σε εκείνο το forum: Πραγματικά, εύχομαι να σου πάνε όλα καλά!)
Μην μπορώντας να κοιμηθώ, καθόμουν στο σκοτάδι, και τριγυρνούσα σε διάφορα, τυχαία forum. Το μάτι μου πέφτει σε ένα θέμα με τίτλο 'Τι θα ζητούσατε για τα χριστούγεννα;'. Μπήκα μέσα να διαβάσω. Άλλοι ήθελαν διάφορα gadgets, άλλοι ακριβά ρούχα και προιόντα φίρμες, άλλοι βιβλία, άλλοι συλλεκτίκα αντικείμενα από ταίνιες... Έβλεπα όλες αυτές τις ευχές με ήπιο ενδιαφέρον, μέχρι που το μάτι μου επέσε σε μια απάντηση. Ήταν μικρή, ανάμεσα σε όλες αυτες τις λίστες με δώρα, εύκολα θα μπορούσε να 'χαθεί'. Μια πρόταση μόνο: 'I wish to live though my cancer.'
Δεν έκατσα να διαβάσω τίποτα παραπάνω. Δεν ξέρω αν αυτός-ή που απάντησε ήταν ειλικρινής, ή αν απλά κάποιος-α που ήθελε να τραβήξει την προσοχή, όπως και να χει πάντως την προσoχή μου την τράβηξε. Προσγειώθηκα. Έχω χάσει αγαπημένο πρόσωπο από καρκίνο, και ξέρω πολύ καλά, πόσο ψυχοφθόρα και άσχημη είναι η κατάσταση και για τον ασθενή, και για τους κοντινούς του ανθρώπους. Μετά σκέφτομαι πως επικεντρονώμαστε τόσες φορές σε πράγματα ανούσια, εξεζητημένα, υλικά, και ξεχνάμε να εκτιμήσουμε τα απλά πράγματα στην ζωή... Είναι πράγματα απλά, που τα θεωρούμε δεδομένα, όπως το σπίτι στο οποίο ζούμε, το φαγητό, τα αγαπημένα μας πρόσωπα, διάολε, η ίδια η υγεία μας, τα οποία άλλοι τα στερούνται! Όλο γκρινιάζουμε, και γκρινιάζουμε, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, και είμαστε ουσιαστικά τυφλοί, δν βλέπουμε πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε ό,τι έχουμε...
Αφιερώστε λίγο χρόνο και εκτιμήστε την ζωή σας λοιπόν...
Καλή σας Μέρα!
(ΥΓ. Και σχετικά με τον άνθρώπο που έγραψε αυτή την απάντηση σε εκείνο το forum: Πραγματικά, εύχομαι να σου πάνε όλα καλά!)
2 σχόλια:
Πόσο δίκιο έχεις! Ζούμε στους ξέφρενους ρυθμούς της πραγματικότητας και δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι είναι τελικά αυτό για το οποίο παλεύουμε. Ας γίνουν τέτοιες περιπτώσεις παραδείγματα για να ξεφύγουμε πια από αυτό το τέλμα!
Όντως,έχουμε σαν κοινωνία, σαν άνθρωποι, πλέον αποπροσανατολιστεί... Καλό θα ήταν να θυμόμασταν να χαμηλώνουμε λίγο το κεφάλι που και που, να βλέπουμε το δάσος αντί για μόνο το δέντρο, και να θυμηθούμε να εκτιμούμε και ό,τι έχουμε!
Δημοσίευση σχολίου