Dont' take your Dreams to the Cemetery... IV

Χλώμιασες. Το κατωχειλη σου τρέμει ελαφρά... Καταλαβαίνεις τι σου έλεγα... Ο αέρας δυναμώνει... Η καταιγίδα πλησιάζει... Αλλά εσύ δεν έχεις ακόμα παρατηρήσει την αλλαγή του καιρού... Ακούς, επιτέλους, ακούς με ιερό δέος... Είναι μια φωνή λεπτή, αθώα, μια φωνή που δεν είχα ακούσει πριν...
Γεννήθηκε με τόσα όνειρα, λεει, πόση αθωότητα, ποση γλυκεια αφέλεια κουβαλάει αυτή η φωνή! Ζούσε την ζωή της λες και ήταν παραμύθι. Δεν ειχε γνωρίσει ακόμα την ασχημη πλευρά της ζωής... Ήθελε να κάνει τόσα πολλά... Ούτε η ίδια δεν ήξερε τι ήθελε! Αλλά δεν πρόλαβε τίποτα... Το παραμύθι της, ο κρυστάλινος, ευθραυστος κόσμος της καταστράφηκε ένα ηλιόλουστο μεσημερι, λεει, και η φωνή της σπάει, καθως διηγείται την δική της ιστορία, ήταν τόσο αθώα. Όταν σχολούσε απ το νήπειο και την πλησιασε ένας κύριος, και της είπε πως τον εστειλε η μαμά της για να την παει σπίτι, τον πιστεψε. Γιατι, αλλωστε να μην τον πιστεψει; Ήξερε πως οι κακοί είναι οι λύκοι και οι μαγισσες... Δεν ήξερε ομως πως οι λυκοι των παραμυθιών της εχουν ανθρώπινη μορφη... Όταν την βρήκαν, 4 μέρες μετά, ήταν κακοποιημένη και νεκρή σε έναν καδο, 12 χιλιόμετρα από το νήπειό της... Μια βδομάδα πριν είχε κλείσει τα 5... Έτσι, καταλήγει η φωνούλα, τελείωσε το παραμύθι μια για πάντα. Αλλα ακόμα δεν καταλαβαίνει γιατι; Γιατί δεν την άφησαν να ζήσει;