Πλησιάζω τον ταφο από τον οποίο μιλάει το κοριτσάκι. Πάνω του είναι τοποθετημένα φθαρμένα υγρασιασμένα, βρώμικα παιγνίδια. Και ένα μουσικό κουτί... Το κουρντίζω και το αφήνω στην θέση του. Η γλυκιά κρυσταλινη μουσική απλώνεται στην ατμόσφαιρα. Χλωμιάζεις ακομα περισσότερο. Αυτή η μελωδία είναι φτιαγμένη για να νανουριζει τα παιδιά, σε ζεστα δωματια, και να ποτίζει τα όνειρά τους. Όχι, για να τα νανουριζει, στο κρυο του νεκροταφειου,στον αιώνιο υπνο τους, σ' αυτόν που δεν χωράνε όνειρα. Ο Αέρας εχει δυναμώσει. Δεν ψυθηρίζει πια απαλά στα αυτιά σου! Κάνει τα μαλλιά σου να μαστιγώνουν το προσωπό σου. Οι νεκροι πλέον δεν σου μιλάνε. Ουρλιάζουν! Θρηνούν! Αναρριγεις. Τους ακους να θρηνούν, και να σε παρακαλούν να τους ακουσεις! Έχεις ακόμα κλειστά τα ματια σου! Ακούς τις εικεσιες τους, τόσο δυνατά που Σε ξεκουφαίνουν! Σου μιλάνε σε αρχαια γλώσσα πια, νεκρή όπως και οι ίδιοι. Δεν βγαζεις νοημα απ' όσα λένε, ουρλιαζουν όλοι μαζί πλέον. Ο αέρας κοντεύει να σε παρασύρει. Τα δεντρα λυγίζου κατω από την βαναυση επίθεσή του...
Τότε, καταλαβαίνεις ψίγματα από τις κραυγές σου.
"MEMENTO MORI!"
"TEMPUS FUGIT."
"CARPE DIEM..."
Σου θυμίζουν πράγματα που επέλεξες να ξεχάσεις. Να αγνοήσεις, οπως και αυτοί πριν από εσένα.
Ενας κεραυνος πεφτει σε ενα δέντρο εκει κοντά, ο τρομακτικός του κρότος λες και θέλει να εμφασίσει και άλλο τις απελπισμένες κραυγές των νεκρών....
Ανοιγεις απότομα τα μάτια σου. Η βροχή αρχίζει να πέφτει ορμητικά. Το βλέπω στα μάτια σου. Κατάλαβες. Συνειδητοποίησες. Το φως μιας αστραπής, λουζει το σκηνικό με το απόκοσμο φως της, και σε εκεινα τα κλάσματα του δευτερολέπτου, γραφεται η τελευταία πράξη του δράματος. Βλέπεις; Το φως πώς ζωντανευει τις μορφες στις φωτογραφίες των ταφων; Τα ματια τους, ολα, ειναι στραμμένα πάνω σου. Σε κατηγορούν, που έκανες ίδια λάθη με αυτούς? Τους βλέπεις πως Σε κοιτάζουν; χοντρές σταγόνες της βροχής πεφτουν στο πρόσωπό σου, και κρυβουν τα δακρυα που κυλούν απ'τα μάτια σου.
Τότε, καταλαβαίνεις ψίγματα από τις κραυγές σου.
"MEMENTO MORI!"
"TEMPUS FUGIT."
"CARPE DIEM..."
Σου θυμίζουν πράγματα που επέλεξες να ξεχάσεις. Να αγνοήσεις, οπως και αυτοί πριν από εσένα.
Ενας κεραυνος πεφτει σε ενα δέντρο εκει κοντά, ο τρομακτικός του κρότος λες και θέλει να εμφασίσει και άλλο τις απελπισμένες κραυγές των νεκρών....
Ανοιγεις απότομα τα μάτια σου. Η βροχή αρχίζει να πέφτει ορμητικά. Το βλέπω στα μάτια σου. Κατάλαβες. Συνειδητοποίησες. Το φως μιας αστραπής, λουζει το σκηνικό με το απόκοσμο φως της, και σε εκεινα τα κλάσματα του δευτερολέπτου, γραφεται η τελευταία πράξη του δράματος. Βλέπεις; Το φως πώς ζωντανευει τις μορφες στις φωτογραφίες των ταφων; Τα ματια τους, ολα, ειναι στραμμένα πάνω σου. Σε κατηγορούν, που έκανες ίδια λάθη με αυτούς? Τους βλέπεις πως Σε κοιτάζουν; χοντρές σταγόνες της βροχής πεφτουν στο πρόσωπό σου, και κρυβουν τα δακρυα που κυλούν απ'τα μάτια σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου