Το Σύνδρομο του Captain Hook.

"Tικ - Τοκ, Τικ - Τοκ, Τικ- Τοκ..."
 Ο Ήχος που πρωτακούσαμε όλοι μας με το που ήρθαμε στον κόσμο. Ο ήχος που θα μας ανοίξει την πόρτα στο σκοτάδι του θανάτου. Κοφτός. Αμείλικτος. Ασταμάτητος. Πάντα εκεί, για να μας περιγελά. Πάντα εκεί για να μας υπενθυμίζει πράγματα...
 "Τικ- Τοκ, Τικ - Τοκ..."
 Ένας απλός ήχος θα έλεγε κανείς, μια συχνότητα, τίποτα περισσότερο από ένα ερέθισμα του ακουστικού νεύρου...
Γιατί το κάνω θέμα τότε;
 Επιτρέψτε μου να σας οδηγήσω μακριά, στις χίμαιρες των παιδικών μας χρόνων. Στο άπιαστο όνειρο κάθε παιδιού. Στην Χώρα του Ποτέ. Δεν θα σταθώ αυτή την στιγμή στο Αιώνιο Παιδί, ή στα Χαμένα Αγόρια, ούτε στους Ινδιάνους, ούτε και στις Γοργόνες. Δεν με απασχολούν για την ώρα. Αντιθέτως, αφήστε με να κατευθύνω το βλέμμα σας Αντι-ήρωα της παραμυθοχώρας. Τον γνωρίζεται πιστεύω όλοι σας....
 Ο Κάπτεν Χουκ...
 Πάντα μου άρεσαν οι Αντι-ήρωες, είναι τόσο πιο σύνθετοι από τους ήρωες, μας μοιάζουν πιο πολύ... Αλήθεια, έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί θαυμάζουμε τόσο πολύ τους ήρωες; Ίσως γιατί δεν θα καταφέρουμε ποτέ μας να γίνουμε σαν και αυτούς...
 Ιδού λοιπόν ο καπετάνιος μας: Ενήλικος, καλλιεργημένος, πορωμένος με το "ιπποτικό ιδεώδες" και την "καλή διαγωγή", πειρατής αδίστακτος, εγκλωβισμένος σε μια σουρεαλιστική χώρα,  με μια ανθυγιεινή ψύχωση... Να καταστρέψει ένα μικρό παιδί. Ο μοναδικός του φόβος; Ένα ρολόι και ένας κροκόδειλος. Ένα ρολόι στην κοιλιά ενός κροκόδειλου που τον καταδιώκει...
  Τελικά έχουμε περισσότερα κοινά με αυτόν τον αντι-ήρωα από όσα οι ίδιοι θα παραδεχόμασταν... Μπορεί να μην ζούμε στην Χώρα του Ποτέ, μπορεί να μην είμαστε πειρατές, αλλά...
 "Τικ- Τοκ, Τικ - Τοκ..."
Κάποιες στιγμές αυτός ο ήχος μας προκαλεί εκνευρισμό, το ρολόι, μας τρομάζει. Αλήθεια είναι. Τι είναι αυτό που μας προκαλεί τέτοια αντίδραση; Ο Κροκόδειλος. Ο Κροκόδειλος που έρχεται για εμάς.   Δεν παραλογίζομαι, ο καθένας μας έχει τον προσωπικό του κροκόδειλο, δεν τον βλέπει, ούτε οι άλλοι τον γνωρίζουν, αλλά υπάρχει. Για τον καθένα μας έχει διαφορετική μορφή, όλους μας τρομάζει. Τι να είναι; Η Φθορά; Ο Θάνατος; Η Μοναξιά; Η Αποτυχία;
Ο,τι και να είναι, ο προσωπικός μας κροκόδειλος μας καταδιώκει, και εμείς προσπαθούμε να κρυφτούμε, να υποκριθούμε πως δεν υπάρχει, πως δεν θα μας βρει! Όχι εμάς... Εμείς θα του ξεφύγουμε! Ως ενός σημείου τα καταφέρνουμε κιόλας, να πείσουμε τον εαυτό μας για την δήθεν διαφυγή μας, μέχρι που ακούμε τον τρισκατάρατο ήχο του ρολογιού, και τότε ξέρουμε, πως δεν θα ξεφύγουμε ποτέ. Ο Κροκόδειλος μας πλησιάζει, με κάθε "τικ" μας εντοπίζει, και όταν φτάσει στο πρώτο ακόμα "τοκ" είναι ήδη πιο κοντά μας, έτοιμος να μας αφανίσει...
Κάποια στιγμή, ο χρόνος, αναπόφευκτα θα μας φέρει αντιμέτωπους με τους δικούς μας ΄φοβους, και διαφυγή δεν θα υπάρχει... Το ερώτημα είναι, θα κάτσουμε σαν γνήσιοι πειρατές, να πολεμήσουμε τον Κροκόδειλό μας, ή απλά θα τον αφήσουμε να μας αφανίσει;




Στο μεταξύ όμως, το ρολόι στην κοιλιά του διώκτη μας, συνεχίζει να χτυπάει...
"Τικ- Τοκ, Τικ - Τοκ..."





(Εικόνα από DeviantArt, το τραγουδάκι των Coldplay απλά φωνάζει πλέον Neverland!)