Ξέρεις τι λένε για τα Νεκροταφεία...
Έχει Φαντάσματα εκει, δεμένα για πάντα σε τούτη την γη... Καταδικασμένα αιωνίως να πλανιούνται μεταξυ φθοράς και αφθαρσίας, χωρίς καμία απολύτως ελπίδα λύτρωσης...
Γελάς; Σιγουρα τώρα με θεώρεις ανόητη, για να πιστεύω σε τετοια παραμύθια...
Ίσως, λεω ίσως, και να εχεις δίκιο. Δεν σε κατηγορώ. Ξέρω πως από την στιγμή που τα χείλη μου πρόφεραν την λέξη 'φαντάσματα', το μυαλό σου αμέσως πήγε στις υπόλευκες οπτασίες που έμαθες να αναγνωρίζεις ως φαντάσματα, απο τα διάφορα βιβλία και ταινίες...
Εγώ όμως δεν μιλάω για τα Φαντάσματα του Θανάτου τώρα. Έτσι και αλλιώς δεν ξέρω τι γίνεται με αυτά. Εγώ σου μιλάω για τα φαντάσματα της Ζωής.
Μπερδευτηκες;
Ευχαρίστως να σου εξηγήσω! Ας πάμε μια βόλτα! Έλα. Πάρε το χέρι μου, και θα σε οδηγήσω. Ο προορισμός μας;
Το Νεκροταφείο...
Είμαι σίγουρη πως δεν υπάρχει πιο ταιριαστό μερος για να συνεχίσουμε την κουβέντα μας...
Για να νιώσεις τι εννοώ... Δεν θα δώσώ όνομα στο Νεκροταφείο. Ειν απλά το Νεκροταφείο! Ξέρεις, πολλες φορες δεν χρειάζεται να δίνεις ονόματα στα πράγματα, το να ξέρεις την ουσία τους αρκεί.
Πού είχαμε μείνει; Α! Ναι... Πρέπει να σου εξηγήσω τι εννοώ... Έλα, ακολούθησέ με! Μπές στο Βασίλειο των Νεκρών και μην διστάζεις. Μην φοβάσαι, Νεκροι 'ζουν', δεν θα σε βλάψουν! Τους ζωντανούς να φοβάσαι! Αυτοί ειναι πιο δόλιοι απ'οποιοδήποτε φάντασμα έχεις ακουστά!
Μην φοβάσαι...
Τα Φαντασματά μου να σε διδαξουν θέλουν...
Κάπως έτσι περάσαμε τις σκουριασμένες πύλες του Νεκροταφείου.
Τώρα περπατάς δίπλα μου στους διαδρόμους, ανάμεσα στους χορταριασμενους τάφους... Αλλοι παλιοί και αλλοι καινούριοι, και αλλοι κενοί. Μια μαυρη τρύπα, να σε κοιταει, και να περιμενει τον επόμενό που θα φιλοξενίσει στην αδηφάγα χωμάτινη αγκαλιά της... Η ατμοσφαιρα παραξενα ησυχη και κατανυκτική... Ο ελαφρύς απογευματινος αέρας φέρνει την μυρωδία του θυμιάματος... Απο πάνω ο ουρανός ειναι χαμηλωμένος. Ανταριασμένος. Έρχεται μπουρίνι... Πραγματικά, δεν θα μπορούσα να διαλέξω καλύτερη στιγμή για να σου εξηγήσω. Τα πάντα συμμαχούν μαζί μου για να εντυπωθεί για πάντα η ουσία από τα λόγια μου στα βάθη της ψυχής σου...
Με λοξοκοιτάς. Πού το πάω αναρωτιέσαι...
Έχει Φαντάσματα εκει, δεμένα για πάντα σε τούτη την γη... Καταδικασμένα αιωνίως να πλανιούνται μεταξυ φθοράς και αφθαρσίας, χωρίς καμία απολύτως ελπίδα λύτρωσης...
Γελάς; Σιγουρα τώρα με θεώρεις ανόητη, για να πιστεύω σε τετοια παραμύθια...
Ίσως, λεω ίσως, και να εχεις δίκιο. Δεν σε κατηγορώ. Ξέρω πως από την στιγμή που τα χείλη μου πρόφεραν την λέξη 'φαντάσματα', το μυαλό σου αμέσως πήγε στις υπόλευκες οπτασίες που έμαθες να αναγνωρίζεις ως φαντάσματα, απο τα διάφορα βιβλία και ταινίες...
Εγώ όμως δεν μιλάω για τα Φαντάσματα του Θανάτου τώρα. Έτσι και αλλιώς δεν ξέρω τι γίνεται με αυτά. Εγώ σου μιλάω για τα φαντάσματα της Ζωής.
Μπερδευτηκες;
Ευχαρίστως να σου εξηγήσω! Ας πάμε μια βόλτα! Έλα. Πάρε το χέρι μου, και θα σε οδηγήσω. Ο προορισμός μας;
Το Νεκροταφείο...
Είμαι σίγουρη πως δεν υπάρχει πιο ταιριαστό μερος για να συνεχίσουμε την κουβέντα μας...
Για να νιώσεις τι εννοώ... Δεν θα δώσώ όνομα στο Νεκροταφείο. Ειν απλά το Νεκροταφείο! Ξέρεις, πολλες φορες δεν χρειάζεται να δίνεις ονόματα στα πράγματα, το να ξέρεις την ουσία τους αρκεί.
Πού είχαμε μείνει; Α! Ναι... Πρέπει να σου εξηγήσω τι εννοώ... Έλα, ακολούθησέ με! Μπές στο Βασίλειο των Νεκρών και μην διστάζεις. Μην φοβάσαι, Νεκροι 'ζουν', δεν θα σε βλάψουν! Τους ζωντανούς να φοβάσαι! Αυτοί ειναι πιο δόλιοι απ'οποιοδήποτε φάντασμα έχεις ακουστά!
Μην φοβάσαι...
Τα Φαντασματά μου να σε διδαξουν θέλουν...
Κάπως έτσι περάσαμε τις σκουριασμένες πύλες του Νεκροταφείου.
Τώρα περπατάς δίπλα μου στους διαδρόμους, ανάμεσα στους χορταριασμενους τάφους... Αλλοι παλιοί και αλλοι καινούριοι, και αλλοι κενοί. Μια μαυρη τρύπα, να σε κοιταει, και να περιμενει τον επόμενό που θα φιλοξενίσει στην αδηφάγα χωμάτινη αγκαλιά της... Η ατμοσφαιρα παραξενα ησυχη και κατανυκτική... Ο ελαφρύς απογευματινος αέρας φέρνει την μυρωδία του θυμιάματος... Απο πάνω ο ουρανός ειναι χαμηλωμένος. Ανταριασμένος. Έρχεται μπουρίνι... Πραγματικά, δεν θα μπορούσα να διαλέξω καλύτερη στιγμή για να σου εξηγήσω. Τα πάντα συμμαχούν μαζί μου για να εντυπωθεί για πάντα η ουσία από τα λόγια μου στα βάθη της ψυχής σου...
Με λοξοκοιτάς. Πού το πάω αναρωτιέσαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου